Greece is Magic

Με την υποψηφιότητα του Σταύρου του Δήμα, ο Αντώνης ο Εντολέας έχασε μια χρυσή ευκαιρία να ασχοληθεί στ’ αλήθεια μαζί του ο ιστορικός του μέλλοντος. Θέλω να πω πως αντί για τον Σταύρο τον Δήμα, που ενώνει τους Έλληνες μόνο στην ερώτηση «ποιος είναι αυτός ρε;», θα μπορούσε να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας μια σκάφη ή ένα μπρελόκ ή το ζευγάρι κάλτσες που φορούσε ο Θοδωρής ο Ζαγοράκης τη νύχτα της κατάκτησης του Γιούρο. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας θα ήταν ακριβώς το ίδιο -οι βουλευτές είναι υπεύθυνοι άνθρωποι και θα ψηφίσουν με βάση το επαγγελματικό τους συμφέρον- αλλά ο ίδιος θα πέρναγε στο πάνθεον των μεγάλων ηγετών, αν και πολύ δυσκολα θα ξεπερνούσε την ιδέα του Αντρέα του Παπαντρέου να προτείνει τον Χρήστο τον Σαρτζετάκη.

Η επιλογή ενός αντικειμένου αντί ενός προσώπου θα πλεονεκτούσε και στην ουσία του θεσμού. Πολλά είναι τα αντικείμενα που θα μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στο διακοσμητικό ρόλο του Προέδρου σε αντίθεση με τον Σταύρο τον Δήμα, που ακόμα κι αν τον γεμίσεις λαμπιόνια και χρυσόσκονη ο διακοσμητικός του χαρακτηρας είναι, όπως και να το κάνουμε, περιορισμένος. Σκεφτείτε από την άλλη τι ωραία που θα έδειχνε ένας χρυσός πολυέλαιος δίπλα σε έναν αρχηγό κράτους. Θα τον κοιτούσαμε και θα λέγαμε «ναι, αυτός είναι στ’ αλήθεια ένας διακοσμητικός Προεδρος της Δημοκρατίας και μπράβο του»

Όμως το πιο σημαντικό δεν είναι αυτό. Το πιο σημαντικό είναι πως η πρόταση για ένα αντικείμενο θα επιβεβαίωνε πως -όπως πολύ σωστά λένε οι διαφημίσεις γιαουρτιών και αλλαντικών- η Ελλάδα είναι ένας τόπος μαγικός με βασική μαγική του ικανότητα το ότι καταφέρνει να μετατρέψει ακόμα και τα πιο σοβαρά ζητήματα σε ξεκαρδιστική κωμωδία καταρρίπτοντας το αξίωμα που λέει πως κωμωδία ίσον δράμα συν απόσταση. Στην Ελλάδα το δράμα χρειάζεται μόνο λίγες ώρες για να προκαλέσει το γέλιο που αλλού θα χρειάζονταν χρόνια για ν’ ακουστεί.

Ο Αντρέας δεν έδωσε στον κόσμο μόνο κρέας αλλά και τον τελευταίο μεγάλο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Έλληνα Jarvis Cocker, τον Χρήστο τον Σαρτζετάκη

Προφανώς την εκλογή αυτού που θα κάνει τη σημαδούρα στις παρελάσεις ή θα κάθεται στο σαλονάκι του Προεδρικού Μεγάρου και θα ανταλλάζει βαρετές κοινοτοπίες με τους πολιτικούς αρχηγούς ή τους ξένους ηγέτες δεν μπορείς εύκολα να την χαρακτηρίσεις σοβαρό ζήτημα. Όμως ως τέτοιο παρουσιάζεται και η συμβολική κατάδειξη της κωμικότητάς του θα ήταν εξαιρετικά σημαντική στην προσπάθεια να αγαπήσουμε εκείνα τα χαρακτηριστικά που μας κάνουν μοναδικούς στον κόσμο.

