Το Μυστήριο των Πρακτικών της 6ης Ιουλίου 2015: Τι ειπώθηκε πραγματικά στο Προεδρικό Μέγαρο και πόση σημασία έχει.
Μέγα μυστήριο καλύπτει τις φοβερές και τρομερές αποκαλύψεις του in.gr για τη συζήτηση των πολιτικών αρχηγών την 6η Ιουλίου 2015 έπειτα από εκείνο το μοιραίο δημοψήφισματου ΝΑΙ ή του ΟΧΙ. Τελικά υπάρχουν πραγματικά πρακτικά ή όχι; Ή μόνο σκόρπιες σελίδες αγνώστου προελεύσεως τις οποίες κάποιος διοχέτευσε έπειτα από 10 χρόνια στην αγορά. Αλήθεια, ποιος είχε εκ της θέσεώς του τέτοια δυνατότητα; Διότι πρακτικά επίσημα με μονογραφές των πολιτικών αρχηγών, συνοδευόμενα από τα σχετικά ηχητικά μέχρι στιγμής δεν έχουν εμφανιστεί. Αλλά κάποια ηχητικά μπορεί και να υπάρχουν;
Σε πρόσφατη συνέντευξή της η τέως ΠτΔ κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου δήλωσε ότι δεν παρέλαβε ποτέ ηχητικά από τη σύσκεψη εκείνη. Για να έρθει στη συνέχεια ο τότε ΠτΔ Π. Παυλόπουλος να δηλώσει ότι κρατήθηκαν επισήμως πρακτικά, απομαγνητοφωνήθηκαν από την αρμόδια υπηρεσία και απεστάλησαν σε γραπτή μορφή προς φύλαξη στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Αλλά χωρίς να συνοδεύονται από το σχετικό ηχητικό. Το μόνο δηλαδή αδιάσειστο τεκμήριο της εγκυρότητας της προεδρίας. Γιατί άραγε αυτή η παρέκκλιση από τα καθιερωμένα; Πολλές οι παράξενες συμπτώσεις. Γιατί άραγε; Στη συνέχεια κρατήθηκαν σε κάποιο συρτάρι του προέδρου και δεν φυλάχτηκαν στο χρηματοκιβώτιο του Γενικού Γραμματέα, όπως συνηθιζόταν για τέτοιου είδους έγγραφα, πόσο μάλλον για μια τόσο κρίσιμη σύσκεψη, ίσως την κρισιμότερη της μεταπολιτευτικής μας ιστορίας. Όταν δηλαδή κρινόταν η ύπαρξη της χώρας, όπως τουλάχιστον την ξέρουμε σήμερα.
Και όλα αυτά ενώ μέχρι τώρα νομίζαμε ότι δεν κρατήθηκαν πρακτικά, λόγω της κρισιμότητας της συζήτησης. Τώρα μαθαίνουμε ότι ίσως φεύγοντας οι πρακτικογράφοι να άφησαν το μαγνητόφωνο ανοιχτό. Ή ότι η συζήτηση είχε διακοπές, οι πρακτικογράφοι πότε έγραφαν και πότε όχι, κάποιος συγκέντρωσε ένα τελείως αποσπασματικό υλικό διάρκειας 6 ωρών, κοινώς το μοντάρισε όπως ήθελε και το φύλαξε πρόχειρα και όχι επίσημα, για να το ανασύρει δέκα χρόνια μετά. Και να το διοχετεύσει σε κάποιο συγκεκριμένο μέσο. Ποιος και γιατί άραγε; Τι ρωτάω κι εγώ, ε;
Για πολλούς στη χώρα αυτή, ως ιστορία νοείται αυτό που συμφέρει τον καθένα σε μια δεδομένη συγκυρία
Τα όσα δημοσιεύονται είναι άραγε ένα επιλεγμένο τμήμα ή όλα τα πρακτικά της σύσκεψης; Ή είναι κάτι τελείως διαφορετικό που κατασκευάστηκε εκείνη την εποχή ή μεταγενέστερα; Δηλαδή πλαστό και με στόχο να παραποιήσει την ιστορία που όλοι ξέρουμε. Ή να τη γράψει από την αρχή «σωστά». Διότι, για πολλούς στη χώρα αυτή, ως ιστορία νοείται αυτό που συμφέρει τον καθένα σε μια δεδομένη συγκυρία. Κοινώς, με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω. Στη θέση του «Ρίζου» βάλτε όποιο όνομα επιθυμείτε, αν και δεν θα κάνει ρίμα.
