Παρόλο που οι πολιτικοί αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο, ότι η δημοτικότητά του μειώνεται όσο περνά ο καιρός, η αλήθεια είναι ότι δυο μήνες μετά τις εκλογές η κυβέρνηση έχει τεράστια αποδοχή. Οι περισσότεροι πολίτες είναι ικανοποιημένοι, αν όχι ενθουσιασμένοι, με όσα συμβαίνουν, ενώ το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ διευρύνεται, την ώρα που όλα τα άλλα κόμματα χάνουν δυνάμεις. Γιατί;
Η θετική απήχηση της κυβέρνησης είναι εντυπωσιακή ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι έχουν πέσει οι μάσκες και έχουν χάσει τη λάμψη τους οι αυταπάτες:
-Η προεκλογική μαντεία του κ. Τσίπρα ότι «η Μέρκελ δεν θα πει όχι και θα είναι μέρα μεσημέρι» (στην εκπομπή του Ν. Χατζηνικολάου στο Σταρ) δεν επιβεβαιώνεται. Αντίθετα, οι πιστωτές δεν έχουν δώσει ούτε ευρώ με αποτέλεσμα τον στραγγαλισμό της ελληνικής οικονομίας.
-Οι θρυλούμενες συμμαχίες που θα οδηγούσαν σε απομόνωση το Βερολίνο απλά δεν υπάρχουν. Καμία ρωγμή στο ευρωσύστημα, Ντράγκι-Γιούνκερ-Σόιμπλε κινούνται στην ίδια γραμμή, όπως και το ΔΝΤ, ενώ δεν βρέθηκε οποιαδήποτε κυβέρνηση, ούτε η κυπριακή, να στηρίξει τις ελληνικές θέσεις/διεκδικήσεις.
-Το μεγάλο παιχνίδι με την ανάδειξη των γεοπωλιτικών πλεονεκτημάτων της χώρας προσφέρει ακρόαμα αλλά όχι και ρευστό. Τα τηλεφωνήματα του Ομπάμα στην Μέρκελ, το πατρικό βλέμμα του Πούτιν και το ενδιαφέρον της Κίνας καθόλου δεν συμβάλλουν στην άρση του προβλήματος οικονομικής ασφυξίας.
-Η διεθνής συμπάθεια που εκφραζόταν λόγω της πρωτοφανούς υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου της κοινωνικής πλειοψηφίας έχει ήδη εξανεμιστεί, έχουμε όλο και λιγότερους φίλους, όλο και ασθενέστερη υποστήριξη στο ευρωπαϊκό και το παγκόσμιο περιβάλλον.
-Η θεωρία κατά την οποία με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει η πορεία της ευρωζώνης κατέρρευσε. Η πορεία αλλάζει με το πρόγραμμα ποσοστικής χαλάρωσης, αλλά η χώρα μας μένει στο περιθώριο και δεν ακολουθεί τα υπόλοιπα κράτη-μέλη που φεύγουν μπροστά χωρίς εμάς.
-Μεταξύ Grexit και Graccident, στο εσωτερικό καλλιεργείται κλίμα αντιγερμανικό και αντιευρωπαϊκό, ενώ στο εξωτερικό εμπεδώνεται η εντύπωση της ελληνικής εξαίρεσης που σταδιακά αποκολλάται από τον ευρωπαϊκό κορμό. “Γλιστράμε προς την καταπακτή του ευρώ”, όπως έγραψαν οι FT και για τεχνικούς, όχι ουσιαστικούς λόγους, έχουμε ακόμη το ίδιο νόμισμα με τα άλλα κράτη-μέλη της ευρωζώνης.
-Ούτε το πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης εφαρμόζεται αφού δεν υπάρχουν χρήματα για να υλοποιηθούν οι παροχές. Μόνο κάποια μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης νομοθετήθηκαν και δρομολογείται η επαναλειτουργία της ΕΡΤ με “δημιουργική ασάφεια” όπως καταγγέλλει η ΠΟΣΠΕΡΤ.
-Η σύγκρουση με την ολιγαρχία, η σύλληψη της μεγάλης φοροδιαφυγής και τα έσοδα από την πάταξη των λαθρεμπορίων παραμένουν στη σφαίρα των διακηρύξεων, ενώ η σχετική συνθηματολογία απέκτησε φαιδρή διάσταση μετά την αποκάλυψη του σχεδίου Βαρουφάκη για νοικοκυρές και τουρίστες που θα γίνουν μυστικοί πράκτορες της εφορίας για να καταγγέλλουν τον ταβερνιάρη που δεν κόβει απόδειξη.
-Η κυβερνητική συνεργασία με τους ΑΝΕΛ δεν έχει χαρακτηριστικά αναγκαστικής αυγκατοίκησης αλλά ενθουσιώδους πολιτισμικής όσμωσης. Δεν ανέχονται τον υπουργό Αμυνας κ. Καμμένο, τον χειροκροτούν και του μοιάζουν όλο και περισσότερο.
-Σε επίπεδο διακυβέρνησης έχουμε καινοτομίες όπως την ορκωμοσία υπουργών πενήντα μέρες μετά και νεωτερισμούς στην πολιτική ασφάλειας με έμφαση στο μεταναστευτικό (απειλές για αναστολή της συνήθηκης Σένγκεν κοκ) και στην αστυνόμευση (λ.χ κατάργηση της φύλαξης των γραφείων του ΠΑΣΟΚ στην Χ. Τρικούπη). Οι αντιεξουσιαστές έδωσαν δυναμικό παρών με την κατάληψη της Νομικής και τα επεισόδια στο ΑΠΘ, ενώ βανδάλισαν τα αγάλματα του Παλαμά, της Κυβέλης και του Ξενόπουλου, πριν πάνε να πετάξουν φυλλάδια, ανενόχλητοι, έξω από το σπίτι του πρωθυπουργού.
Μετά από δύο μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπου συνέβησαν πάνω-κάτω αυτά, η κοινή γνώμη στην πλειοψηφία της είναι πολύ ευχαριστημένη από την κατάσταση των πραγμάτων.
Υπάρχει η εκτίμηση ότι μπορεί να συμβεί ένα απότομο ξεφούσκωμα όταν το οικονομικό αδιέξοδο γίνει αισθητό στην καθημερινότητα κάθε πολίτη, άλλοι λένε ότι είναι θέμα χρόνου να αρχίσει η σταδιακή φθορά της νέας κυβέρνησης, κάποιοι προσβλέπουν σε αλλαγές στο ευρύτερο πολιτικό τοπίο που θα δημιουργήσουν ισχυρό αντίβαρο μέσα από την ανασύνθεση του φιλοευρωπαϊκού, μεταρρυθμιστικού χώρου.
Ό,τι και να γίνει, πολλά, λίγα, κάτι ή τίποτα, συντομότερα ή αργότερα, αυτό που ισχύει τώρα είναι ότι η εικόνα της φασαριόζας, αποτυχημένης και βαθιά συμπλεγματικής χώρας που ζητάει τα ρέστα, διδάσκει και κηρύττει, αντί να προσπαθήσει να γιατρευτεί, αρέσει στη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Ισως γιατί βλέπει τον εαυτό της στον καθρέφτη.
12°
