Η ιστορία της χώρας και η βάση του εγχώριου αφηγήματος
Στην Ευρώπη, ένωσαν τα κρατίδια κι έφτιαξαν σύγχρονα «έθνη». Με συλλογικά συμφέροντα, κοινές κουλτούρες και κυρίαρχη ιδεολογία. Οι κατακερματισμένοι Έλληνες είχαν ήδη πολιτιστικό έθνος. Ένωσαν μόνο τις «φυλές» για να φτιάξουν ένα μικρό και ανυπόληπτο κράτος. Δεν άντεξαν την Δημοκρατία το 1830. Επέλεξαν προτεκτοράτο Βασίλειο το 1832!
Οι περισσότεροι λαοί ενώθηκαν στο όνομα της ισχύος. Για το «κράτος project». Βασισμένο στην ανάπτυξη, την παραγωγή και τον κοινό πλούτο. Οι ελληνικές «οικογένειες» ομονόησαν κάτω από ένα πολιτειακό μόρφωμα, μόνο για να εξασφαλίσουν την «σφραγίδα» του δήθεν ανεξάρτητου κράτους. Το ελληνικό αφήγημα βασίστηκε εξαρχής, σε ένα αντιφατικό ιδεολόγημα και σ' ένα αντιπαραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης. Αναζητώντας υπαρξιακό άλλοθι στους «μαρμαρωμένους βασιλιάδες» και στα ηρωικά πρότυπα.
Στα διακόσια χρόνια πολιτειακής ιστορίας, δεν είδαμε το κράτος σαν έναν ισχυρό μηχανισμό διοίκησης που θα τρέξει το «project Ελλάδα». Θα γεμίσει τα ταμεία με χρήμα και στη συνέχεια θα το μοιράσει σε όλους. Αντίθετα, χρησιμοποιούσαμε την πολιτεία για κάλυψη στις ατομικές μας προσπάθειες. Άλλος για επιβίωση, άλλος για ασφάλεια κι άλλος για εύκολο πλουτισμό.
Η Ελληνική Δημοκρατία δεν αναπτύσσεται με ένα δυναμικό παραγωγικό σύστημα. Δεν έχουμε βιομηχανία, δεν επενδύουμε σε νέες τεχνολογίες, δεν εκσυγχρονίζουμε τον πρωτογενή τομέα. Διαθέτουμε όμως μία εξόχως δελεαστική επικράτεια. Μεταξύ τριών ηπείρων και πολλών θαλασσών. Κι επειδή πάντα έχουμε φίλους τα καταφέρνουμε…
Ο Καποδίστριας πολέμησε την πειρατεία. Για λίγο. Και μετά πάλι τα ίδια. Με τον Βενιζέλο, οι Έλληνες αστοί μπήκαν επιτέλους στη χώρα. Για λίγο κι αυτοί. Γρήγορα τους κάναμε επαρχιώτες…
Δεν φαίνεται να αλλάζουν και πολλά γύρω μας. Από το Ταίναρο των κουρσάρων μέχρι τον ΟΠΕΚΕΠΕ. Από το σχέδιο Μάρσαλ μέχρι το «μαζί τα φάγαμε»…
Είναι το πολιτικό σύστημα και ο πελατειασμός; Είναι σίγουρο ότι φταίνε μόνο οι κυβερνήσεις; Είναι πολλά που δεν πρόκειται να αλλάξουν, όσο ο μύθος της αντιπροσωπευτικότητας θα αποτελεί το μεγάλο κόλπο για κόμματα και εξουσίες. Ένα αρρωστημένο «πάρε δώσε» που ανακυκλώνεται μεταξύ μάζας και ηγεσίας. Και στη μέση οι λιγότεροι. Οι ανήμποροι στην διαμόρφωση του ποιοτικού «management, μιας χώρας παραδομένης στον «ηρωισμό της πειρατείας».
Θέλουμε κοινό όραμα. Ποιος θα το δώσει; Δεν το βλέπουμε στα σχολεία. Ούτε στην αγορά.
Ίσως γυρίσει. Μπορεί να ενωθεί η Ευρώπη. Μπορεί να βρεθούμε σε αδιέξοδο. Μπορεί να καταλάβουμε ότι η χώρα δεν είναι βιώσιμη χωρίς την ισχύ της παραγωγής. Μπορεί και να θελήσουμε κάποια στιγμή, να μεγαλώσουμε τις παρέες μας. Να δουλέψουμε μαζί. Να κατεβάσουμε την μαύρη σημαία απ΄το πειρατικό και να χτίσουμε «πλοία»! Η έστω να πείσουμε - πολύ δύσκολο - τους εφοπλιστές να επενδύσουν στη χώρα τους…
Μπορεί κάποτε η ίδια η κοινωνία να το πάρει προσωπικά! Να ντραπεί δηλαδή. Να καταλάβουμε ότι στο πιο «γωνιακό οικόπεδο» του πλανήτη, αντί να χτίζουμε πειρατικές γαλέρες, μπορούμε να βγάλουμε χρήμα από κοινού. Και μετά να κόψουμε μέρισμα!
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
14°
