Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τη στάση της Ευρώπης απέναντι στην προπαγάνδα της Ρωσίας.
Φαντάζεται κανείς ότι σε κάποια στιγμή του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου θα μπορούσε κάποιος υποστηρικτής του Χίτλερ και των εθνικοσοσιαλιστών να αρθρογραφεί σε βρετανική εφημερίδα; Φαντάζεται κανείς ότι την ώρα που οι Αμερικάνοι πολεμούσαν τους Ιάπωνες στον ειρηνικό θα μπορούσαν οι υποστηρικτές του άξονα να γυρίζουν ταινίες στο Χόλιγουντ προκειμένου να διαδώσουν την προπαγάνδα τους; Γιατί λοιπόν η Ευρώπη ανέχεται τη δράση όσων θέλουν να διαδώσουν τη ρωσική προπαγάνδα, να σαμποτάρουν θεσμούς και να χειραγωγήσουν το αποτέλεσμα των εκλογών σε ευρωπαϊκές χώρες;
«Μα δεν είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία» μπορεί να ισχυριστεί κάποιος συμπολίτης που δεν έχει καταλάβει ότι ένας πόλεμος δεν χρειάζεται να έχει κηρυχθεί επισήμως για να διεξάγεται. Για αρχή ο Πούτιν στην προσπάθειά του να αλλάξει τα ευρωπαϊκά σύνορα έχει εισβάλει σε μια ευρωπαϊκή χώρα με δικαιολογίες αντάξιες των δικαιολογιών που χρησιμοποίησε ο Χίτλερ για να ξεκινήσει την παρανοϊκή του πορεία προς τον όλεθρο (δεν είναι τυχαίο που οι ναζιστικές οργανώσεις στην Ευρώπη είναι στο πλευρό της Ρωσίας). Ταυτοχρόνως με την εισβολή η Ρωσία προσπαθεί να αποσταθεροποιήσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις χάρη στη δυνατότητα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης να εκμεταλλεύονται την ανοησία και τα ψυχολογικά απωθημένα. Σε απάντηση τα ευρωπαϊκά κράτη βοηθούν με χρήμα και όπλα την Ουκρανία (το θύμα της ρωσικής εισβολής). Τι παραπάνω χρειάζεται κανείς για να καταλάβει ότι η σχέση μας με τη Ρωσία είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από ειρηνική;
Παρόλα αυτά η προπαγανδιστική ρωσική μηχανή δουλεύει στην Ευρώπη (και γενικώς στη Δύση) ανενόχλητη. Οι (από επιλογή ή από ανοησία) προπαγανδιστές του Κρεμλίνου απολαμβάνουν την ελευθερία που ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν είχαν οι προπαγανδιστές μιας εχθρικής δύναμης και (παραλλάσσοντας τη διάσημη φράση) κάνουν ότι μπορούν για να αποδείξουν ότι οι φιλελεύθερες δημοκρατίες θα χαρίσουν το σκοινί με το οποίο θα τις κρεμάσουν.
«Δηλαδή ρε Βουλαρίνε, τι θέλεις, να επιβληθεί λογοκρισία;» θα ρωτήσει κάποιος ευαίσθητος συμπολίτης και η απάντησή μου θα είναι «Προφανώς». Στη στρατιωτική επίθεση αμυνόμαστε με όπλα και στην επικοινωνιακή επίθεση αμυνόμαστε εμποδίζοντας τον εχθρό να διασπείρει την προπαγάνδα του. Και όταν θέλεις να εμποδίσεις τον εχθρό να διασπείρει την προπαγάνδα του, όταν θέλεις να τον εμποδίσεις να κατευθύνει τους πολίτες σου και να βάζει φυτίλια στο κοινωνικό σου οικοδόμημα δεν αρκεί να τον καταγγέλλεις. Πρέπει να τους στερήσεις τη δυνατότητα να το κάνει με απαγορεύσεις. Εδώ δεν μιλάμε για «μια άλλη άποψη». Μιλάμε για κανονικό επικοινωνιακό σαμποτάζ από έναν δηλωμένο μια εξαιρετικά απειλητικό (αρκεί να παρακολουθεί κάποιος το κανισάκι του Πούτιν, Μεντβέντεφ) εχθρό.
Αλλά οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δειλιάζουν. Καταγγέλλουν τη Ρωσία και τη προπαγάνδα της αλλά δεν κάνουν τίποτα απολύτως για να προστατεύσουν τους πολίτες τους από αυτήν. Πιθανόν οι μοιραίοι της ηγέτες να νομίζουν ότι για να κερδίσεις έναν πόλεμο αρκεί να έχεις το δίκιο με το μέρος σου αλλά όσοι δεν είναι εντελώς αφελείς ή αλαζόνες ξέρουν ότι για να κερδίσεις έναν πόλεμο αυτό που χρειάζεται είναι να πολεμήσεις. Και όσο η μακάρια Ευρώπη δεν πολεμάει τη ρωσική προπαγάνδα θα χάνει από αυτήν. Και μπράβο της.
