Αναμένουμε επιτέλους σήμερα, να φτιαχτεί στο Γιούρογκρουπ ένα πλαίσιο, για να αρχίσει η ουσιαστική συζήτηση περί του Συγκεκριμένου, που σιγά σιγά και δειλά ψιλομορφοποιείται. Αφού δεν ξέραμε κι εμείς οι ίδιοι τι ακριβώς θέλαμε και δεν μας ένοιαζε. Είπαμε. Εκείνο που μας ένοιαζε ήταν να καταλάβουμε την Βαστίλλη. Από κει και πέρα κάτι θα βρίσκαμε να πούμε ότι θέλουμε να κάνουμε. Και με τη βοήθεια της ασφυκτικής πίεσης των συμπαθών ευρωπαίων εταίρων, σιγά σιγά οδηγούμαστε στην ανάκτηση της βαρύτητας και στην επιστροφή επί του εδάφους της γης.
Το άσκοπο δόγμα «το πρωί τα αμολάμε και το βράδυ τα μαζεύουμε, ή μια στο καρφί και μια στο πέταλο», έχει αρχίσει να κουράζει αφόρητα τους δανειστές, ενώ ψάρια δεν φέρνει στη βάρκα μας. Φέρνει μόνο ευφορία στον υπανάπτυκτο εθνολαϊκισμένο ντιρινταχτιζμένο οχλοπολτό. Αυτός θεωρεί πατριωτικό το να σκοτίζεις τα οπίσθια εκείνων από τους οποίους κρέμεται η σωτηρία σου, τους δαιμονοποιημένους (από τους ιθαγενείς ιδιοτελείς καρριερίστες της εξουσίας) δανειστές… Επειδή λοιπόν καταλάβαμε ότι τους παρακουράσαμε τους κουτόφραγκους και αυτό γίνεται πολύ επικίνδυνο, έτσι, έστω και με το ζόρι, αρχίζουμε να σοβαρευόμαστε.
Και τελικά με μεγάλες βλάβες, το σκάφος θα συνεχίσει να πλέει στραπατσαρισμένο από τις παλινωδίες των τριών κυβερνήσεων Γιωργάκη, Σαμαρά, Τσίπρα, που καμώνονται ότι είναι διαφορετικές, αλλά είναι πανομοιότυπες. Αφού αλυσιτελώς προσπαθούν να διαχειριστούν την χρεωκοπία που προκάλεσε το πελατειακό παρακράτος, λέγοντας ψευδώς ότι τάχα την προκάλεσαν οι Κουτόφραγκοι. Και τούτο, μόνο και μόνο για να υπηρετήσουν αυτό το εθνοκτόνο παρακράτος της πελατειακής μικρο- και μακρο- διαφθοράς, που δυστυχώς αποτελεί τον μοναδικό εύκολο αγωγό εξουσίας. Γι’ αυτό και όλοι το υπηρετούν τυφλά, αφού όποιος σνομπάρει την πανίσχυρη οντότητά του, δεν βλέπει εξουσία εις τον αιώνα τον άπαντα. Εκτός και αν ποτέ εμφανιστεί κάποια σπουδαία προσωπικότητα, που θα λύσει με κάποιο προσφυή τρόπο αυτό τον γόρδιο δεσμό, χωρίς να υποκύψει στο δέλεαρ της πανίσχυρης πελατείας…
Ο Δούρειος Ίππος
Έλεγε χτες ο κ. Σόιμπλε ότι δεν δέχεται το σχέδιο Βαρουφάκη, αποκαλώντας το «Troyan Horse», που θα εξεταστεί σήμερα (ελπίζουμε) στο Γιούρογκρουπ. Δηλαδή, θεωρούσε ότι η ελληνική πρόταση αποτελεί τον Δούρειο Ίππο, που μέσα του φέρει μια ελληνική βόμβα ικανή να διαλύσει την κανονικότητα της Ευρωζώνης και κατ’ επέκταση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν έχει σημασία ότι τελικά (πάντα ελπίζουμε) θα κάνει και αυτός ένα βήμα πίσω, για να συναντηθούμε κάπου όλοι μαζί.
Όπως θα δούμε στη συνέχεια, το σχέδιο Βαρουφάκη είναι πράγματι ένας Δούρειος Ίππος, όμως, όχι για να σωθεί η Ελλάδα (κατά τον κ. Τσίπρα), ούτε για να διαλύσει την Ευρώπη (κατά την κυρία Μέρκελ). Είναι ο Δούρειος Ίππος, που θα απελευθερώσει την Ευρώπη από το κόλλημα της κλειστής λογικής. Και εδώ ο πολυμήχανος Οδυσσέας δεν είναι ο κ. Βαρουφάκης που δεν έχει πάρει χαμπάρι, πέντε χρόνια τώρα, ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι η εσωτερική διάρθρωση της οικονομίας μας και όχι το χρέος της.
