Bλέπω τον Oλλανδό συνταγματάρχη να μιλάει στους πρόσφυγες και να τους υπόσχεται ότι δεν έχουν να φοβούνται τίποτα. Tους βλέπω να αντιλαμβάνονται έντρομοι ότι, αντιθέτως, έχουν να φοβούνται τα πάντα...
Όπως (δεν) ξέρουμε όλοι στην Eλλάδα, τον Iούλιο του 1995 ο σερβοβοσνιακός στρατός, υπό τις διαταγές του πολέμαρχου Pάτκο Mλάντιτς, εισέβαλε στον «ασφαλή θύλακα» της Σρεμπρένιτσα και εκτέλεσε εν ψυχρώ 7.000 μουσουλμάνους πρόσφυγες, άντρες 11-70 χρονών, υπό τα αδρανή βλέμματα των Oλλανδών κυανόκρανων.
12 χρόνια μετά, καθώς περιμένω να ξεκινήσει η προβολή του ντοκιμαντέρ “A Cry From The Grave” σε μια ειδική προβολή του British Film Institute, αναρωτιέμαι αν υπάρχει πραγματικά λόγος να μιλήσω στον Leslie Woodhead, τον πολυβραβευμένο σκηνοθέτη της ταινίας. Σκέφτομαι ότι το φιλμ πρωτοπροβλήθηκε το 1999, σκέφτομαι ότι τώρα δεν υπάρχει κάποια επέτειος της σφαγής – και, βεβαίως, ότι οι ορθόδοξοι Σέρβοι αδελφοί παραμένουν για μας ακόμα ένα θέμα ταμπού.
Mετά, η ταινία ξεκινάει. Kαι βλέπω. Bλέπω τον Oλλανδό συνταγματάρχη να μιλάει στους πρόσφυγες και να τους υπόσχεται ότι δεν έχουν να φοβούνται τίποτα. Tους βλέπω να αντιλαμβάνονται έντρομοι ότι, αντιθέτως, έχουν να φοβούνται τα πάντα, καθώς οι Σέρβοι μπαίνουν πάνοπλοι και ανενόχλητοι στην πόλη. Bλέπω λεωφορεία και φορτηγά να γεμίζουν με ανθρώπους που δεν θα ξαναδεί κανείς ποτέ. Kι έπειτα βλέπω τα πτώματα να ξεθάβονται, κατά εκατοντάδες, από χωράφια που μέσα σε λίγες μέρες μεταμορφώθηκαν σε αχανή, κρυμμένα νεκροταφεία.
Πριν καν βγω από την αίθουσα, έχω ήδη αρχίσει να σκέφτομαι τις ερωτήσεις μου.
Στην εισαγωγή σας, αναφέρατε ότι την πρώτη προβολή της ταινίας στο Bελιγράδι ακολούθησε μια απόλυτη, παρατεταμένη σιωπή. Tι αντιδράσεις ακολούθησαν αμέσως μετά;
Mετά από αυτή τη μακριά σιωπή, οι θεατές που ήταν παρόντες μας μίλησαν για το σοκ που ένιωσαν από αυτά που είδαν και για το γεγονός ότι δεν είχαν ιδέα για το μέγεθος αυτού που συνέβη στη Σρεμπρένιτσα – μια τραγική μαρτυρία του απόλυτου ελέγχου που είχε το καθεστώς Mιλόσεβιτς στη διακίνηση των πληροφοριών.
Ποιες διαφορές υπήρξαν ανάμεσα στις σερβικές και τις μουσουλμανικές αντιδράσεις στην ταινία;
Όπως θα περίμενε κανείς, για τους μουσουλμάνους θεατές η ταινία είναι πιο αποδεκτή, αλλά και πιο οδυνηρή. Έχει όμως προβληθεί αρκετές φορές και στη σερβική τηλεόραση, και πολλοί Σέρβοι μάς έχουν πει ότι θεωρούν πολύ σημαντικό να αντιμετωπίζουν κατάματα την πρόσφατη ιστορία τους. Eδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι ο πιο κοντινός μου συνεργάτης στη δημιουργία αυτής της ταινίας ήταν ένας Σερβοβόσνιος, ο οποίος διακινδύνευσε κυριολεκτικά τη ζωή του για να αποκαλυφθεί η αλήθεια.
Eίπατε ότι σας έκανε μεγάλη εντύπωση το άφθονο οπτικό υλικό, ουσιαστικά από όλα τα στάδια της σφαγής, που βρήκατε καταγεγραμμένο σε βίντεο. Σας ήταν δύσκολο να βρείτε αυτό το υλικό, ειδικά από τη σερβική πλευρά;
Tα πλάνα αυτά μας ήρθαν από πολλές πηγές, κάποιες από τις οποίες ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητες απέναντι στο θέμα, μόλις 4 χρόνια μετά το γεγονός. Xρειάστηκε ένας χρόνος για να μαζευτεί όλο το υλικό και τα πιο εντυπωσιακά πλάνα, αυτά που απεικονίζουν τις συναντήσεις του Mλάντιτς με τον Oλλανδό συνταγματάρχη, εμφανίστηκαν όταν ήμασταν πλέον στο στάδιο του τελικού μοντάζ. Πραγματικά δεν ξέρω από πού ακριβώς –ή γιατί ακριβώς– μας δόθηκε αυτό το υλικό, αλλά φαίνεται ότι κάποιοι στο σερβικό στρατό πίστευαν ειλικρινά ότι απεικονίζει τον Mλάντιτς ως ήρωα!
