Αν εκείνη την Τετάρτη, 20 Φεβρουαρίου, είχε προσέλθει στο Γιούρογκρουπ ο Βαρουφάκης με όλα τα παρελκόμενα (ύφος καρδιναλίων, φουλάρια, χύμα πουκάμισα κτλ) και είχε δηλώσει στους συναδέλφους του: «Ξέρετε, εγώ είμαι εκπρόσωπος μίας νεοεκλεγείσας αριστερής - κομμουνιστικής κυβέρνησης και έχω δώσει εντολή στο διοικητή της Κεντρικής μου Τράπεζας τη Δευτέρα να αλλάξω το νόμισμά μου, αν λοιπόν έχετε να μου προτείνετε κάτι καλύτερο τα ξαναλέμε, εντός των τεσσάρων ημερών που απομένουν» – αν λοιπόν είχε μιλήσει έτσι ο υπουργός, αυτή τη θέση-τελεσίγραφο, παρόλο που δεν συμφωνώ, θα μπορούσα να την καταλάβω.
Αν πάλι μέσα σε ένα λογικό χρονικό περιθώριο μερικών ημερών –αφού οι κυβερνώντες θα είχαν ενημερωθεί από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, τους διοικητές των τραπεζών και τη Δημόσια Διοίκηση για τις ζοφερές προοπτικές της οικονομίας και αφού έβαζαν το περίφημο mail Χαρδούβελη μπροστά στο τραπέζι– έλεγαν στους εταίρους: «Κάντε ένα σκόντο, το υπογράφουμε και ξεκινάμε», αυτή την ενέργεια επίσης θα την καταλάβαινα και θα συμφωνούσα.
Αυτό όμως που συμβαίνει είναι ακατανόητο. Επί πέντε ολόκληρους μήνες η οικονομία σέρνεται στον κυκεώνα της αναποφασιστικότητας και της παρέλκυσης. Οι εκροές των καταθέσεων ανάγκασαν τις τράπεζες να σταματήσουν τις χρηματοδοτήσεις των επιχειρήσεων, οι εξαγωγείς υπομένουν εκβιασμούς από τους πελάτες τους και οι εισαγωγείς διαπιστώνουν με τρόμο πως οι προμηθευτές τους δεν δέχονται τις πιστώσεις και εγγυήσεις των ελληνικών τραπεζών.
Λέει μία παλιά επιχειρηματική προτροπή: «Καλύτερα να κάνεις λάθος, παρά να μην κάνεις τίποτα». Ε λοιπόν αυτή η κυβέρνηση είναι ανίκανη για συμφωνία και ταυτόχρονα ανίκανη για ρήξη, και το μόνο ουσιώδες που είδαμε είναι το τίποτα, μαζί με μπόλικες αιθεροβάμονες ιδέες περί δανεισμού από Ρωσία και Κίνα και συνεκμετάλλευση μελλοντικών κοιτασμάτων πετρελαίου με τις ΗΠΑ.
Η περίπτωση της «δημιουργικής ασάφειας» του Βαρουφάκη θα επαναπροσδιορίσει σύντομα τον ορισμό της ανοησίας. Ενώ ζούμε σε κόσμους όπου οι δικηγόροι παλεύουν με τις λέξεις στα συμβόλαια και διυλίζουν τους όρους, αυτός παράτησε μία ολόκληρη χώρα στην αβεβαιότητα, την ασάφεια και την καλή πίστη των αντισυμβαλλόμενων, που ωστόσο ο ίδιος και το κόμμα του αντιμετώπισαν εχθρικά και καχύποπτα.
Δικαιούμαστε να αναρωτηθούμε: γιατί σε αυτούς που θεωρείς εχθρούς και κακούς εταίρους-δανειστές τούς προσφέρεις την πολυτέλεια της δημιουργικής ασάφειας, που μεταφράζεται σε μεγάλα περιθώρια χρόνου, ενώ εσύ αιμορραγείς και η οικονομία σου τρώει τις σάρκες της;
Ακόμη κι αυτή την ώρα, τώρα που γράφεται αυτό το άρθρο (ξημερώματα Παρασκευής), αν επιτευχθεί τελικά συμφωνία, οι όροι θα είναι τόσο δυσβάσταχτοι και κατακρεουργικοί για το σύνολο του πληθυσμού, ώστε η ζημιά θα είναι ασύλληπτη για την κουρελιασμένη οικονομία, που θα κατρακυλήσει σε νέο υφεσιακό κύκλο.
Αν πάλι οδηγηθούμε σε εκλογές, σενάριο που αναμοχλεύτηκε πρόσφατα από Βούτση, Στρατούλη και άλλους, είτε ως ομολογία και παραδοχή της πολιτικής ανεπάρκειας είτε γιατί μετρήθηκαν οι ψήφοι των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, και υπάρχουν τουλάχιστον 13 που δεν θα πειθαρχήσουν, τότε θα μάθουμε τι είναι εφάμιλλο, ακόμη και χειρότερο, από την επιστροφή στη δραχμή.
Είναι ο μεσολαβών χρόνος μέχρι την επιστροφή στη δραχμή.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