Ο Οδυσσέας είναι ο Ομπάμα και οι δυτικοί οικονομολόγοι, που ζητούν από την Ευρώπη να ξεκολλήσει από την υπερεικοσαετή ανελαστική ακαμψία του αντιπαραγωγικού μηδενικού πληθωρισμού και των μηδενικών ελλειμμάτων, που στεγνώνουν τις οικονομίες. Οι Αγγλοσάξονες, έχουν ανοίξει τις οικονομίες τους εδώ και τριάντα χρόνια. Και έχουν επί πλέον την πολυτέλεια να κάνουν αποφασιστικές νομισματικές επεμβάσεις (ενίοτε σωτήριες, όπως το 2008), με αδογμάτιστη ελαστικότητα, άλλοτε με λογική μονεταριστική, άλλοτε με κεϋνσιανή.
Ο Αγγλοσαξονικός Αντιμερκελισμός
Αυτό η άκαμπτη γερμανική Ευρώπη αδυνατεί παντελώς να το κάνει. Και γι’ αυτό είναι μονίμως στα μαχαίρια με Αμερικάνους και Βρετανούς. Εδώ, λοιπόν, έχουμε τον υγιή αγγλοσαξονικό Αντιμερκελισμό, που βλέπει πόσο κολλημένη είναι η γερμανική ευρωπαϊκή ηγεσία στη λογική των μηδενικών ελλειμμάτων και του χαμηλού πληθωρισμού, οδηγώντας σε υφεσιακό σπιράλ την ευρωπαϊκή οικονομία.
Η Ανγκέλα Μέρκελ, προφανώς τροπισμένη από τον άκαμπτο προτεσταντικό ορθολογισμό, βρήκε έτοιμη μια αλήθεια που απέδωσε πριν δέκα χρόνια στη Γερμανία υπό τον Γκέρχαρντ Σρέντερ (ως «Ατζέντα 2010») και πάει να την εφαρμόσει παντού. Δεν είναι όμως όλα τα εδάφη ίδια και εξίσου εύφορα για να αναπτυχθεί σιτάρι. Και δεν έχουν όλα τα εδάφη τις ίδιες ανάγκες. Δηλαδή, έχουμε την υποψία ότι η Καγκελάριος, βλέποντας την εξαθλίωση του αποτυχημένου έθνους που κραυγαλέα είναι η Ελλάδα, εδώ και πέντε χρόνια γενικεύει την προβλεπόμενη για μας θεραπεία και θέλει να την εφαρμόσει παντού.
Άλλως ειπείν, στην Ελλάδα είναι ανάγκη να χτιστεί από την αρχή ένα καλοθεσμισμένο αναδιαρθρωμένο κράτος (ας θυμηθούμε τον Ατζέμογλου και το γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη). Και αυτό πρέπει να συμβεί, αφού αποβάλει (προσεκτικά και όχι πανικόβλητα) στρεβλώσεις και αγκυλώσεις, που είναι στερεωμένες από την Τουρκοκρατία και δώθε πάνω στο εθνικό σώμα. Άλλη, λοιπόν, η ελληνική και άλλη η ευρωπαϊκή κρίση, που ο κ. Βαρουφάκης τις θέλει μια ενιαία ίδια κρίση…
Η καρτεσιανή Γαλλία, ας πούμε, που εδώ και χρόνια δεν έχει ευεργετηθεί από κάποιον άξιο ηγέτη και μαραζώνει, δεν χρειάζεται ως απαρέκκλιτη προϋπόθεση, να κάνει πρώτα συγκλονιστικές μεταρρυθμίσεις, πριν ξεκινήσει να πουσσάρει την οικονομία της. Όλη η Ευρώπη χρειάζεται μια άρση της στεγνής λιτότητας, για να αρχίσει να αναπτύσσεται, ανοίγοντας ταυτόχρονα και τις οικονομίες της με τις τολμηρές μεταρρυθμίσεις που ξεκίνησε αποτελεσματικά ο Βορράς.
