Όταν ο Απόλλωνας έγινε χριστιανός

Έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει κοντά στο γήπεδο της Ριζούπολης, ο Απόλλωνας Σμύρνης –Αθηνών τον λέγαμε τότε- ήταν η πρώτη μου ποδοσφαιρική αγάπη. Στην πορεία βέβαια τον πρόδωσα, τοποθετώντας τον δεύτερο στην ιεραρχία έπειτα από τη «μεγάλη ομάδα» που υποστήριζα. Τώρα όμως, έχοντας πια αντιπαθήσει τις μεγάλες ομάδες, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως η πρώτη αγάπη έχει πάρει ξανά την πρωτοκαθεδρία.

Δεν ήταν εύκολο να υποστηρίζεις αυτή την ομάδα. Καταρχάς, ανήκες σε μια θλιβερή μειοψηφία και τα άλλα παιδιά σε λοιδορούσαν και σου έτριβαν στη μούρη διάφορα εξευτελιστικά σκορ. Έπειτα, δίπλα στο γήπεδο απλωνόταν το νεκροταφείο, ενώ όταν καθόσουν στις άδειες κερκίδες ή σκαρφάλωνες στο ερειπωμένο σπίτι, που ακόμα στέκεται στη δυτική πλευρά, έβλεπες συνήθως κακό ποδόσφαιρο. Θυμάμαι διάφορα βασανιστικά 0-0 ή κάτι ιστορικές εποποιίες, με την ομάδα να παίζει φουλ άμυνα και τους αντιπάλους να επιτίθενται κατά κύματα, μέχρι που έβαζαν ένα γκολ στα τελευταία λεπτά και χάναμε 0-1.

Όλα αυτά όμως (οι ελάχιστες επιτυχίες, η διαρκής προσπάθεια αποφυγής του υποβιβασμού, το μετριότατο ποδόσφαιρο κλπ) σφυρηλατούσαν μια ιδιότυπη πίστη. Υποστήριζες μια ομάδα που δεν σου υποσχόταν τίποτα σε αντάλλαγμα. Έμοιαζες με τους πιστούς χριστιανούς που ανέχονται -ή και επιδιώκουν ακόμη- μια ζωή γεμάτη με βάσανα και ταπεινώσεις, ελπίζοντας σε μια μεταθάνατια δικαίωση.

Το ποδόσφαιρο έχει, έτσι και αλλιώς, πολλά κοινά με την θρησκεία. Ημιθρησκευτική εκδήλωση, το χαρακτηρίζει ο Ντέσμοντ Μόρις απαριθμώντας μια σειρά από ομοιότητες: το γήπεδο χαρακτηρίζεται συχνά ως ναός, ενώ υπάρχουν οι ύμνοι, τα σύμβολα, ακόμα και οι άγιοι που δεν είναι άλλοι από τους μεγάλους παίκτες και τους επιτυχημένους προπονητές. Στη σύγχρονη Ελλάδα οι ομοιότητες είναι ακόμη περισσότερες.

Ενδεικτικά, το γήπεδο που θα φτιάξει η ΑΕΚ –και το ελληνικό δημόσιο- στη Νέα Φιλαδέλφεια θα είναι βυζαντινού ρυθμού και θα ονομάζεται Αγιά Σοφιά. Πρόσφατα δε, ο πρόεδρος της ΠΑΕ Απόλλωνας, μιμούμενος τους χριστιανούς που χάραζαν σταυρούς πάνω στις αρχαίες κολώνες, αποφάσισε να παραχαράξει το σήμα της ομάδας. Στις νέες εμφανίσεις που πρωτοφορέθηκαν στο –για μία ακόμα φορά- άτυχο ματς του κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, ο θεός Απόλλωνας απουσίαζε. Στη θέση του υπήρχε μια σεπτή μορφή με φωτοστέφανο που κρατούσε στο χέρι έναν σταυρό. Στην αρχή όλοι νόμιζαν πως επρόκειτο για την Παναγία. Αργότερα μάθαμε πως ήταν ένα ελάχιστα γνωστό πρόσωπο της ορθόδοξης λατρείας: Ο άγιος Απόλλωνας.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το σήμα της ομάδας αλλάζει. Κάποιες προπολεμικές φωτογραφίες δείχνουν τους παίχτες του Απόλλωνα να έχουν στο στήθος τους από μία σβάστικα. Μετά όμως ήρθε ο Χίτλερ και το συγκεκριμένο σύμβολο μισήθηκε και ξεφτιλίστηκε –όπως ξεφτιλίζονται σήμερα όσοι επικαλούνται την αρχαιότητα της σβάστικας για να κρύψουν την αγάπη τους για τον Χίτλερ. Σε κάθε περίπτωση, τότε η αλλαγή ήταν επιβελημένη. Τώρα όμως οι πιστοί οπαδοί βγήκαν δικαίως από τα ρούχα τους και απαίτησαν να φύγει ο άγιος και να επιστρέψει ο αρχαίος θεός.

Αυτό δεν είναι όσο απλό ακούγεται. Ακόμα και αν ο πρόεδρος προδώσει την πίστη του και συμφωνήσει, τα έξοδα δεν θα είναι λίγα. Εξάλλου, δεν γνωρίζουμε πώς θα αντιδράσει ο ίδιος ο άγιος. Μπορεί να θυμώσει και η ομάδα να μην ξανασταυρώσει νίκη. Επιλέον, ο άγιος Απόλλωνας έχει αποδεδειγμένα ομαδικό πνεύμα. Ήταν ένας από τους Δέκα Μάρτυρες εν Αιγύπτω –παρά ένας έντεκα δηλαδή. Όπως διαβάζουμε στα θρησκευτικά σάιτ «όλοι μαζί αποτελούσαν μια ομάδα χριστιανών, που ήξεραν όχι μόνο να πιστεύουν, αλλά και να πάσχουν, πρόθυμα και ευχάριστα. Μέρες ολόκληρες αφέθηκαν νηστικοί και γυμνοί, εκτεθειμένοι στον ψυχρό χειμώνα της Αλεξάνδρειας. Προκλητικότατα οι στρατιώτες, έπιναν και έτρωγαν τα καλύτερα φαγητά μπροστά τους. Τελικά πέθαναν απαρασάλευτοι στην πίστη τους».

Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να πει ότι ο άγιος Απόλλωνας είχε νοοτροπία γνήσιου απολλωνιστή. Μήπως λοιπόν, μέρες που είναι, να τον αφήναμε για λίγους αγώνες για να δούμε πώς θα τα πάει; Ποιος ξέρει, μπορεί να κάνει το θαύμα του στα πλέι οφ και σε μερικές εβδομάδες να πανηγυρίζουμε την άνοδο στην Σούπερ Λίγκα. Γιατί, μεταξύ μας, δίχως ένα θαύμα κάτι τέτοιο είναι μάλλον απίθανο να συμβεί...