Ο Ρωμανός Γεροδήμος γράφει για τη θητεία της Προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου
Η κ. Κατερίνα Σακελλαροπούλου, της οποίας η θητεία ολοκληρώνεται σύντομα και την οποία ο πρωθυπουργός δίστασε να ανανεώσει εγκαίρως με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια μικροπολιτική παραφιλολογία που απαξιώνει τον θεσμό, υπηρέτησε τη δημοκρατία και την πατρίδα με αφοσίωση, αξιοπρέπεια και σκληρή δουλειά.
Η προεδρία της είναι η σπουδαιότερη από την εποχή του Κωστή Στεφανόπουλου. Ταξίδεψε στο εμπόλεμο Κίεβο, στήριξε τον Πρόεδρο Ζελένσκι και εκπροσώπησε την Ελλάδα στον κόσμο. Σεβάστηκε τους περιορισμούς και τις επιταγές του Συντάγματος. Άνοιξε το Προεδρικό Μέγαρο στους πολίτες. Υποστήριξε συστηματικά και με διακριτικό πάθος τις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες. Προώθησε την ενσυναίσθηση, τον πολιτισμό και τις τέχνες, τη φιλαναγνωσία, τη φιλοζωία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική δικαιοσύνη, την αντιμετώπιση της μάστιγας της βίας.
Γιατί δεν άρκεσαν αυτά;
Γιατί δεν ήταν αυτονόητη η ανανέωση της θητείας της κ. Σακελλαροπούλου, δεδομένου ότι και προσωπική επιλογή του τωρινού πρωθυπουργού ήταν, και η συνεργασία τους φάνηκε να είναι άριστη, και στον πολιτικό και δημοσιογραφικό κόσμο το πρόσωπο της από την αρχή τοποθετήθηκε στην μετριοπαθή κεντροαριστερά, άρα θα έπρεπε και θα μπορούσε να συγκεντρώσει ευρύτερες συναινέσεις και πλειοψηφίες όπως απαιτεί το πνεύμα, αν όχι πλέον το γράμμα, του Συντάγματος;
Ποιό ήταν, τέλος πάντων, το θανάσιμο αμάρτημα της κ. Σακελλαροπούλου που ενδέχεται να μας στοιχήσει τη δεύτερη θητεία της;
Μήπως ήταν η έμμεση υποστήριξή της στην ψήφιση του νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών – ένα μάλλον θεμελιώδες βήμα εκσυγχρονισμού που ψηφίστηκε από ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία και δεν αμφισβητείται ούτε από την κοινωνία, αλλά παρά μόνο από το ακροδεξιό περιθώριο της Νέας Δημοκρατίας;
Αστειότητες. Στις 15 Φεβρουαρίου 2024, ο κ. Τασούλας, ο οποίος παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ ως το φαβορί που θα ένωνε την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ, κατέβηκε από το Προεδρείο της Βουλής και έδωσε μια μνημειώδη, συγκινητική ομιλία υπέρ του νομοσχεδίου.
Μήπως ήταν το γεγονός ότι η κ. Σακελλαροπούλου δεν παρενέβη δημόσια και ενάντια στους περιορισμούς του ρόλου της για να ψέξει τον πρωθυπουργό για το σκάνδαλο των υποκλοπών; Θέλετε να δούμε το πόσες φορές δεν παρενέβησαν δημόσια προηγούμενοι Πρόεδροι της Δημοκρατίας όταν οι κυβερνήσεις τους έκαναν σημεία και τέρατα και οι οποίοι μετά επανεκλέγησαν άνετα;
Όχι. Το αμάρτημα της προέδρου ήταν άλλο.
Σε μία χώρα που είναι ακόμα πεισματικά πατριαρχική, σε μία χώρα στην οποία οι γυναίκες πρέπει να παίζουν πολύ συγκεκριμένους ρόλους – τη δολοφονική, χυμώδη FemmeFatale ή την αδύναμη Damsel in Distress που περιμένει τον άντρα να τη σώσει ή τη θανατηφόρα μετρέσα-Σιδηρά Κυρία ή απλώς την κουτοπόνηρη νοικοκυρά – ρόλους δηλαδή που ανταποκρίνονται σε αντίστοιχες φαντασιώσεις ανδρών – η Κατερίνα Σακελλαροπούλου ήταν απλώς ο εαυτός της∙ ένας τρισδιάστατος άνθρωπος που αρνήθηκε να παίξει αυτό το παιχνίδι.
Ο δισταγμός του πρωθυπουργού όχι μόνο μείωσε την ιστορική δύναμη της αρχικής του επιλογής – είναι σαν να παραδέχεται ότι τότε έκανε λάθος – αλλά αποτελεί τώρα και ένα πραγματικό πολιτικό λάθος που ενδεχομένως να του κοστίσει ακριβά: εκπέμπει αδυναμία.
Η Μάργκαρετ Θάτσερ έλεγε ότι «το να έχεις εξουσία, είναι σαν το να είσαι κυρία: αν χρειάζεται να το πεις, δεν είσαι». Οι «συνωμότες» της Νέας Δημοκρατίας δεν θα κατευναστούν∙ αντιθέτως, θα ερμηνεύσουν τον δισταγμό ως ακριβώς αυτό που είναι – φόβος – και σαν τους καρχαρίες, θα μυρίσουν «αίμα».
Ασχέτως των δεξιοτήτων, του χαρακτήρα και της προσφοράς ενός άλλου υποψηφίου, ο μεγάλος χαμένος από μια μη ανανέωση της θητείας της Κατερίνας Σακελλαροπούλου δεν θα είναι φυσικά η ίδια, αλλά η Ελλάδα.
