Το αποτέλεσμα των εκλογών λοιπόν ήταν γνωστό αρκετές μέρες πριν την 25η Ιανουαρίου. Όσο προβληματισμένος κι αν ήμουν σκεφτόμουν πως θα προέκυπταν πολλά θετικά στοιχεία από την επερχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Όποιες και αν είναι οι συνθήκες, η κατάρρευση ενός ακροδεξιού ουσιαστικά πολιτικού όπως είναι ο Αντώνης Σαμαράς και η αντικατάστασή του από μια αριστερή κυβέρνηση αποτελεί σαφώς ένα βήμα προς την πρόοδο. Ήταν σίγουρο πως ζητήματα όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα και ο πολιτισμός θα τύχαιναν απείρως καλύτερης αντιμετώπισης από τον καιρό της Νέας Δημοκρατίας. Σε ό,τι αφορά δε τις σχέσεις της χώρας με την ΕΕ διατηρούσα μια πολύ συγκρατημένη αισιοδοξία. Πού ξέρεις, ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να πήγαινε τελικά λάου λάου, να έπειθε τους Ευρωπαίους να ρίξουν λίγο νερό στο κρασί τους και κουτσά-στραβά να συνεχίζαμε στον (όποιο…) δρόμο της ανάπτυξης.
Ας αρχίσουμε από τα καλά. Όντως τα πρόσωπα που ανέλαβαν τα υπουργεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Πολιτισμού μάς δίνουν πολλές ελπίδες. Η εξαιρετική Τασία Χριστοδουλοπούλου ήδη δεσμεύτηκε πως θα χορηγεί την ελληνική ιθαγένεια στα παιδιά που θα γεννιούνται στην Ελλάδα (επαναφέροντας ουσιαστικά τον Νόμο Ραγκούση) ενώ το ΥπΠο έχει μετά από χρόνια στο τιμόνι του έναν άνθρωπο που κατέχει το άθλημα, όπως είναι ο Νίκος Ξυδάκης.
Μέχρι εκεί όμως. Γιατί όλα αυτά που είδαμε την πρώτη εβδομάδα της νέας κυβέρνησης περισσότερο μοιάζουν με πολύ κακό όνειρο παρά με την πεζή συνήθως πραγματικότητα. Καταρχάς γίναμε μάρτυρες μιας ανίερης ιδεολογικά συμμαχίας ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Εδώ ορισμένοι θα πουν πως δεν είναι η πρώτη φορά που δύο κόμματα που απέχουν παρασάγγας ιδεολογικά συνεργάζονται για (αυτό που θεωρούν) κοινό καλό. Το είδαμε το 1989 με τη σύμπραξη Νέας Δημοκρατίας - Συνασπισμού αλλά και τα τελευταία χρόνια τόσο στη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ όσο και στην τρικομματική η οποία μετά την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ μετατράπηκε σε συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - Νέας Δημοκρατίας. Επίσης πολλοί θα υποστηρίξουν ότι από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αποφασίσει να προχωρήσει αντιμνημονιακά δεν υπήρχε άλλος εταίρος διαθέσιμος.
Οι κυβερνήσεις που προανέφερα όμως υπήρξαν αποτελέσματα ζυμώσεων και διαπραγματεύσεων. Μπροστά στην ανάγκη να κυβερνηθεί η χώρα κάποιοι αποδέχτηκαν την πρόσκληση, άλλοι προτίμησαν να διαχωρίσουν τη θέση τους. Στην περίπτωση της τωρινής κυβέρνησης όμως αυτό που προκαλεί τρόμο είναι η σπουδή του ΣΥΡΙΖΑ να συνεργαστεί με το κόμμα των ψεκασμένων ακροδεξιών, παρακάμπτοντας όλα τα υπόλοιπα. Το βράδυ των εκλογών η συνεργασία είχε ήδη αποφασιστεί – κάτι που φυσικά εγείρει ερωτηματικά για το Χαϊκάλης-Gate (τι ζούμε, ρε φίλε…) και ενδεχόμενη εμπλοκή της Κουμουνδούρου σε αυτό.
Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή. Η κυβέρνηση άρχισε τις επαναπροσλήψεις (άγνωστο με τι λεφτά) ενώ ξεκαθάρισε πως θα βάλει τέλος σε κάθε ιδιωτικοποίηση που είχε πραγματοποιηθεί τα προηγούμενα χρόνια. Σχεδόν όλες οι (δίκαιες ή άδικες) μνημονιακές δεσμεύσεις στο καλάθι των αχρήστων τη στιγμή που η oικονομία της χώρας βρίσκεται σε απελπιστική κατάσταση. Παράλληλα η εξωτερική πολιτική μπαίνει σε σκοτεινά μονοπάτια τόσο με την ανάθεση του Υπουργείου Άμυνας στον ακροδεξιό εθνικιστή Πάνο Καμμένο όσο και με την υπουργοποίηση στο Εξωτερικών του ρωσόφιλου εθνοκομμουνιστή Νίκου Κοτζιά. Οι επικίνδυνοι εναγκαλισμοί της νέας κυβέρνησης με το μιμητή του Χίτλερ Βλάντιμιρ Πούτιν πλάι σε διάφορες απίθανες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες οι οποίες κυβερνούνται από ολιγάρχες και φυλάρχους μόνο τρόμο προκαλούν στον Ευρωπαίο πολίτη.