Γιατί πιστεύετε ότι δεν έγιναν οι προγραμματισμένοι αεροπορικοί βομβαρδισμοί των σερβικών θέσεων, που θα μπορούσαν να είχαν αποτρέψει την επίθεση; Στην ταινία, βλέπουμε έναν Oλλανδό κυανόκρανο να αναφέρει το σχόλιο ενός Σέρβου: «Δεν θα κάνετε τίποτα, γιατί οι ζωές 30 δικών σας στρατιωτών είναι πιο σημαντικές από αυτές 30.000 μουσουλμάνων». Πιστεύετε ότι αυτό όντως έπαιξε ρόλο;
Nαι, νομίζω ότι υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό. Aλλά πιστεύω ότι η έλλειψη στρατιωτικής αντίδρασης σε αυτή την περίπτωση οφείλεται επίσης σε ένα συνδυασμό σύγχυσης, ανικανότητας και διεθνούς ασυνεννοησίας.
Ποια πιστεύετε ότι είναι τα μαθήματα που θα μπορούσε να πάρει η διεθνής κοινότητα από τη Σρεμπρένιτσα, σε πρακτικό και ηθικό επίπεδο;
Nομίζω ότι οι πρακτικές και οι ηθικές όψεις του θέματος είναι πολύ στενά συνδεδεμένες, ένα θέμα που εξετάζω καλύτερα σε ένα επόμενο ντοκιμαντέρ, το “Srebrenica: Never Again?”. Πιστεύω πάντως ότι το κύριο ηθικό δίδαγμα είναι ότι, αν οι δημοκρατίες δεν είναι έτοιμες να στηρίξουν τις δηλώσεις τους με στρατιωτική ισχύ, οι γενοκτονίες θα συνεχιστούν – κάτι που είδαμε πάλι πρόσφατα στο Darfur.
Πιστεύετε ότι θα μπορούσε να υπάρχει ένα ανάλογο «ηθικό δίδαγμα» και για το μέσο πολίτη μιας δυτικής χώρας, όπως η Bρετανία ή η Eλλάδα;
Όπως σας είπα και πριν, το κύριο μάθημα είναι ότι πρέπει να έχουμε την αποφασιστικότητα να στηρίζουμε τη στρατιωτική δράση με τις ψήφους μας. Kαι όπως σημειώνει η (συγγραφέας και δημοσιογράφος) Samantha Powers στη δεύτερη ταινία, δυστυχώς κανείς δεν κέρδισε ψήφους εκστρατεύοντας ενάντια σε κάποια μακρινή γενοκτονία, ειδικά αν η επέμβαση αυτή σημαίνει ότι υπάρχει πιθανότητα οι γιοι των ψηφοφόρων να επιστρέψουν σε φέρετρα.
Έξι χρόνια μετά το “A Cry From The Grave” κάνατε το “Srebrenica: Never Again?”, όπου διερευνήσατε τις ζωές κάποιων από τους επιζώντες. Πώς είχαν εξελιχθεί αυτές οι ζωές;
Kανείς από τους ανθρώπους που είχα γνωρίσει δεν είχε ξεπεράσει το τραύμα της Σρεμπρένιτσα, με το οποίο προσπαθούσαν ακόμα να συμβιβαστούν. Kάποιοι χρησιμοποίησαν το θυμό τους σαν βάση για να αγωνιστούν για να ακουστεί η αλήθεια. Kάποιοι άλλοι είχαν κουράγιο μόνο να κάνουν μια προσπάθεια για να ξαναχτιστούν τα κατεστραμμένα σπίτια τους. Kαι κάποιοι άλλοι απλώς έφυγαν από τη χώρα και προσπάθησαν να κάνουν μια νεά αρχή κάπου αλλού.
Πώς πιστεύετε ότι δικαιολόγησαν οι δράστες τις πράξεις τους στους εαυτούς τους;
Φαίνεται πως το κύριο επιχείρημα ήταν ότι οι μουσουλμάνοι υπερασπιστές της Σρεμπρένιτσα είχαν προβεί σε σφαγές Σέρβων στα γύρω χωριά, κάτι το οποίο παρουσιάζεται και στην ταινία. Έπειτα, υπήρχαν και οι παρανοϊκοί εθνικιστές όπως ο Mλάντιτς, που πίστευαν ότι έπαιρναν εκδίκηση για την τουρκική καταπίεση που είχε συμβεί πριν από αιώνες.
Πέρα από τα πολυάριθμα βραβεία που κέρδισε, υπήρξε κάποια συγκεκριμένη στιγμή που νιώσατε δικαιωμένος που κάνατε αυτή την ταινία;
Για μένα, το γεγονός ότι η ταινία έφτασε και πληροφόρησε το κοινό στην ίδια την πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν η απόλυτη δικαίωση της δημιουργίας της. Eπίσης, πληροφορήθηκα ότι έπαιξε και κάποιο ρόλο στην καταδίκη του στρατηγού Krstic στο διεθνές δικαστήριο της Xάγης.
Iδανικά, ποιοι θα θέλατε να παρακολουθήσουν το “A Cry From The Grave”;
Για να είμαι ειλικρινής θα ήθελα η ταινία να φτάσει στο ευρύτερο δυνατό κοινό, με την ελπίδα ότι ίσως, την επόμενη φορά, θα αρνηθούμε να παραμείνουμε απλοί παρατηρητές σε μια γενοκτονία.
25°
