Ο Τραμπ ως πρόεδρος των ΗΠΑ, ως επιχειρηματίας και ως νάρκισσος.
Σας φαίνονται πάρα πολλές οι πολιτικές του Τραμπ που δεν βγάζουν νόημα; Που φαίνονται εντελώς παρανοϊκές και αυτοκαταστροφικές; Που κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί πως είναι δυνατόν να αποφασίστηκαν ακόμα και από έναν τύπο που βάφεται πορτοκαλής για να εμφανιστεί δημοσίως; Κι εμένα το ίδιο. Ή μάλλον μου φαίνονταν γιατί έκανα ένα μεγάλο λάθος: έκρινα τον Ντόναλντ τον Τραμπ ως πολιτικό.
Μόνο που ο Τραμπ δεν είναι πολιτικός. Είναι ένας τραμπουκο – επιχειρηματίας. Ένα αρπακτικό που είναι έτοιμο να χρησιμοποιήσει κάθε μέσο προκειμένου να αυξήσει την προσωπική του περιουσία. Tαυτοχρόνως είναι ένας νάρκισσος που πασχίζει με κάθε τρόπο να ικανοποιήσει το άρρωστο εγώ του. Κι αν τον δείτε με αυτό το πρίσμα, αν δείτε και την πολιτική του καριέρα ως μια επιχειρηματική – ναρκισσιστική δραστηριότητα τότε όλα αρχίζουν να φαίνονται λογικά και αναμενόμενα.
Ο Τραμπ, όπως κάθε επιχειρηματίας αυτού του τύπου και κάθε νάρκισσος, δεν δίνει δεκάρα ούτε για την ίδια του την επιχείρηση και πολύ περισσότερο για τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αν ο τρόπος να κερδίσει όσο το δυνατόν περισσότερο είναι να την τινάξει στον αέρα θα την τινάξει στον αέρα. Αν ο τρόπος να κερδίσει είναι να εξαθλιώσει τους εργαζόμενους της θα τους εξαθλιώσει. Αν το τρόπος είναι να δανειστεί και να πιστολιάσει, θα δανειστεί και θα πιστολιάσει. Αν ο τρόπος είναι να εκβιάσει και να απειλήσει θα εκβιάσει και θα απειλήσει.
Η προεδρία του είναι άλλη μια μπίζνα. Ταυτοχρόνως είναι μια καλή ευκαιρία να νοιώσει την -τόσο απαραίτητη για ανθρώπους που κυκλοφορούν βαμμένοι πορτοκαλί- ηδονή της επιβολής. Μπορεί πολλά από αυτά που κάνει να μη συμφέρουν τη χώρα του και τους περισσότερους από τους κατοίκους της αλλά αυτό δεν έχει σημασία γιατί το συμφέρον της χώρας και των κατοίκων της δεν είναι το ζητούμενο, ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει δυνατότητα επανεκλογής και μετά την απομάκρυνση από το ταμείο το ταμείο κλείνει.
Με λίγα λόγια ο Τραμπ δεν είναι ούτε εντελώς τρελός (ψυχικά υγιής σίγουρα δεν είναι αλλά χαμένα δεν τα έχει), ούτε τολμηρός, ούτε αυτοκαταστροφικός. Είναι ένας αδίστακτος επιχειρηματίας με τεράστια ανάγκη επιβολής και προβολής. Αν τον δείτε έτσι τότε κάθε τι που κάνει βγάζει νόημα. Και μπράβο του.
ΥΓ – Όσο για την εξωτερική του πολιτική, αυτή βγάζει περισσότερο νόημα αν καταλάβουμε ότι η Ευρώπη δεν είναι εδώ και πάρα πολύ καιρό το κέντρο του κόσμου (και άρα της μπίζνας) γιατί αυτό έχει μεταφερθεί ανατολικότερα. Λυπηρό αλλά αληθινό.
ΥΓ2 – Υπάρχει η ευρέως διαδεδομένη θεωρία ότι κομβικό ρόλο στην απόφαση του Τραμπ να κατέβει υποψήφιος πρόεδρος έπαιξαν τα (ιδιαιτέρως υποτιμητικά) αστεία που έκανε σε βάρος του ο Ομπάμα στο Δείπνο των Ανταποκριτών του Λευκού Οίκου το 2011. Ακόμα κι αν δεν είναι ακριβής η θεωρία δείχνει την αντίληψη που υπάρχει στις ΗΠΑ για το ποιον του προέδρου.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
13°
