Κι αυτή και δεν ξέρω πόσες ακόμα νύχτες, καθώς γράφω μακριά από την Αθήνα και Δευτέρα πρωί, ώστε να προλάβω την εφημερίδα μας που κλείνει την ύλη νωρίς, ενώ τρέχουν πάντοτε τα γεγονότα που ακολούθησαν το χαμό του Αλέξη.
Α. Η σημερινή (8 του Δεκέμβρη) «Ελευθεροτυπία» σελ. 11-12, έχει έναν «ενδεικτικό», όπως τον ονομάζει, κατάλογο δεκάδων περιστατικών αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας, κατάλογο που συντάχτηκε εν θερμώ, πάνω στα γεγονότα – κι όμως είναι χαρακτηριστικός της ψυχολογίας που αποκτούν οι ένστολοι νταήδες, οι εχθροί αυτοί της νεότητας, στερώντας ζωές με τόση ευκολία ή επιφέροντας αναπηρίες. Αξίζει ν’ ανατρέξετε στον κατάλογο αυτό (www.enet.gr) και να προσθέσετε και όσες άλλες περιπτώσεις έρχονται στο μυαλό σας. Εγώ θυμήθηκα τη δολοφονία του Τσιρώνη, τη βολική λύση της εκτέλεσης του Πρέκα ή του Ματέι, τον Κύπριο φοιτητή της ζαρντινιέρας, τους τόσους ανώνυμους αλλοδαπούς. Προσθέστε πόσοι κάτοικοι της Αθήνας αλλάζουν διαμέρισμα για να μην ακούνε τις κραυγές εκείνων που βασανίζονται στ’ αστυνομικά τμήματα της ένδοξης ΕΛΑΣ, συνυπολογίστε ότι ο Μελίστας, που σκότωσε τον Καλτεζά, κυκλοφορεί ελεύθερος, αθωωμένος και άσπιλος – κι έχετε το πλαίσιο της αποθράσυνσης του κάθε ειδικού φρουρού.
Β. Έχω την υποψία –και θα περιμένω τις δημοσκοπήσεις να το επιβεβαιώσουν ή να το απορρίψουν– πως οι βιαιότατες διαμαρτυρίες είναι πιθανό, τελικά, να εξυπηρετήσουν τη χειμαζόμενη κυβέρνηση, μειώνοντας την υστέρησή της από το ΠΑΣΟΚ. Αιτιολογώ. Πρώτο, ξεχνιέται αυτομάτως –ξεχάστηκε ήδη– το Βατοπέδι, το «μεγαλύτερο σκάνδαλο» στη νεότερη Ελλάδα, καθώς το είπε ο Φώτης Γεωργελές, και ειδικά το κακής ποιότητας ανέκδοτο «Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής». Δεύτερο, μπαίνει στην άκρη η οικονομική κρίση και οι «μαύρες γιορτές», άσε που τα γεγονότα μπορούν ν’ αποτελέσουν άλλοθι για την πτώση της αγοράς. Τρίτο, οι λεγόμενοι «νοικοκυραίοι», ενοχλημένοι από τις καταστροφές, είναι αρκετά πιθανό να στραφούν προς τη συντηρητική κυβέρνηση. Κάπως έτσι είχε γίνει στη Γαλλία, όπου ο Σαρκοζί, ο οποίος έχτισε την πολιτική του καριέρα ως ο σκληρός καταστολέας αντίστοιχων εκδηλώσεων, ήταν αυτός που γέλασε τελευταίος ως πρόεδρος. Τέταρτο, οι μέχρι αμηχανίας προσεκτικές δηλώσεις του Παπανδρέου μάλλον εξυπηρέτησαν τον Καραμανλή. Πέμπτο, θα την πληρώσουν φυσικά κάποια άτομα, στη γραμμή του «μεμονωμένου περιστατικού», από τους κατηγορούμενους μπάτσους μέχρι –γιατί όχι;– τον Παυλόπουλο. Μήπως ο Καραμανλής δεν έχει φάει τόσους υπουργούς του, και μάλιστα σε δεύτερο χρόνο, προκειμένου να μείνει ο ίδιος αλώβητος;
02. ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΒΑΖΕΛΟΣ
Μεγαλύτερη ντροπή από αυτά που κάνανε οι «φίλαθλοί» μας στο κλειστό κολυμβητήριο Χαλανδρίου (ΠΑΟ - Ολυμπιακός 6/11) δεν έχω νιώσει τα τελευταία χρόνια. Μπράβο στους πολίστες της ομάδας μας, που προσπάθησαν να προστατέψουν τους αντιπάλους τους από τους κάφρους οπαδούς μας, που είχαν πάει αποφασισμένοι για αίμα. Διόλου δεν μ’ ενδιαφέρει τι τυχόν έχουν ή δεν έχουν κάνει οι γάβροι στο δικό τους χώρο παλιότερα. Έτσι γινόμαστε ίδιοι και χειρότεροι. Κρίμα που θα την πληρώσει η ομάδα. Μακάρι ν’ αναγνωριστούν και να διωχτούν οι τραμπούκοι, πιθανότατα οι ίδιοι που βάλανε τις φωτιές στο ποδοσφαιρικό ντέρμπι λίγες βδομάδες πριν (μέσα ήμουνα), διακόπτοντας το ματς και κόβοντας το ρυθμό της υπερέχουσας ομάδας μας, που έμεινε εντέλει στο 0-0. Αν δεν γίνεται να ληφθούν σοβαρά μέτρα, ας γίνονται τα ματς δίχως φιλάθλους. Ή, ας μη γίνονται καθόλου. Α σιχτίρ πια.
03. ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ
Τι γίνανε όλοι εκείνοι, ακροδεξιοί και κομμουνιστές, που με τόση ευκολία ζητάγανε «αποχώρηση από το ευρώ» και επιστροφή στη δραχμή; Δεν τους ακούμε διόλου τελευταία. Οι λαλίστατοι πού χαθήκανε, γιατί κατάπιανε τη γλώσσα τους; Απάντηση: ακόμα κι εκείνοι κατανοούν ότι, αν στις σημερινές συνθήκες είχαμε ακόμα τη δραχμή, το ανυπόληπτο εκείνο νόμισμα θα είχε υποτιμηθεί και ξαναϋποτιμηθεί και ματαξαναϋποτιμηθεί ποιος ξέρει πόσες φορές, διαλύοντας την οικονομία μας μιαν ώρα αρχύτερα. Λουφάζουν λοιπόν και σκέφτονται: «Ας μη μιλήσουμε τώρα, ας ξεπεραστεί με το ευρώ η κρίση, και μετά, εδώ είμαστε, ζητάμε ξανά να φύγουμε και να ’ρθει η δραχμή». Κουτοπονηριές του κερατά, δηλαδή.
04. ΤΟ ΚΚΕ ΩΣ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
Ιδού μερικές πρόσφατες πράξεις του ΚΚΕ. Πρώτο, αρνήθηκε (μαζί με τη ΝΔ) την εξομοίωση των ομοφυλόφιλων με τους ετεροφυλόφιλους στο ζήτημα του νόμου της συμβίωσης. Ο ανεκδιήγητος (και σεξουαλικά έμφοβος) εκπρόσωπός του χαρακτήρισε μάλιστα την ομοφυλοφιλία «μόδα», σα να μην ήταν η εξομοίωση θέμα ατομικών δικαιωμάτων. Δεύτερο, αρνήθηκε τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και δέχτηκε (μαζί με τη ΝΔ) να δώσει ο πολύς Εφραίμ ένα παλιόχαρτο στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, αντί να καταθέσει αυτοπροσώπως. Αυτά επειδή βεβαίως η ορθόδοξη εκκλησία (όπως πολύ καλά γνωρίζει π.χ. η θεούσα βουλευτίνα του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη) είναι χρήσιμος σύμμαχος κατά της άθεης/αιρετικής Δύσης. Τρίτο, εδώ και πάνω από μισόν αιώνα, πρώτη φορά το ΚΚΕ δηλώνει πλέον και επίσημα/απροκάλυπτα «σταλινικό» («Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό»). Τέταρτο, διαφώνησε με τη συμφωνία Ελλάδας - Κίνας για το λιμάνι του Πειραιά, αλλά η κ. Παπαρήγα πήγε στη σχετική δεξίωση προς τιμήν των Κινέζων αξιωματούχων, προβάλλοντας την απίστευτη θεωρία «Είμαστε εναντίον εκείνου που πουλάει, όχι εναντίον εκείνου που αγοράζει», σα να μπορεί να υπάρξει τέτοια συμφωνία με συμμετοχή μόνο της μίας πλευράς! Η διγλωσσία εκφράζει την αμηχανία του ΚΚΕ απέναντι στο φαινόμενο του μονοκομματικού (και σκληρότατου) καπιταλισμού, που έχει επιβάλει στην Κίνα το κυβερνών Κομμουνιστικό Κόμμα.
Λοιπόν, όλα αυτά τα σημεία ως σύνολο αποτελούν ή όχι μια «αριστερή» (τρόπος του λέγειν) εκδοχή του συντηρητισμού;
7°