Κατά τούτο, λοιπόν, πιέζουν οι ΗΠΑ και η Βρετανία την Μέρκελ και της ζητούν πιεστικά να ξεκολλήσει από την κακώς νοούμενη εμμονή στο δόγμα το δικό τους, που αυτοί όμως ξέρουν να το χρησιμοποιούν ευέλικτα και όχι άκαμπτα. Η πρόσφατη κίνηση Ντράγκι προς την κατεύθυνση της ρευστότητας δια της ποσοτικής χαλάρωσης κινείται προς αυτή την κατεύθυνση. Και ήταν μια ευτυχής ήττα της γερμανικής ακαμψίας, μετά από χρόνιες αγγλοσαξονικές πιέσεις.
Η λογική είναι ότι ναι, χρειάζονται οι μεταρρυθμίσεις παντού, αλλά χωρίς ρευστότητα οι οικονομίες δεν μπορούν να πάρουνε μπροστά. Έτσι θα ανοίξουν παντού οι δημοκρατίες, οι κοινωνίες και οι οικονομίες. Αυτό θα φέρει την ευημερία και την ανάπτυξη των λαών στο σύνολό τους, όσο κι αν έχει επ’ αυτού άλλη γνώμη η παλαιοημερολογητική «Αριστερά». Γι’ αυτά τα ζητήματα οι νέες κοινωνίες της εποχής της ηλεκτρονικής οικονομίας θα πρέπει να ανοίξουνε κουβέντες που θα κάνουν απνταίητ, θα φρεσκάρουν τη μεγάλη συζήτηση που κόλλησε αντιπαραγωγικά στον 19ο αιώνα…
Ο Ελληνικός Αντιμερκελισμός
Όσον αφορά όμως στα καθ’ ημάς, υπάρχει ένα θεματάκι. Εδώ υπάρχει και ο εντελώς διαφορετικός άρρωστος ελληνικός Αντιμερκελισμός, που πετάει τη μπάλα στην εξέδρα. Ας εξηγηθούμε. Η ελληνική κοινωνία και η οικονομία της είναι τόσο βαθιά άρρωστες που δεν έχει νόημα να χρηματοδοτείς τη συντήρησή τους. Είναι μια μαύρη τρύπα, που όση ρευστότητα κι αν της ρίχνεις πάει χαμένη.
Δεν είναι τυχαίο ότι το 2008 και το 2009, που είχαμε ρεκόρ ακατάσχετης εισροής ρευστότητας, εν τούτοις είχαμε ήδη ύφεση… Και αυτή είναι η καλύτερη απόδειξη ότι η κεϋνσιανή λογική, που έκτοτε επικαλούνταν ο κ. Τσίπρας (και ο αντιπολιτευόμενος κ. Σαμαράς), δεν κολλάει παντού…
Το πρόβλημα είναι ότι όλοι οι πρωθυπουργοί της κρίσης, ακόμα και ο καινούργιος, είναι δούλοι της διεφθαρμένης πελατειοκρατίας. Και αυτό το έχει καταλάβει η Ανγκέλα Μέρκελ, επειδή έχει στείλει εδώ τους Φούχτελ, Ράιχενμπαχ (Ραϊνμπάχερ τον λέει ο κ. Ψεκαζμένος…) κ.α., που μελέτησαν το περιβάλλον και της έδωσαν λεπτομερές ραπόρτο του εθνικού μας αδιεξόδου. Εδώ, το λοιπόν, τίποτε δεν θα στεριώσει αν δεν συνεχιστεί η εκλογίκευση και εξυγίανση του κράτους.
Βέβαια, αυτό απαιτεί λιτότητα. Και επειδή αυτή θα πάρει χρόνια πολλά, θα έπρεπε να συνδυάζεται με μια παράλληλη ενίσχυση ρευστότητας μόνο, ας πούμε, στην εξαγωγική παραγωγή και όχι στην εισαγωγική κατανάλωση. Αυτό το χαρμάνι πρέπει να βρούνε οι οικονομολόγοι μας και ο κ. Τσίπρας και όχι πώς θα σώσουν την Ευρώπη… Άρα καλώς επιμένει η Μέρκελ στην λιτότητα για την Ελλάδα, αλλά καλώς θα πρέπει να ζητήσουμε κι εμείς μια κατ’ εξαίρεση βοήθεια ρευστότητας. Για να ανακουφίσουμε το εφφέ της λιτότητας με μια έξωθεν ενίσχυση της παραγωγικής μας ρευστότητας, που παράλληλα θα υποστηρίζει την προσπάθεια της αναδιάρθρωσης του άρρωστου κράτους.