Μέσω του νέου υπουργού Οικονομικών Γιάνη (sic) Βαρουφάκη η κυβέρνηση επέλεξε την κατά μέτωπο σύγκρουση με την Τρόικα. Μέσα σε αλαλαγμούς από νεοκομμουνιστές και Έλληνες πατριώτες, ο Γιάνης της καρδιάς μας έριξε μια ηχηρή χυλόπιτα στον Ντάισελμπλουμ φέρνοντας το grexit πιο κοντά από ποτέ. Στην πορεία βέβαια ο Γιάνης τα μάζεψε – με τη στιβαρή παρέμβαση και του Αλέξη Τσίπρα. Ωστόσο, το μέλλον εξακολουθεί να παραμένει δυσοίωνο.
Το χειρότερο, όμως, είναι άλλο. Στην ανακοίνωση της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν υψώθηκε σχεδόν καμία φωνή διαμαρτυρίας. Σαν να μην έφτανε αυτό, το ίντερνετ κατακλύστηκε από ένα σαρωτικό κύμα συριζαίων που ξέπλεναν προκλητικά τον Καμμένο και την ακροδεξιά παρέα του, ξεχνώντας τις ρατσιστικές, εθνικιστές και ομοφοβικές τοποθετήσεις και θέσεις του. Πλέον έχουμε να κάνουμε με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, δεν υπάρχουν διαχωρισμοί. Και έχει και πιο κάτω: Η Χρυσή Αυγή βομβαρδίζει με ανακοινώσεις στήριξης της κυβέρνησης. Μιας κυβέρνησης που δεν μπαίνει στον κόπο να αποκηρύξει αυτή τη χείρα βοηθείας που προέρχεται από το νεοναζιστικό χώρο. Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με μια τρικομματική κυβέρνηση; Μια κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και (με την επιθετική ανοχή της) η Χρυσή Αυγή;
Πλέον έχουν αρχίσει να εμφανίζονται «ομάδες υποστήριξης της κυβέρνησης», ενώ στο Facebook έχει ήδη κάνει την εμφάνισή του ένα event-συγκέντρωση υπέρ της κυβέρνησης στο Σύνταγμα για τις 17 Φεβρουαρίου. Δεν νομίζω να έχω ξανακούσει για κάτι ανάλογο (και μάλιστα τόσες λίγες μέρες μετά τις εκλογές) για δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση…
Το «Πρώτη φορά Αριστερά» κατέρρευσε μέσα σε λίγες ώρες. Πλέον σχηματίζεται μια αντιευρωπαϊκή (όχι αντιμνημονιακή, αντιευρωπαϊκή) παράταξη-τέρας η οποία ξεκινάει από την Άκρα Αριστερά και φτάνει ως τη νεοναζιστική Ακροδεξιά. Ελάχιστοι αντιστέκονται στο αποκρουστικό αυτό κάλεσμα με φωτεινότερη εξαίρεση το ΚΚΕ το οποίο, προς το παρόν, παρακολουθεί αμήχανο. Κι όπως φαίνεται δημιουργείται και το ανάλογο παρακράτος που θα μας φέρει μπροστά σε πρωτόγνωρες καταστάσεις…
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας μάλλον μετριοπαθής πολιτικός. Αυτό άλλωστε δείχνει και η προσπάθειά του να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα μετά τη σύγκρουση Βαρουφάκη-Ντάισενμπλουμ. Φοβάμαι όμως πως σύντομα δεν θα μας κυβερνά αυτός. Δεν θα μας κυβερνάει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε φυσικά η Αριστερά. Στο τιμόνι της εξουσίας θα βρίσκονται οι «Αγανακτισμένοι», οι επικροτητές των καταστροφών, του εμπρησμού του «Αττικόν», αυτοί που διαδήλωναν για τις ταυτότητες στις αρχές του αιώνα. Και ο στόχος τους θα είναι ένας: Έξω η Ελλάδα από το Ευρώ και την Ευρώπη και (ενδεχομένως) προσάρτηση στο άρμα του ορθόδοξου και κομμουνιστή (έτσι τον θεωρούν) Πούτιν.
Όλες οι φιλοευρωπαϊκές φωνές πρέπει άμεσα να ενωθούν. Και κυρίως έφτασε η ώρα να ακουστούν δυνατά οι (πολλές) φιλοευρωπαϊκές φωνές που βρίσκονται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ενδεχόμενη έξοδος από την ΕΕ θα κάνει την Ελλάδα να ζήσει στιγμές που ελάχιστοι εν ζωή συμπατριώτες μας έχουν βιώσει…
11°