Επειδή φοβάμαι πως κάποιοι αναγνώστες που μόλις έχουν έρθει από το εξωτερικό νομίζουν πως υπερβάλλω θα δώσω δυο πολύ πρόσφατα παραδείγματα της μαγικής ικανότητας της Ελλάδας: Ας πάρουμε για αρχή την υπόθεση των προσφύγων από τη Συρία.

Κάποιος θα μπορούσε να πει πως δεκάδες άνθρωποι που κατάφεραν να δραπετεύσουν από την κόλαση του πολέμου και τη δικτατορίας και κάνουν απεργία πείνας μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αφορμή για γέλιο. Αυτός ο κάποιος φυσικά θα είναι ή ξένος ή ένας δυστυχής Έλληνας που έχει απολέσει την ελληνικότητά του. Δηλαδή ένας Έλληνας με χαρακτηριστικά ακριβώς αντίθετα από αυτά του βουλευτη του ΣΥΡΙΖΑ του Ζάνη του Μισελοζανάκη, ο οποίος εγκαίρως κατάλαβε πως η περίπτωση των Σύρων παραήταν σοβαρή για τα δεδομένα της χώρας κι αποφάσισε να την εξελληνίσει ξαπλώνοντας ανάμεσά τους και δηλώνοντας πως κι αυτός ξεκινά απεργία πείνας με αιτήματα που λίγο έλειψε να περιλαμβάνουν και την πείνα στην Αφρική. Δυστυχώς -και ζητώ συγνώμη- δεν έχω την ικανότητα να περιγράψω το κωμικό του θεάματος και του ακροάματος που προσέφερε ο άνθρωπος που μας χάρισε τη φράση «ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται». Η φωτογραφία που ακολουθεί δίνει μια μικρή ιδέα αλλά θα πρέπει να βρείτε τα βίντεο και τις συνεντεύξεις του. Δείτε τα και την επόμενη φορά που θα περάσετε από το Σύνταγμα είναι βέβαιο πως θα δείτε τους δυστυχείς Σύρους με άλλο μάτι.

Venceveggos!

Το δεύτερο πολύ πρόσφατο παράδειγμα έρχεται από τον πολιτισμό και τη Χρυσούλα τη Διαβάτη. Η παλαιά ηθοποιός εξοργίστηκε όταν ο Σάκης ο Ρουβάς παρέλαβε το βραβείο Κάρολος Κουν και ζήτησε να συσταθεί Αστυνομία Θεατρου και να γίνει το επάγγελμα του ηθοποιού ένα κλειστό επάγγελμα, κάπως σαν αυτό του δικηγόρου ή του ταξιτζή. Η αλήθεια είναι πως δεν καταλαβαίνω γιατί ακριβώς εξοργίστηκε η κυρία Διαβάτη. Με δεδομένο πως ο Κάρολος ο Κουν ανέδειξε και επέβαλε με την αυθεντία του τον Στράτο τον Τζώρτζογλου δεν βρίσκω τίποτα το αταίριαστο στο να τιμηθεί με το βραβείο που φέρει το όνομά του ο πρέσβης της καλής θέλησης της Μαριάννας της Βαρδινογιάννη.

Όπως και να ‘χει, αν τα πράγματα είχαν περιοριστεί εκεί θα είχαμε απλώς και μόνο τη διασκεδαστική αλλά πολύ συνηθισμένη υστερία της παλιάς συντεχνιακής Ελλάδας που την ώρα που νιώθει να πνίγεται πιάνεται από τα μαλλιά της. Η απόδειξη όσων είπα παραπάνω για τη μαγική ιδιότητα της χώρας μας να μετατρέπει τα πάντα σε κωμωδία ήρθε το επόμενο μεσημέρι. Τότε που Χρυσούλα η Διαβάτη μίλησε για την οργή που της προκαλεί η εισβολή του μοντελοτραγουδιστικού λαϊφσταλίστικου σταρ σύστεμ στο θέατρο. ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΗΣ ΤΑΤΙΑΝΑΣ ΤΗΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΟΥ.

I rest my case (ξεκουράζω την κούτα μου) και μπράβο μου.

Ο Τζον Τζον ξανασταυρώνεται