«Αφού έχυσε τα προβλεπόμενα δάκρυα στον τόπο του δυστυχήματος, συνέχισε σαν μην έχει συμβεί και να μη συμβαίνει τίποτα. Διατηρεί την έδρα του και συνεχίζει την πολιτική του σταδιοδρομία»
Το δυστύχημα των Τεμπών, ο Κώστας Αχ. Καραμανλής, η υποψηφιότητά του στις Εθνικές Εκλογές, οι ευθύνες και οι συνέπειες
Δεν νομίζω ότι το δυστύχημα των Τεμπών είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης. Καταλαβαίνω ότι ως θέμα προκαλεί συγκίνηση αλλά η δημοσκοπική φθορά έχει κυρίως να κάνει με την καθημερινότητα και τις κακές επιδόσεις σε αυτή. Αν τα Τέμπη ήταν κομβικής σημασίας ζήτημα για την ψήφο, θα ήταν και στις εκλογές του καλοκαιριού. Δεν ήταν και δεν είναι. Παρ’ όλα αυτά είναι ένα πρόβλημα που συνεχώς επανέρχεται κυρίως εξαιτίας της επικοινωνιακής ανεπάρκειας της κυβέρνησης και της επιμονής της Νέας της Δημοκρατίας να υπάρχει σώνει και καλά (ανεξαρτήτως προσόντων) ένας απόγονος του ιδρυτή της στα ψηφοδέλτια αλλά και του φόβου του Κυριάκου του Μητσοτάκη να συγκρουστεί με αυτή την αστεία και αυτοκαταστροφική αντίληψη*.
Η κυβέρνηση θα απέφευγε το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής (μπορεί και ολόκληρη) που υφίσταται σήμερα για το δυστύχημα των Τεμπών αν δεν είχε συμπεριλάβει τον Κώστα Αχ. Καραμανλή στα ψηφοδέλτιά της. Αν τα στελέχη της καταλάβαιναν ότι τα υψηλά αξιώματα (και η υπουργική θέση είναι ένα από τα υψηλότερα) έχουν μεγάλες ευθύνες και πρέπει να υφίστανται μεγάλες συνέπειες όταν τα πράγματα στραβώνουν. Αν ήταν σε θέση να κατανοήσουν ότι στις κοινωνίες δεν είναι καλό να δημιουργείται η αίσθηση του ατιμώρητου των αξιωματούχων (προφανώς η απώλεια μιας κληρονομικής βουλευτικής έδρας δεν είναι τίποτα μπροστά σε 57 νεκρούς αλλά θα ήταν μια απόδειξη ότι η Νέα η Δημοκρατία δεν είναι πλήρως αποκομμένη από το δημόσιο αίσθημα).
Φυσικά δεν θα χρειαζόταν να τα συζητάμε όλα αυτά αν ο Κώστας Αχ Καραμανλής είχε το ηθικό ανάστημα να μην βάλει υποψηφιότητα και να απαλλάξει το κόμμα του από μια παρουσία-βαρίδι της οποίας έτσι κι αλλιώς το μόνο προτέρημα είναι το επώνυμο.
Αλλά όπως φαίνεται, ο Κώστας Αχ Καραμανλής, αφού έχυσε τα προβλεπόμενα δάκρυα στον τόπο του δυστυχήματος, συνέχισε σαν μην έχει συμβεί και να μη συμβαίνει τίποτα. Διατηρεί την έδρα του και συνεχίζει την πολιτική του σταδιοδρομία αποδεικνύοντας ότι καθόλου δεν νοιάζεται ούτε για την ομαλότητα, ούτε για το κόμμα που ίδρυσε ο θείος του ή ότι νοιάζεται γι’ αυτά πολύ λιγότερο από όσο νοιάζεται για την πάρτη του.
Διαφορετικά θα είχε τουλάχιστον ακολουθήσει τον σύντροφο Σπίρτζη που έθεσε τον εαυτό του στη διάθεση της δικαιοσύνης. Προφανώς ο σύντροφος, όπως παρατήρησε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, το έκανε εκ του ασφαλούς αλλά η παρατήρηση αυτή το μόνο συμπέρασμα στο οποίο οδηγεί είναι ότι ο Κώστας Αχ Καραμανλής δεν νιώθει και πολύ ασφαλής να το κάνει. Γιατί όμως να μην αισθάνεται ασφαλής από τη στιγμή που ξέρει ότι δεν έχει κάνει τίποτα το επιλήψιμο; Εκτός αν δεν έχει εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη, αίσθημα το οποίο συμμερίζομαι αλλά θεωρώ απαράδεκτο να το δηλώνει ένας υψηλόβαθμος κυβερνητικός.
Σε κάθε περίπτωση (κι επειδή ο πρωθυπουργός παρά το 40% - 17% δεν μοιάζει έτοιμος για συγκρούσεις) καλό είναι να εγκαταλείψει τη μακαριότητά του και να ενδιαφερθεί, έστω και καθυστερημένα, για το καλό του κόμματός του, της κυβέρνησης του κόμματος του και της χώρας. Με όποια σειρά θέλει. Και μπράβο του.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
15°
