Σχέση: Για τον Βίκτωρα ήταν απαγορευμένη λέξη. Για τη Μάρω, αντιθέτως, ήταν επιβεβλημένη λέξη. Στη διάρκεια της τετραετούς ερωτικής τους παρτίδας, σε κάθε συνάντησή τους, ιδίως δε στο τέλος των δείπνων τους, δίκην επιδορπίου ερχόταν πάντα η ερώτησή της: «Πώς βλέπεις τη σχέση μας;»
Βίκτωρας την περίμενε: είχε συνηθίσει αυτή τη Δαμόκλειο σπάθη που επικρεμόταν πάνω από το τραπέζι, συντονιζόμενη με μαθηματική ακρίβεια με τον άδειο πάτο του μπουκαλιού κόκκινο κρασί. Στο απαντητικό οπλοστάσιό του λέξη-κλειδί ήταν η έννοια της διαπραγμάτευσης. Μια σχέση ήταν, μας αρέσει δε μας αρέσει, ένα διηνεκές παζάρι. Επιστράτευε μάλιστα, επικαλούμενος τη θεωρία των παιγνίων, το «παίγνιο θετικού αθροίσματος». Κατ’ αυτόν, η μεταξύ τους κατάσταση ήταν «win-win», έλεγε χαριτολογώντας. Οικονομολόγος ο ίδιος (χωρίς να είναι ιδιαίτερα περήφανος γι’ αυτό), σκεφτόταν συχνά το κλασικό «παίγνιο» όπου ένα ζευγάρι προσπαθεί να αποφασίσει τι θα κάνει το βράδυ, συνταιριάζοντας πολύ διαφορετικές προτιμήσεις. Για παράδειγμα, η Μάρω, φιλόλογος γαρ, ήθελε διακαώς να πηγαίνουν στο θέατρο, ενώ αυτός προτιμούσε το σινεμά και μάλιστα τα θρίλερ. Χρειαζόταν, κοντολογίς, ένας έντιμος συμβιβασμός – τον οποίον και συνήθως έβρισκαν με αμοιβαίες, αν και ανισομερώς κατανεμημένες, υποχωρήσεις. Ο Βίκτωρας είχε υποστεί μια σειρά βαρετές κουλτουριάρικες θεατρικές παραστάσεις, καθώς και πλήθος πειραματικές ομάδες τζαζ με το σαξόφωνο να του τρυπάει τα αυτιά. Στις λίγες φορές που η Μάρω δεχόταν να πάνε σινεμά, η συνέχεια ήταν γνωστή: θα μουρμούριζε στη διάρκεια της υπόλοιπης σαββατιάτικης εξόδου πόσο μα πόσο τη φόβισε το θρίλερ, γιατί τόση βία, ρε αδελφέ, και άλλα συναφή.
Στις διενέξεις τους είχε με τα χρόνια προστεθεί, με αυξανόμενη φούρια, η πολιτική. Λάθος: η Πολιτική με κεφαλαίο Π. Ο Βίκτωρας καταφερόταν κατά του Μνημονίου και των ξένων που μας επιβουλεύονται, εξηγώντας την οικονομική εκμετάλλευση που υφίσταται η Ελλάδα από τους δανειστές. Η Μάρω αντέτεινε ότι, όπως το έβλεπε, η χώρα ζούσε επί μακρόν πέρα από τις δυνατότητές της, κάτι που δεν μπορούσε να διατηρηθεί στο διηνεκές. Και κατέληγε ότι, διαισθητικά, καλύτερα μέσα στο ευρώ παρά βαρκούλα στο πέλαγος. «Συχνά πρέπει να επιλέγεις ανάμεσα στο γνωστό κακό και το άγνωστο που φαντάζει ωραίο, αλλά είναι τρισχειρότερο» έλεγε θυμόσοφα. Μετά τις εκλογές του 2015, ο μεν Βίκτωρας πανηγύριζε νικηφόρος ότι η δημοκρατία επανήλθε και η χώρα ανέκτησε τη χαμένη ανεξαρτησία της. Αντιθέτως, η Μάρω προβληματιζόταν για το πώς μπορούν να συγκεραστούν διαφορετικές λαϊκές ετυμηγορίες στο πλαίσιο μιας νομισματικής ένωσης, όπως το ευρώ. «Και οι Φινλανδοί; Δεν έχουν και αυτοί νωπή λαϊκή εντολή;» ρωτούσε σκωπτικά, δαιμονίζοντας τον Βίκτωρα που ζούσε μια παρατεταμένη έκσταση, παρακολουθώντας κάθε ηρωική δήλωση της νέας κυβέρνησης. «Τους έχουμε στο χέρι! Τους χορεύουμε στο ταψί!» της έλεγε και ξανάλεγε. «Καλά δεν καταλαβαίνουν οι δικοί σου ότι ο χρόνος δεν δουλεύει γι’ αυτούς; Κατασκευάζουν έναν οργουελικό κόσμο παίζοντας με τις λέξεις!» ανταπαντούσε αυτή. Οι κουβέντες αυτές γινόντουσαν συχνά με εμπνευστικό φόντο τα δελτία ειδήσεων περί κρίσιμων διασκέψεων, όπου τα ρεπορτάζ συνοδεύονταν καθημερινά από εικόνες εκτύπωσης, κοπής και μηχανικής μέτρησης 50ευρων και 100ευρων.
