Γιατί, ενώ ο λαϊκισμός και η αποχή κερδίζουν έδαφος στην πολιτική σκηνή, τα κόμματα μένουν στάσιμα στις δημοσκοπήσεις.
Η φράση του Παύλου Γερουλάνου «αν δεν κουνήσει η βελόνα τους επόμενους δύο μήνες, θα έχουμε πρόβλημα να την κουνήσουμε μέχρι τις εκλογές», που αφορούσε τη στασιμότητα που παρουσιάζουν τα ποσοστά της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις δημοσκοπήσεις εν μέσω καταιγιστικών πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων, έδωσε το έναυσμα για νέο κύκλο εσωκομματικών –και όχι μόνο– συζητήσεων. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι μόνο να κουνηθεί η βελόνα, αλλά και για ποιους λόγους και προς ποια κατεύθυνση θα κουνηθεί. Όπως είπε χαρακτηριστικά η Άννα Διαμαντοπούλου, αν είναι να κουνηθεί ανοδικά επειδή το ΠΑΣΟΚ θα ανταγωνιστεί σε λαϊκισμό κόμματα και πολιτικές κινήσεις διαμαρτυρίας, τότε καλύτερα να μην κουνηθεί.
Είναι φανερό ότι η εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ η οποία παρουσιάστηκε στη ΔΕΘ δεν έχει καταφέρει να πείσει ένα ευρύτερο κοινό για την αξιοπιστία της. Η υλοποίηση του στόχου της πολιτικής αλλαγής, όπως είπε ο Νίκος Ανδρουλάκης, θα έρθει ως αποτέλεσμα της στήριξης των προγραμματικών θέσεων και προτεραιοτήτων του ΠΑΣΟΚ από μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Όσο οι απαντήσεις αναφορικά με τις δυνάμεις που θα συγκροτήσουν αυτή την πλειοψηφία θα δημιουργούν ερωτηματικά και ανησυχία τόσο περισσότερο θα εντείνεται και η αβεβαιότητα των πολιτών που θέλουν να υπάρξει κυβερνητική αλλαγή αλλά χωρίς τον κίνδυνο να επιστρέψει η χώρα σε νέες επώδυνες περιόδους.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο το ΠΑΣΟΚ που βλέπει τη βελόνα του δημοσκοπικά καθηλωμένη. Η Νέα Δημοκρατία, παρά την επιδοματική έκρηξη διαρκείας, εξακολουθεί να κινείται γύρω από τα ποσοστά των ευρωεκλογών. Ο πρωθυπουργός μιλάει για «φυσιολογική φθορά μιας επταετούς σχεδόν κυβέρνησης» αλλά δεν φαίνεται διατεθειμένος να κάνει τις ρήξεις που απαιτούνται για να ανακοπεί η φθορά. Από την άποψη αυτή ο στόχος της τρίτης κατά σειρά αυτοδυναμίας μοιάζει να τίθεται περισσότερο για την τιμή των όπλων και κυρίως για λόγους συσπείρωσης της κεντροδεξιάς παράταξης. Η πολιτική σταθερότητα δεν διασφαλίζεται μέσω μονοκομματικών εκβιασμών, αλλά μέσω κλίματος διαμόρφωσης διακομματικών συναινέσεων.
Στην Αριστερά η βελόνα κουνιέται από καιρό προς το ναδίρ. Ήταν η φυσιολογική πορεία αποσύνθεσης ενός προσωποπαγούς σχήματος που αποδείχτηκε πολιτικά και ιδεολογικά ευάλωτο μετά την απώλεια της εξουσίας. Τα όσα τραγελαφικά έγιναν σε αυτό τον χώρο, ειδικά μετά την εκλογική συντριβή του ‘23, κορυφώνονται αυτές τις μέρες με την φημολογούμενη επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα στην «ενεργό πολιτική».Ένας νέος κύκλος, αυτός του «δημοκρατικού καπιταλισμού» ανοίγει για τον πρώην πρωθυπουργό μετά το κλείσιμο του κύκλου του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις πάντως, η βελόνα του κόμματος Τσίπρα δεν φαίνεται να κουνιέται πιο ψηλά από το άθροισμα των σημερινών ποσοστών των–αριστερών και δεξιών– δυνάμεων που τον είχαν στηρίξει ως «Πρώτη φορά Αριστερά».
Την ώρα που τα κόμματα εξουσίας αντιμετωπίζουν προβλήματα αξιοπιστίας , τα κόμματα της ακραίας ρητορικής και συνωμοσιολογίας βλέπουν τη βελόνα τους να κουνιέται ανοδικά
Την ώρα που τα κόμματα εξουσίας αντιμετωπίζουν προβλήματα αξιοπιστίας και δημοσκοπικής δυσανεξίας, τα κόμματα της ακραίας ρητορικής και συνωμοσιολογίας βλέπουν τη βελόνα τους να κουνιέται ανοδικά έστω και με συγκυριακές διακυμάνσεις. Αξιοποιώντας τις διαχρονικές παθογένειες του διαιωνιζόμενου πελατειακού κράτους έχουν σταθεροποιηθεί σε ποσοστά που τους επιτρέπουν να διεκδικούν ρυθμιστικό ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας. Η αυξανόμενη επιρροή των κάθε λογής και χρώματος λαϊκιστικών κομμάτων στενεύει τα κοινοβουλευτικά περιθώρια για τις αναγκαίες συναινέσεις σε ό,τι αφορά στην αναθεώρηση του Συντάγματος και την αντιμετώπιση κρίσιμων κοινωνικών και εθνικών ζητημάτων.
Η βελόνα του λαϊκισμού συμπαρασύρει στην ανοδική της πορεία και μια άλλη, το ίδιο επικίνδυνη βελόνα. Αυτήν της αδιαφορίας, της αποστασιοποίησης από την πολιτική και της αποχής από τα κοινά και την κάλπη. Το καμπανάκι της χαμηλής συμμετοχής στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις και, ειδικότερα, στις τελευταίες ευρωεκλογές δεν φαίνεται να ταρακούνησε το πολιτικό σύστημα. Η κυβερνητική αυτοδυναμία θα μπορούσε στο άμεσο μέλλον να εξασφαλιστεί με ποσοστά γύρω στο 18% του εκλογικού σώματος με τις αυτοαποκαλούμενες αντισυστημικές δυνάμεις να διεκδικούν την κοινωνική πλειοψηφία. Ας το λάβουν πολύ σοβαρά υπ’ όψη τους οι πολιτικοί οι οποίοι, στο όνομα της δημοφιλίας και των κυβερνητικών φιλοδοξιών τους, χαϊδεύουν ασύστολα αυτιά για μια χούφτα ψήφους.
6°