Τα πράγματα γίνονται όμως ακόμα πιο ύποπτα ή τουλάχιστον παράξενα διότι οι 110 «μυστήριες» σελίδες θέλουν να εξωραΐσουν τον πρωθυπουργό εκείνων των ημερών, Αλέξη Τσίπρα. Ο οποίος επανεμφανίστηκε πρόσφατα και ανησυχεί για τη δημόσια εικόνα του. Και θέλει να μας πει ότι δεν συνέβη αυτό που νομίζουμε. Η χώρα δεν πήγαινε πλησίστια για Grexit και το δημοψήφισμα ήταν ένα κόλπο για καλύτερη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Και όλα αυτά που τόσα χρόνια λέγονται είναι μόνο για τις εντυπώσεις και όχι για την ουσία. Αλήθεια, έχει σημασία τι δήλωνε ο Α. Τσίπρας στη σύσκεψη εκείνη στο συμβούλιο των αρχηγών; Ενώ ήδη είχε αποφασίσει την κωλοτούμπα κι έκανε τη σύσκεψη κατόπιν υπόδειξης των δανειστών, αναζητώντας ομοθυμία και στήριξη; Τι θα έπρεπε να τους πει δηλαδή; Ότι ήθελα να μας πάω φούντο και γι’ αυτό έκανα το δημοψήφισμα, αλλά τώρα που τα χρειάστηκα και κωλώνω να προχωρήσω, βάλτε μια πλάτη να κάνω αναστροφή; Πώς το φαντάζεστε δηλαδή;
Η κοινή γνώμη γουστάρει να μαθαίνει δήθεν μυστικά από ιδιωτικές συζητήσεις πολιτικών και διάσημων, αλλά η ουσία δεν βρίσκεται στις παρόλες
Σε τέτοιες κρίσιμες φάσεις για την τύχη μιας χώρας τα λόγια που λέγονται ιδιωτικώς δεν έχουν καμία σημασία. Ούτε κρίνουν κανένα αποτέλεσμα. Η κοινή γνώμη γουστάρει να μαθαίνει δήθεν μυστικά από ιδιωτικές συζητήσεις πολιτικών και διάσημων, αλλά η ουσία δεν βρίσκεται στις παρόλες. Και μάλιστα ενός ανθρώπου ο οποίος την εποχή εκείνη δεν φημίζονταν για την ακρίβεια των δηλώσεών του. Ήταν τότε που «θα βαρούσε νταούλια και θα χόρευαν οι αγορές», «το νόμισμα δεν ήταν φετίχ» και «θα μας παρακαλούσαν για να μας δανείσουν». Αντιθέτως, σημασία έχουν οι πράξεις. Οι μεθοδεύσεις και οι αποφάσεις. Και κυρίως οι συνέπειες αυτών. Τόσο στους εμπλεκόμενους κοινοτικούς ή παγκόσμιους θεσμούς όσο και στην εσωτερική κοινή γνώμη. Στην κοινωνία των πολιτών.
Για να είμαστε σοβαροί, έχει καμιά σημασία τι έλεγε στον Σταύρο, στον Βαγγέλη ή στον Κουτσούμπα σ’ εκείνη τη σύσκεψη; Ό,τι θα έλεγε στον Γιουνκέρ ή στη Μέρκελ, που τον είχαν συμπαθήσει, για να μη γράψω «αγαπήσει». Ή μήπως η παρουσία του Π. Παυλόπουλου άλλαζε την ποιότητα της συζήτησης; Σημασία είχε ότι καθυστερούσε τη διαπραγμάτευση, ότι έστελνε ακατάλληλα πρόσωπα να συζητούν με τους Θεσμούς, ότι έκλεισε τις τράπεζες και ότι υπέγραψε ένα τρίτο, αχρείαστο μνημόνιο. Αν έχει αξία να σιγουρευτούμε για κάτι, είναι αν όλα αυτά έγιναν με πρόθεση και εν πλήρη συνειδήσει για να προκαλέσει το Grexit και να μας πάει στη Ρωσία (που δεν μας ήθελε) ή απλώς δεν ήξερε τι έκανε ούτε είχε συναίσθηση των συνεπειών των πράξεών του. Όχι μόνο των λόγων του.