Έτσι, σταδιακά, είχε προστεθεί στις φαγοποσίες τους αυτή η δεύτερη συνοδευτική Δαμόκλειος σπάθη, η οποία ενίοτε εκτόπιζε την πρώτη. Αλλά τα φαινόμενα απατούν: ψυχολογικά, επρόκειτο περισσότερο για μια σύνθεση, όπου τα στοιχεία προστριβής ενώνονταν σε ένα ομοούσιον όλον.
Σε ορισμένους τομείς, πάντως, τα πήγαιναν πρίμα. Α. Τους άρεσαν τα ίδια φαγάδικα και δυσανασχετούσαν με την τάχαμου δήθεν γαστρονομία – που άλλωστε ξεπερνούσε το κοινό τους βαλάντιο (Όμφακες…, θα σχολίαζε κάποιος αρχαιομαθής κακεντρεχής). Β. Λάτρευαν τη θάλασσα και δεν άφηναν ευκαιρία να πάνε εκδρομή, όταν ο καιρός το επέτρεπε. Γ. Τελευταίο δε, αλλ’ ουχ ήττον, η μεταξύ τους έλξη αποδεικνυόταν κραταιότατη, αλέθοντας επικλινίως (και όχι μόνο) όλες τις επιμέρους εντάσεις – οι οποίες ενδεχομένως να την τροφοδοτούσαν.
***
Με φόντο τα παραπάνω, κομβικό υπήρξε στην κοινή τους πορεία, το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος 2015: ένα είδος επιφοίτησης. Καθώς έμπαινε θριαμβευτικά το καλοκαίρι, άφησαν κατά μέρος τις δαμόκλειες σπάθες, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης που επικρεμόταν στο σύνολο της Ελλάδας, καβάλησαν τη μηχανή και πήγαν στο Αγκίστρι. Κατέβασαν τα ρολά και πέρασαν εκεί, μεταξύ μπάνιου και αντίσκηνου, ένα υπέροχο σαββατοκυριακοδεύτερο. Και γύρισαν ανανεωμένοι να πάνε στις δουλειές τους: στο Γυμνάσιο Παγκρατίου εκείνη, στο λογιστικό γραφείο αυτός, ως ειδήμων στη συμβουλευτική για φοροδιαφυγή-φοροαπαλλαγή σε κάθε άλλο παρά ολιγαρκείς ολιγάρχες. (Ήταν εν προκειμένω συνεπής: είχε συμμετάσχει ενεργά στο κίνημα «Δεν πληρώνω!»)
Στο πλοίο της επιστροφής, σαν να μην είχαν χορτάσει ο ένας τον άλλο, κούρνιασαν αγκαλιασμένοι σε μια ήσυχη γωνιά του καταστρώματος, χαζεύοντας τους γλάρους. Απόρησαν μάλιστα που οι περισσότεροι επιβάτες, αντί να ρεμβάζουν, συνωστίζονταν στα σαλόνια βλέποντας τηλεόραση: «Τι αλλοτρίωση!» σχολίασαν εν χορώ.
Καθώς πηγαίνανε με τη μηχανή από τον Πειραιά, ανεβαίνοντας τη Συγγρού, ο Βίκτωρας είπε στη Μάρω (που οδηγούσε) να σταματήσει στην τράπεζα να σηκώσει λεφτά. Η Μάρω πάρκαρε τη μηχανή μπροστά σε ένα κατάστημα της Αlpha Bank, και τον περίμενε ελέγχοντας τα μηνύματα sms που είχαν συσσωρευτεί στη διάρκεια της τριήμερης συμπεφωνημένης αποτοξίνωσής τους «από όλα». Ένα λεπτό αργότερα είδε, τον Βίκτωρα να πλησιάζει, κάτωχρος: «Κοίτα!» της είπε. Και έδειξε ένα μάτσο κολλαριστά χιλιόδραχμα.
***
Λίγες ώρες αργότερα, κουρνιάζοντας στο πλευρό της, εν αναμονή μιας νύχτας αϋπνίας του, ο Βίκτωρας ψέλλιζε συντετριμμένος στο αυτί της εξόχως ψύχραιμης Μάρως: «Πώς βλέπεις τη σχέση μας;»
Υ.Γ. Τα παραπάνω είναι φανταστικά. Αν και τα εορταστικά τριήμερα όντως προσφέρονται για μείζονες οικονομικές αποφάσεις, τα ΑΤΜ αποκλείεται να τροφοδοτηθούν εν μία νυκτί με χαρτονομίσματα νέου νομίσματος. Θα χρειαστεί μεταβατική περίοδος.
17°
