Η Αριστερά του Κυρίου

Τα πρώτα δείγματα της -μάλλον ψηφοθηρικής- στροφής της ριζοσπαστικής αριστεράς προς την εκκλησία, τα είχαμε δει όταν ο Αλέξης Τσίπρας έμενε μόνος του με την εικόνα στο «Περιβόλι της Παναγίας», κάνοντας τους «φίληδες» να αφρίζουν. Άλλωστε, στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, είχαμε από χρόνια δει το υβριδικό-διπολικό φαινόμενο του χριστιανό-κομμουνιστή. Η αναφορά όμως του Στέφανου Κασσελάκη σε κάποιου είδους «θεία παρέμβαση» κατα τη διάρκεια της χριστιανορθόδοξης βάπτισής του, αναβαθμίζει τη σύνδεση αριστεράς και εκκλησίας σε επίπεδο κλασικής θρησκοληψίας.

Αμφισβητώ βεβαίως το ενδεχόμενο ο ίδιος ο Στέφανος Κασσελάκης να πιστεύει πραγματικά στη γλωσσοφαγιά ή τη βασκανία. Ούτε βεβαίως στα θαύματα, αν και όσα έκανε μέσα σε μερικές εβδομάδες πέρισυ το καλοκαίρι (όταν και κούρσεψε το κόμμα του Αλέξη), μόνο σε θαύμα μπορούν να αποδοθούν. Ομοίως αμφισβητούσα την ομολογία της πίστης Τσίπρα, όταν με θεατρικό τρόπο έκανε όσα έκανε στο Άγιον Όρος.

Αλέξης Τσίπρας - Στέφανος Κασσελάκης: Τα κίνητρά τους πίσω από τις σχέσεις τους με την Εκκλησία

Η διαφορά στα κίνητρα των δύο ανδρών όμως είναι ειδοποιός.

Ο Τσίπρας, με πιο απλοϊκό τρόπο σκέφθηκε ότι οι πιστοί δεν θέλουν να ψηφίσουν έναν ηγέτη που αρνείται τις χριστιανορθόδοξες παραδόσεις. Έτσι, μετά την αριστερή φιγούρα με την άρνηση των μυστηρίων της εκκλησίας για την οικογένειά του, αποφάσισε να θολώσει τα νερά δείχνοντας έμπρακτα την πίστη του. Η μόνη πίστη που είχε βεβαίως ήταν στο γεγονός ότι οι πολίτες - ψηφοφόροι του, καταναλώνουν ό,τι τους δώσει και κυρίως ξεχνούν ευκολότερα και από τους λωτοφάγους στην Οδύσσεια. Γι αυτό και ζήτησε να μείνει μόνος με την εικόνα «Άξιον Εστί» για δέκα ολόκληρα λεπτά και φρόντισε να το μάθουν όλα τα ΜΜΕ.

Η περίπτωση Κασσελάκη είναι βεβαίως πιο σύνθετη. Το πιο πιθανό είναι ότι ο ίδιος ο Κασσελάκης είναι πιστός. Τουλάχιστον περισσότερο από τον προκάτοχό του. Η κίνηση του όμως να περιγράψει ένα γεγονός που κινείται στα όρια της θρησκοληψίας, δεν είχε μόνο στόχο το χριστεπώνυμο πλήθος. Είχε κυρίως στόχο τους εναπομείναντες «φίληδες» στον ΣΥΡΙΖΑ (ο αυθεντικός έτσι κι αλλιώς έχει φύγει μαινόμενος εναντίον του Στέφανου).