Ο δημόσιος λόγος του Α. Τσίπρα είχε και μια άλλη ολέθρια συνέπεια στη συλλογική συνείδηση εκείνης της εποχής. Εκτόξευσε τη λεγόμενη αντισυστημικότητα. Αποθέωσε την έκφραση «μπουρλότο όλα». Έφτιαξε ένα τεράστιο ρεύμα αρνητών του ευρώ, που εκφράστηκε στο δημοψήφισμα με 62% ΟΧΙ. Ανθρώπους κάθε κοινωνικού στρώματος, μόρφωσης και κομματικής ένταξης που χόρευαν και παραληρούσαν στο Σύνταγμα στην προοπτική του Grexit. Πολλοί από τους οποίους δεν του συγχωρέσαν ποτέ εκείνη την κωλοτούμπα. Ανθρώπους που δεν είχαν συνείδηση της επαπειλούμενης καταστροφής ή επιζητούσαν την αυτοκαταστροφή τους εν μέσω επαναστατικού κλίματος. Δηλαδή την ανατίναξη της χώρας που τους εμπεριείχε. Κι αυτό πρέπει να το «πιστώσουμε» στον Αλέξη. Είναι τρομακτικό πλην όμως αληθινό. Το γεγονός ότι τους είχε πείσει να πηδήσουν όλοι μαζί στον γκρεμό. Και μέσα σ’ αυτούς ήταν και άνθρωποι υπεράνω πάσης υποψίας. Πολιτικοί, επιστήμονες, παιδαγωγοί, διανοούμενοι. Πλούσιοι και φτωχοί.
Ο Τσίπρας επιστρέφει διότι απέδειξε ότι μπορεί να πείσει το πόπολο ακόμα και για την αυτοκαταστροφή του
Και γι’ αυτό εξάλλου επιστρέφει και με το «δίκιο» του ο Αλέξης Τσίπρας και διεκδικεί ρόλο στα πολιτικά πράγματα της επόμενης φάσης. Διότι απέδειξε ότι μπορεί να πείσει το πόπολο ακόμα και για την αυτοκαταστροφή του. Και αυτό εξιτάρει τους υποστηρικτές του. Τον καθιστά «πολυεργαλείο». Διότι γι’ αυτούς διαθέτει μια τεράστια πολιτική δύναμη, την οποία φιλοδοξούν να αξιοποιήσουν, υποθέτω, για καλούς σκοπούς πλέον. Αν και τίποτα δεν είναι σίγουρο. Γιατί και το καλό ή το κακό είναι σχετικά. Υποθετικά μιλώντας, το να σε πάρει κάποιος από το ΝΑΤΟ και να σε πάει στη Ρωσία του Πούτιν είναι καλό ή κακό; Για μένα είναι κακό, αλλά για χιλιάδες συμπολίτες μας είναι το καλύτερο.
Οπότε όλα είναι σχετικά και εξαρτώνται από την οπτική γωνία και την πλευρά που βρίσκεσαι. Κάποια κέντρα θέλουν να αξιοποιήσουν και πάλι την επικοινωνιακή ικανότητα του τέως πρωθυπουργού. Και του φιλοτεχνούν νέο πορτρέτο. Συστημικό, με φωτεινά, παλ χρώματα. Ωστόσο οι μνήμες του γκρεμού είναι ακόμα νωπές για όσους τον είδαν και ζαλίστηκαν. Υπάρχουν βεβαίως κι αυτοί που τον είδαν αλλά δεν κατάλαβαν τίποτα. Και ενδεχομένως να θέλουν να του δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία. Είναι όπως όταν πετάς από ψηλά. Είναι συναρπαστικό, μόνο που κάποια στιγμή προσγειώνεσαι. Η βαρύτητα και οι νόμοι του Νεύτωνα είναι αμείλικτοι. Γι’ αυτό τα λόγια δεν έχουν μεγάλη σημασία. Όχι όση έχει η δύναμη της πρόσκρουσης. Θέλετε να δοκιμάσετε;
15°