Γι’ αυτό η Ελλάδα είναι μια εξαίρεση που μπερδεύει τον πλανήτη. Καλώς επιμένει η Μέρκελ ότι χρειαζόμαστε μια δια λιτότητας εκλογίκευση του σάπιου κράτους μας, κάτι που διαφεύγει του Ομπάμα. Αλλά αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς μια έκτακτη υποστήριξη της ανύπαρκτης παραγωγής μας. Εδώ διαφοροποιούμαστε από τις άλλες «μνημονιακές» χώρες, που είχαν κάποια υποδομή ορθολογισμού, ώστε να μπορούν σύντομα να πάρουν μπροστά οι μηχανές τους.
Άρα ο ελληνικός Αντιμερκελισμός είναι άγονος και φοβικός. Το πιο γελοίο του πράγματος, που δείχνει πόσο βαθιά άσχετοι είναι οι μικροί «αριστεροί» (επαγγελματίες εθνολαϊκιστές, πλην θλιβεροί) ερασιτέχνες που τώρα μας κυβερνούν, είναι το άλλο. Ότι τάχα η Μέρκελ είναι νεοφιλελεύθερη, κάτι που ασφαλώς είναι το άλλο με τον Τοτό, όσο και εκείνο το γελοίο ότι οι ναζί δεν είναι (εθνικο)σοσιαλιστές αλλά και αυτοί νεοφιλελεύθεροι (μεγάλα γέλια).
Εξ ίσου αφελής είναι και η ανάλυση της «Αριστεράς» που λέει ότι «Στόχος τους (των νεοφιλελεύθερων) είναι η λιτότητα». Μα η λιτότητα περιορίζει την κατανάλωση, που είναι στόχος των αγορών: χωρίς κατανάλωση δεν υπάρχει κέρδος. Η παρανοϊκή φοβική και συνωμοσιολογική ανοησία, που θέλει τους νεοφιλελεύθερους να χαίρονται με την δυστυχία των φτωχών (μα έτσι χάνουν, δεν κερδίζουν…), είναι ίδιο δομικό της μυωπικής «Αριστεράς». Διαβάζει πάντα στρεβλά την πραγματικότητα, εις βάρος των κοινωνιών που την εμπιστεύονται…
Η πικρή αλήθεια για την ευήθη «Αριστερά», μάλιστα, είναι ότι εκείνοι που είναι πιο κοντά σε ό, τι μπορεί να λέγεται νεοφιλελευθερισμός, είναι ακριβώς οι Αντιμερκελιστές Αγγλοσάξονες. Αυτοί εκπροσωπούν τις ανοιχτές φιλελεύθερες κοινωνίες και τις ανοιχτές οικονομίες, αυτοί θέλουν και έχουν λιγότερο κράτος. Αυτοί έχουν και λιγότερο δογματικό μυαλό, ώστε όταν οι αγορές δεν μπορούν να αναπτυχθούν, τότε ευέλικτα τις ξανανοίγουν με όχι και τόσο «νεοφιλελεύθερα», αλλά μάλλον κεϋνσιανά μέσα. Γι’ αυτό τώρα οι ανοιχτόμυαλοι φιλελεύθεροι αγγλοσάξονες ευλόγως εισηγούνται την επέμβαση του από μηχανής θεού, της άνωθεν κεντρικής παρέμβασης Ντράγκι, που δεν μπορούσαν να κάνουν μόνες τους οι αγορές.
Τσίπρας: Τρεις φορές λαγός
Ο Έλληνας Πρωθυπουργός, είτε μόνος του είτε δια του εκπροσώπου του υπερυπουργού Βαρουφάκη, τελικά έχει με τρεις διαφορετικούς τρόπους τα χαρακτηριστικά του Λαγού.
Μια κατά το «Λαγός τη φτέρη έσειε, κακό του κεφαλιού του», δηλαδή παίζει με τη φωτιά χωρίς να έχει πλήρη επίγνωση και ο Θεός να μας φυλάει…
Μια που, όπως ξαναλέγαμε, φλυαρεί και λέει πολλά για τον Λεοντάρη, ο οποίος ξαφνικά τα μαθαίνει όλα και τα παίρνει… Και τότε ο Λαγός αρχίζει άρον άρον να τα μαζεύει, απολογούμενος που λέει και καμιά μπιπ για να περνάει η ώρα.
Υπάρχει, όμως, επίσης μια τρίτη περίπτωση, κατά την οποία ο κ. Τσίπρας είναι ο Λαγός που προηγείται στην κούρσα των πρωταθλητών για να δημιουργήσει άμιλλα, προκαλώντας τους, πριν αυτός εγκαταλείψει, να πετύχουν καλύτερες επιδόσεις.