Είναι ένα ακόμη λιθαράκι στην αποδόμηση όλων των «ταμπού της Αριστεράς». Με ρυθμό πολυβόλου, μέσα σε λίγες μόλις μέρες, ο Κασσελάκης διέλυσε κάθε ιδεολογική άγκυρα της ριζοσπαστικής αριστεράς. Η προχθεσινή «τοποθέτησή» του απέναντι στο Ιράν κατεκρίθη ακόμη και δημοσίως από πολλούς εναπομείναντες συντρόφους του. Προηγουμένως είχε μιλήσει για το «ιερό» ΝΑΤΟ, για την ορθότητα της στήριξης στην Ουκρανία, είχε αξιολογήσει ως σωστή την αποστολή της φρεγάτας στην Ερυθρά Θάλασσα, όπως και τη χρησιμότητα του φράχτη στον Έβρο. Να μη θυμίσω ότι παλαιότερα είχε επισκεφθεί τον τραυματισμένο αστυνομικό από τη ναυτική φωτοβολίδα (ο οποίος δυστυχώς εξέπνευσε). Οι «ορθόδοξοι» Συριζαίοι σύντροφοι είχαν πιθανότατα να νιώσουν έτσι από το 1989, όταν έπεσε το τείχος του Βερολίνου.

Δεν του «ξεφεύγουν» όμως του Στέφανου. Τα λέει επίτηδες. Αν δεν τους έρθει κόλπος των συντρόφων, είναι περίπου βέβαιο ότι θα αποχωρήσουν ησύχως. Ο αρχηγός τους είναι αποφασισμένος να τους βάλει να κουρέψουν «μέχρι μουστάκι».

Όχι όλοι. Υπάρχει μια κρίσιμη μάζα στελεχών εντός του ΣΥΡΙΖΑ που ουδέποτε ασπάστηκαν ή ενδιαφέρθηκαν για τις ιδεολογικές αρλούμπες των πρώην κομμουνιστών. Αυτοί νιώθουν πιο άνετα με τον Κασσελάκη. Νιώθουν πιο άνετα χωρίς το ελιτίστικα επικριτικό βλέμμα των αγωνιστών της αριστεράς. Νιώθουν πιο άνετα να μιλούν στους ψηφοφόρους τους για την εκκλησία, την πατρίδα και τις αξίες της οικογένειας. Το έκαναν και πριν άλλωστε αλλά υπό το κράτος του φόβου. Βλέπετε ελλόχευε ο κίνδυνος να τους ξεφωνήσουν οι ορθόδοξοι Συριζαίοι.

Ήταν αυτό το τέλος της παλαβής αριστεράς στη χώρα μας;

Υπό την έννοια μιας mainstream ιδεολογίας, πιθανότατα ναι. Θα υπάρχουν ως γραφικές φιγούρες ενός ατυχούς παρελθόντος. Πάντοτε θα οργανώνονται σε κόμματα, είναι άλλωστε το μόνο που ξέρουν να κάνουν. Θα βρίσκονται όμως πέριξ του 3%. Παρέα με τα δεκάδες κομματίδια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Αντίθετα, οι δυναμικές παρουσίες πολιτικών που προέρχονται από την ευρύτερη αριστερά και υιοθέτησαν ένα πιο «τραμπικό» ύφος, μοιάζει να είναι το μέλλον για τον συγκεκριμένο χώρο. Καταγγελίες, συνομωσίες και καθαρά χέρια αναμιγνύονται με λίγη πατρίδα, λίγη θρησκεία και λίγη οικογένεια σ’ ένα μεθυστικό μίγμα για τους οργισμένους ψηφοφόρους. Τα προσπάθησε και ο Τσίπρας αλλά λίγο η αγωνιστική ανατροφή, λίγο το στενό του περιβάλλον, δεν τον άφησαν να απαγκιστρωθεί από τις ιδεοληψίες της γενιάς που υποστήριζε ότι “ήταν στο Πολυτεχνείο”.

Σ’ αυτό το πλαίσιο, θα δούμε πολλά και θαυμαστά. Όχι απλή ομολογία της πίστης αλλά μέχρι θαύματα θα υποστηρίζουν ότι κάνουν. Οι κουτσοί θα περπατούν, οι τυφλοί θα βλέπουν, τα ορφανά θα πορεύονται και οι χήρες… ξέρετε.