Ολοκληρώθηκε ο κατάλογος των υποψηφίων για την υπερνομαρχία Αττικής: Σγουρός, Κικίλιας, Παφίλης, Γεωργιάδης, Δημαράς, Μητρόπουλος, Ψαριανός, Αλαβάνος, Διάκος, πιθανόν και κάποιοι ακόμη, μικρότερων κομμάτων της άκρας Αριστεράς. Εννέα, λοιπόν, οι (ας τους πούμε) βασικοί, αφού η Αττική φαίνεται να προσφέρεται για να μετρήσει κάθε κεντρική πολιτική δύναμη την απήχησή της. Άλλο, βέβαια, θα έπρεπε να είναι το στοίχημα και το περιεχόμενο της συγκεκριμένης εκλογικής διαδικασίας.
Τώρα, αν κάποιος είναι δυσαρεστημένος ΠΑΣΟΚος, θα ψηφίσει Δημαρά ή Μητρόπουλο; Εξαρτάται, ίσως, αν προέρχεται απ’ το «βαθύ», το «πατριωτικό», το πάλαι ποτέ «αυριανικό» ή το «τσοβολικό» ΠΑΣΟΚ. Αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αφού τα υπολείμματα του τσοβολικού ΔΗΚΚΙ υποστηρίζουν (μέσω ΣΥΡΙΖΑ) Μητρόπουλο, ενώ και ο Δημαράς πρωτοπαλίκαρο του Τσοβόλα ήταν. Άσε, πάλι, το «όρος» που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, με τις καμιά δεκαριά «συνιστώσες»: ώδινεν, ώδινεν, και έτεκεν… Μητρόπουλο. Άργησαν λίγο, αλλά τελικά χτύπησαν jackpot.
Όσο για τον ψηλό και ευρύστερνο υποψήφιο της ΝΔ, δεν τα βλέπω σε υψηλά επίπεδα τα ποσοστά του: δύο-τρία ριμπάουντ, πέντε-έξι πόντους, άντε και μία ασίστ. Καλός, βρε παιδί μου, αλλά για σημαιοφόρος στην παρέλαση, όχι για περιφερειάρχης. Αλήθεια, ολόκληρη παράταξη, δεν μπόρεσε να βρει καλύτερο υποψήφιο για μια αναμέτρηση τόσο κομβική, από τη στιγμή που θέλει να καταγράψει την απήχηση της «αντιμνημονιακής» πολιτικής της;
Αυτά για την υπερνομαρχία. Όσο για το δήμο της Αθήνας, δεν σας πιάνει θλίψη όταν σκέφτεστε πως είναι πολύ πιθανό να ξαναέχουμε δήμαρχο τον Κακλαμάνη; Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς γι’ αυτόν; Ότι ήταν από τα πρωτοπαλίκαρα της ξενοφοβικής και σκοπιανοφαγικής Πολιτικής Άνοιξης; Ότι η παρουσία του στο Υπουργείο Υγείας πέρασε απαρατήρητη; Ότι υποστηρίζεται, εκτός των άλλων, και από εκλεκτά τέκνα της πόλης των Αθηνών, όπως ο υιός του Πλεύρη και ο σύζυγος της Μανωλίδου; Ή μήπως πως, 4 χρόνια δήμαρχος μιας πόλης που τείνει να γίνει απροσπέλαστη και αβίωτη από την Πατησίων και κάτω, αυτός ασχολείται με το να πλαταίνει το πεζοδρόμιο σε συγκεκριμένο σημείο της (ήδη κυκλοφοριακά βεβαρημένης) οδού Κανάρη, στο Κολωνάκι, εκεί ακριβώς όπου πίνει και ο ίδιος συχνά τον καφέ του. Εκτός, πάλι, κι αν η διαπλάτυνση έγινε για να χωράει καλύτερα γνωστός εκδότης (λέμε, τώρα!), ο οποίος επίσης σε εκείνο ακριβώς το σημείο, στο προεκταθέν πεζοδρόμιο, πίνει νωρίς κάθε πρωί τον καφέ του.
Και να σκεφτεί κανείς ότι η βασική αντιπρόταση απέναντι στο νυν δήμαρχο είναι ο Γιώργος Καμίνης, άνθρωπος που έδειξε ικανότητες όπου δοκιμάστηκε, μετροεπής, με συγκροτημένο λόγο και με όρεξη για δουλειά. Όμως, όπως διαβάζω και ακούω στα μίντια, δεν είναι «αναγνωρίσιμος». «Αναγνωρίσιμος», για να καταλάβετε, είναι ο Π. Ψωμιάδης (ακόμα κι όταν είναι μεταμφιεσμένος σε Ζορό) ή ο Η. Ψινάκης, υποψήφιος και αυτός με τον κ. Κακλαμάνη. Προλαβαίνει, άραγε, ο Καμίνης έως τις 7 Νοεμβρίου να γίνει «αναγνωρίσιμος» και να πείσει τους Αθηναίους για τις ικανότητες και το πρόγραμμά του; Δύσκολο. Πάντως, η εκλογή δημάρχου δεν είναι μια εκλογή ρουτίνας, περιορισμένης σημασίας. Για όλους τους λόγους που προανέφερα, τους σχετικούς με το προφίλ των δύο υποψηφίων, αλλά και για έναν ακόμα: γιατί η υποψηφιότητα του Καμίνη στην Αθήνα –όπως και του Μπουτάρη στη Θεσ/νίκη– υποστηρίζεται από ένα μπλοκ δυνάμεων (ΠΑΣΟΚ, Δημοκρατική Αριστερά, Οικολόγοι) που παρουσιάζει ενδιαφέρον, έστω και στο επίπεδο της πολιτικής γεωγραφίας και σημειολογίας προς το παρόν.
Η πόλη μας, για να επανέλθω στα αυτοδιοικητικά, δεν χρειάζεται άλλους πολιτικούς «παράγοντες» που κάνουν μια στάση στο Δημαρχείο της Αθήνας καθ’ οδόν προς άλλους προορισμούς, δήμαρχο χρειάζεται, ρε γαμώτο!
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
