1 Όποτε βλέπω Αμερικανούς να μιλάνε για την οικονομική κρίση, χρησιμοποιούν τη λέξη “crash”, που βγάζει περισσότερο νόημα. Εμείς γιατί επιμένουμε στο «κραχ» με «χι»;
Διότι το ’29 που κυκλοφόρησε η λέξη, δεν ξέραμε τόσο καλά αγγλικά όπως σήμερα και θεωρήσαμε ότι το “-sh”, που είναι η κατάληξη του “crash”, προφέρεται «-χ». Εξάλλου τότε δεν είχαμε εξοικοιωθεί ακόμα με λέξεις από “-sh”. Ας πούμε, το “shampoo” το προφέραμε «χαμπουάν» και το “shopping” το προφέραμε «χόπινγκ», πιστεύοντας ότι οφείλεται στα αλματάκια τύπου «χοπ-χοπ» που κάνει κάποιος μπας και συνέλθει από το σοκ που του προκαλούν οι τιμές.
2 Συνήθως, οι άνθρωποι αφού κάνουν πλαστική είναι χαρούμενοι. Γιατί ειδικά στο “Extreme Makeover”, μετά το χειρουργείο, πλαντάζουν στο κλάμα;
Διότι συνειδητοποιούν ότι, πλέον, τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς τους είναι πολύ λιγότερο εμφανίσιμοι από τους ίδιους. Και όσο αυτά τα μπάζα οι συγγενείς τους βρίσκονται εκεί γύρω, όχι μόνο τους χαλάνε την εικόνα που τόσο πολύ ταλαιπωρήθηκαν για να αποκτήσουν, αλλά επιπλέον τους θυμίζουν με τις φάτσες τους ότι εξαιτίας των καταραμένων γονιδίων που τους κληρονόμησαν κατέληξαν στο χειρουργικό τραπέζι. Γι’ αυτό, λοιπόν, όταν εμφανίζονται, βάζουν ξαφνικά τα κλάματα. Έτσι δείχνουν ότι διαθέτουν και το κυριότερο από τα προσόντα του τηλεπαρουσιαστή (μαζί με τις ξανθές μπούκλες και το στόμα που από τις πορσελάνινες θήκες στα δόντια θυμίζει το άλογο τον Αστραχάν). Και ως τηλεπαρουσιαστές θα τους εκτιμήσουν οι νέοι τους φίλοι: Δηλαδή ο Θέμης Γεωργαντάς, ο Γιώργος Τσαλίκης, η Σίσυ Χριστίδου και τα άλλα «λαμπερά πρόσωπα» της show biz, που λόγω «λαμπερότητας» πλέον τους μοιάζουν.
3 Πώς μπορώ να διακρίνω με σιγουριά ένα Golden Boy;
Είναι πανεύκολο. Επειδή τα Golden Boys είναι γιοι των Golden Girls, του γνωστού σίριαλ με τις τέσσερις ηλικιωμένες, κουβαλάνε πάντα μια φωτογραφία της διάσημης μαμάς στο πορτοφόλι. Επίσης κάθε βράδυ βγάζουν βόλτα το σκύλο τους, ακούγοντας στο i-pod τους τραγούδια από το δίσκο “Golden Memories”. Εννοείται, δε, ότι ο σκύλος τους είναι αναγκαστικά ράτσας Golden Retriever, εφόσον είναι η μόνη ράτσα που δεν νιώθει μειονεκτικά δίπλα σε τόσο χρυσό.
4 Τι ακριβώς θα κάνουν οι αεροσυνοδοί της Ολυμπιακής όταν απορροφηθούν στον «ευρύτερο δημόσιο τομέα», μετά την πώληση της εταιρείας;
Θα μπορούσαν κάλλιστα να ενσωματωθούν στις εφορίες. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τοποθετηθούν οι καρέκλες στις αίθουσες αναμονής ανά ζευγάρια με ένα διάδρομο στη μέση, έτσι που να θυμίζουν αεροπλάνο. Μόλις ανοίγει λοιπόν η εφορία, εκείνες θα σηκώνονται στο κέντρο της αίθουσας και θα κάνουν επίδειξη ένα-ένα όλα τα χαρτιά και τις βεβαιώσεις που χρειάζονται για να κάνεις τη δουλειά σου. Αργότερα, θα μπορούν να περνάνε με ένα καροτσάκι ανάμεσα στις καρέκλες και να ρωτάνε «Θέλετε παράβολο των 20 ή των 10;» και «Μήπως θέλετε φωτοτυπία;». Τώρα, για να μην αισθάνονται υποβιβασμένες, η πολιτεία θα μπορούσε να φανεί γενναιόδωρη μαζί τους και να τις αφήσει να κρατήσουν και τις στολές τους. Αφού μάλιστα οι αεροσυνοδοί είναι ανέκαθεν το εθνικό απωθημένο, η προσέλευση στις εφορίες θα αυξηθεί και πολλοί από αυτούς που δεν πατούσαν ποτέ το πόδι τους εκεί, τώρα θα είναι πρόθυμοι να πληρώσουν τους φόρους, για να βρουν αφορμή να συχνάζουν εκεί καθημερινά για να χαλβαδιάσουν. Αυξάνοντας έτσι τα έσοδα του κράτους από τη μείωση της φοροδιαφυγής.
5 Είδα στο super market ένα καινούργιο μαλακτικό με άρωμα –λέει– “Sweet memories”. Και πού ξέρουν αυτοί, για να έχουμε καλό ρώτημα, πώς μυρίζουν οι δικές μου «γλυκές αναμνήσεις»; Με ήξεραν και από χτες;
Ε, καλά τώρα. Δεν χρειάζεται και μεγάλη φιλοσοφία για βρεις μια «γλυκιά ανάμνηση» που να είναι κοινή για όλους. Αρκεί να βάλεις στο μαλακτικό, άρωμα φρεσκοτυπωμένου 500ευρου από ρευστοποίηση μετοχής φούσκας της εποχής του χρηματιστηρίου, και νάτο και το “sweet”, νάτες και οι “memories”.
13°
