Το νέο λαϊκό μέτωπο στη Γαλλία και οι λαϊκομετωπικές φαντασιώσεις στην Ελλάδα

Οι πανηγυρισμοί για τον «θρίαμβο» του «νέου λαϊκού μετώπου» στις πρόσφατες γαλλικές εκλογές παραχωρούν σιγά σιγά τη θέση τους στον προβληματισμό για την ανάγκη να κυβερνηθεί η χώρα με βάση το αποτέλεσμα της λαϊκής ετυμηγορίας. Το καθαρό και αποφασιστικό όχι απέναντι στην «Εθνική Συσπείρωση» επιβράβευσε την τολμηρή απόφαση του Μακρόν να διαλύσει πρόωρα την Εθνοσυνέλευση αντί να περιμένει μοιρολατρικά τη λήξη της θητείας του νίπτοντας τας χείρας του. Ωστόσο, η ανάδειξη της «Ανυπότακτης Γαλλίας» στην ισχυρότερη συνιστώσα του «νέου λαϊκού μετώπου» και η ξιπασιά του Μελανσόν να εμφανίζεται ως ο σύγχρονος Λεόν Μπλουμ φέρνουν στην επιφάνεια τις δυσκολίες για τη συγκρότηση της νέας κυβέρνησης.

Το κυβερνητικό πρόβλημα δεν περιορίζεται στην κατανομή των υπουργικών χαρτοφυλακίων. Κυρίως, είναι ζήτημα συμφωνίας στη γραμμή πλεύσης μιας χώρας που συγκροτεί τον ένα από τους δύο πυλώνες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ρόλος που μετά και τις τελευταίες εξελίξεις στις ΗΠΑ που φέρνουν τον Ντόναλτ Τραμπ ακόμα πιο κοντά σε μια δεύτερη θητεία στο Λευκό Οίκο, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα. Ας μην ξεχνάμε ότι στο θέμα της παράνομης ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία η θέση του Μελανσόν ταυτίζεται ουσιαστικά με τις θέσεις της ΛεΠέν. Κι ακόμα ότι σε μια σειρά σοβαρά κοινωνικά ζητήματα οι ανεύθυνες διακηρύξεις ΛεΠέν και Μελανσόν επίσης συμβαδίζουν. Ωστόσο, η Γαλλία δεν μπορεί να παραδοθεί στο έλεος των κάθε λογής λαϊκιστών.

Το αποτέλεσμα της γαλλικής κάλπης, κατάλληλα ερμηνευόμενο, έφερε χαμόγελα και στους εγχώριους οπαδούς των λαϊκών μετώπων. Κι ας είχε στολίσει ο Μελανσόν τον Αλέξη Τσίπρα με χαρακτηρισμούς όπως «είναι από τις πιο ελεεινές φιγούρες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής». Περασμένα ξεχασμένα, όπως ο «Ολανδρέου» κι αυτή. Τώρα ο Μελανσόν (ξανα)δείχνει τον δρόμο της νίκης στην ελληνική κεντροαριστερά. Εξ ου και η πρεμούρα για την προοπτική συγκρότησης ενός «δικού μας» λαϊκού μετώπου με αρκετούς, είναι η αλήθεια, διεκδικητές του τίτλου του Έλληνα Μελανσόν. Το γεγονός ότι στη χώρα μας δεν υπάρχει ο κίνδυνος επικράτησης ενός ακροδεξιού κόμματος για να συνασπιστούμε εναντίον του δεν απασχολεί ιδιαίτερα, πόσο μάλλον που αρκετοί πιστεύουν ότι «η χούντα δεν τελείωσε το ‘73».

Σε αυτές τις συνθήκες, η διαδικασία εκλογής ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αποκτά έντονο ενδιαφέρον που ξεπερνάει τα στενά κομματικά όρια αφού αφορά συνολικά τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα. Στην ουσία κρίνεται αν θα επικρατήσει η άποψη ότι στο επίκεντρο της πολιτικής της νέας ηγεσίας θα πρέπει να τεθεί η ανασυγκρότηση (του λαϊκού μετώπου) της κεντροαριστεράς, με οποιαδήποτε μορφή, ή αν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα πρέπει να στρέψει την προσοχή του στην αύξηση της επιρροής του στον μεσαίο-κεντρώο χώρο, η εμπιστοσύνη του οποίου προς την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει κλονιστεί σοβαρά. Αν δηλαδή το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ θα επιδιώξει να κυριαρχήσει στον χώρο που εκφράζει κοινωνικά τη ραχοκοκκαλιά της κοινωνίας και πολιτικά τη σταθερότητα, τον ορθολογισμό και την δίκαια και ισόρροπη ανάπτυξη.

Αυτό είναι το κεντρικό δίλημμα στο οποίο οφείλουν να τοποθετηθούν καθαρά οι υποψήφιοι διεκδικητές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Είναι αποφασισμένοι να δώσουν τη μάχη για να πρωταγωνιστήσει ξανά η δημοκρατική παράταξη διεκδικώντας τη διακυβέρνηση της χώρας στη βάση μιας ρεαλιστικής εναλλακτικής πρότασης ικανής να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών; Ή, θέλουν να ηγηθούν μιας συνιστώσας του «ελληνικού λαϊκού μετώπου», με τη φιλοδοξία να ηγηθούν στη συνέχεια μιας συμμαχίας/συγχώνευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ των Κασσελάκη-Τσίπρα; Η κεντροαριστερά και η δημοκρατική παράταξη γενικότερα όπως και η χώρα έχουν πληρώσει ήδη πολύ ακριβά τις φαντασιώσεις και τις ιδεοληψίες των «γεννημένων αρχηγών».