Αυτή η τελευταία περίπτωση έχει και το μεγαλύτερο διεθνές ενδιαφέρον. Γιατί ο Έλληνας Πρωθυπουργός, δια του προπομπού του κ. Βαρουφάκη, λειτουργεί συνειδητά ή ασύνειδα ως αβανταδόρος του Ομπάμα και όλων των άλλων ηγετών του G-7 ή και του G-20 (πλην Μέρκελ). Και προσπαθεί για λογαριασμό τους να σπάσει την λιτότητα, ώστε να ανοίξει η ευρωπαϊκή οικονομία τα φτερά της και να υπερβεί το βαθύ υφεσιακό κάθισμα, που προκαλεί ανάσχεση στη δυναμική της διεθνούς οικονομίας. Ενώ ο ίδιος νομίζει ότι όλοι οι άλλοι τρέχουν γι’ αυτόν ή ότι αυτό θα έχει επιπτώσεις στην Ελλάδα..
Αλλά, είπαμε, ο Ομπάμα δεν έχει αντιληφθεί ότι το «στύψιμο», που έλεγε για τον ελληνικό λαό, δεν είναι δουλειά της Μέρκελ, αλλά του πολιτικού μας συστήματος. Αυτό είναι μια πολύ σοβαρή παράμετρος του ελληνικού προβλήματος που έχει περάσει απαρατήρητη από τους αγγλοσάξονες. Η Μέρκελ και ο Σώυμπλε, όπως προείπαμε, έχουνε κόλλημα με την λιτότητα, αλλά για την Ελλάδα έχουν δίκιο… Και ο Ομπάμα βέβαια μας πιέζει για περισσότερες μεταρρυθμίσεις, αλλά μάλλον το λέει επειδή δεν θέλει να τσακωθεί εντελώς με την Μέρκελ. Δεν πιστεύει ότι έχουμε τόσο μαύρα χάλια…
Έτσι, εκεί που ματαιόδοξα ο κ. Τσίπρας νομίζει ότι είναι ο μπροστάρης ηγέτης των ευρωπαϊκών λαών, στην πραγματικότητα είναι ο βολικός φωνακλάς αβανταδόρος υπέρ εκείνων. Θα βολέψει τους άλλους, αν εξ αιτίας του, δηλαδή με αφορμή τον σαματά που κάνει για τον εαυτό του, λειτουργήσει ως καταλύτης για να περιοριστεί επί τέλους η ανελαστική λιτότητα στην Ευρώπη.
Αλλά θα περιπλέξει το ελληνικό πρόβλημα, που ήδη προκάλεσαν οι δύο προηγούμενοι. Η Ελλάδα χρειάζεται και λιτότητα για την εσωτερική αναδιάρθρωση του άρρωστου κράτους που ΔΕΝ έκαναν Γιωργάκης και Σαμαράς. Χρειάζεται και στοχευμένη ρευστότητα για να υποστηριχθεί κάθε παραγωγική εξαγωγική καινοτομική προσπάθεια που πνίγεται στην στεγνή από ρευστότητα οικονομία.
Χρειάζεται και λίγη ζωτική καταναλωτική ρευστότητα επίσης στοχευμένη για τους λιγότερους, τους μη πελάτες που έχουν χτυπηθεί άσχημα από την κρίση. Αυτές οι διαφορετικές στοχευμένες πρέζες ρευστότητας πρέπει κατ’ εξαίρεση να δοθούν από κάποια ευρωπαϊκά ταμεία, που κάποια θεσμική πρόνοια πρέπει να επινοήσει. Αλλά η λιτότητα της αναδιάρθρωσης θα πρέπει να παραμείνει εδώ…
Αφού δυστυχώς τα πέντε τελευταία χρόνια όλες σχεδόν οι αναγκαίες θυσίες πήγαν χαμένες. Και πονέσαμε και το κράτος δεν άλλαξε γρι… Επειδή οι βολεμένοι πελάτες τσιφτετέλληνες δεν ήθελαν να απεμπολήσουν τα εθνοκτόνα προνόμιά τους. Οπότε και οι κυβερνήσεις δεν ήθελαν. Αλλά και οι αντιπολιτεύσεις πίεζαν ασφυκτικά, ως απόλυτοι κέρβεροι θεματοφύλακες του διεφθαρμένου πελατειακού παρακράτους, το οποίο σε αυτές είδε τους νέους σωτήρες, για να πάρει «ανάσες αξιοπρέπειας» ΤΟ Σύστημα…
10°
