Η πρόταση για ενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ και η ιδέα για ένα ελληνικό Επινέ
Πριν από 52 περίπου χρόνια, το 1971, σε ένα προάστιο του Παρισιού, το Επινέ, συγκεντρώθηκαν αντιπρόσωποι από διάφορες σοσιαλιστικές, σοσιαλδημοκρατικές αλλά και φιλελεύθερες, κεντρώες μέχρι και αριστερίστικες –μετά τον Μάη του ’68– ομάδες της Γαλλίας και αποφάσισαν να συνιδρύσουν το νέο Σοσιαλιστικό κόμμα με αρχηγό τον Φρανσουά Μιτεράν. Επρόκειτο στην ουσία για μια αντίδραση επιβίωσης της δημοκρατικής παράταξης μετά το ντροπιαστικό 5% που είχε συγκεντρώσει το SFIO (Γαλλικό τμήμα της Εργατικής Διεθνούς) στις προεδρικές εκλογές του ’69 υπογράφοντας έτσι τον πολιτικό ενταφιασμό του.
Το συνέδριο του Επινέ ανέσυρε στην επιφάνεια των ημερών ο καθηγητής κ. Ξενοφών Κοντιάδης σε άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ στον δρόμο του Επινέ». Διαβάζουμε: «Μόνη εναλλακτική (στην «μακροχρόνια παραμονή της Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση») θα ήταν η ενοποίηση των δυνάμεων της Σοσιαλδημοκρατίας, της ανανεωτικής Αριστεράς και της Οικολογίας ακολουθώντας ένα μοντέλο παρόμοιο με αυτό της Γαλλικής Κεντροαριστεράς στο ιστορικό συνέδριο του Επινέ του 1971». Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς αν η ιδέα του κ. Κοντιάδη προέκυψε μετά και από τη μελέτη του για το «φαινόμενο Κασσελάκη» που είναι και ο τίτλος του βιβλίου του που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες, αλλά η σύγκριση των δύο περιπτώσεων –Επινέ και Κασσελάκη– δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική για τη στήριξη μιας τέτοιας πρότασης.
Επί της ουσίας ο κ. καθηγητής ζητάει σήμερα την ενοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, δύο κομμάτων που κάθε άλλο παράλληλες διαδρομές διανύουν. Το ΠΑΣΟΚ που έπεσε κι αυτό –όπως το SFIO στη Γαλλία τότε– σε συνθήκες ακραίου αντιμνημονιακού παροξυσμού του ΣΥΡΙΖΑ στο 5% κατάφερε στη συνέχεια να ανασυγκροτηθεί προχωρώντας σε συμμαχίες και παίρνοντας ενωτικές πρωτοβουλίες όπως το «Κίνημα Αλλαγής», χάρη στις οποίες ακολουθεί ανοδική τροχιά. Ο ΣΥΡΙΖΑ αντίθετα έχει περιπέσει σε κατάσταση διάλυσης μετά και τις εσωκομματικές κάλπες, με τις αποχωρήσεις των μελών και των στελεχών του να παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας και την καθοδική του πορεία να αποτυπώνεται στα διαδοχικά εκλογικά αποτελέσματα και τις δημοσκοπήσεις.
Σε ποια ιδεολογικοπολιτική βάση άραγε θα μπορούσε να γίνει η «ενοποίηση» που προτείνει ο κ. Κοντιάδης από τη στιγμή που οι διάφορες τάσεις εντός ή εκτός πλέον του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν να συμφωνήσουν ούτε μεταξύ τους; Αλλά και αν ακόμα θα μπορούσαν να τα βρουν μεταξύ τους, ποιος θα μπορούσε να είναι ο κοινός παρανομαστής ενός ελληνικού Επινέ; Τι είδους πολιτική συμφωνία μπορεί να επιτευχθεί ανάμεσα σε δυο κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ, που το πρώτο έβαλε πλάτη για τη σωτηρία της χώρας σηκώνοντας το πολιτικό κόστος των συνεπειών τριών μνημονίων την ώρα που το δεύτερο έπαιζε κορώνα-γράμματα την ένταξη της χώρας στην ΕΕ με το αλλοπρόσαλλο δημοψήφισμα συγκυβερνώντας με την Ακροδεξιά του Καμμένου; Το διχαστικό σύνθημα «πάμε να τους τελειώσουμε», με αιχμή το σκάνδαλο της Novartis, δεν αφήνει κανένα περιθώριο για ενοποιητικά όνειρα.
Είναι φανερό ότι η πρόταση για ένα ελληνικό Επινέ που διατυπώνεται τον τελευταίο καιρό από διαφορετικές πλευρές, δεν στοχεύει σε μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας απέναντι στην πολιτική της Νέας Δημοκρατίας. Άλλωστε, τέτοια πειστική πρόταση δεν διατυπώθηκε καν σε ολόκληρη την τετραετία της θητείας του ΣΥΡΙΖΑ στην αξιωματική αντιπολίτευση. Η διπλή εκλογική ήττα στις πρόσφατες εθνικές εκλογές και ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα είναι η καλύτερη απόδειξη. Το Επινέ δεν έρχεται στο προσκήνιο της συζήτησης παρά ως πρόσχημα για την πολιτική διάσωση και επαναδραστηριοποίηση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που, αφού καβάλησαν το προκλητικό λαϊκιστικό τσουνάμι και συμπορεύτηκαν μαζί του, βλέπουν τώρα τις προσδοκίες τους για μια «δεύτερη φορά Αριστερά» να καταρρέουν.
Η φιλελεύθερη δημοκρατική παράταξη έχει καθήκον να διατυπώσει τη δική της μεταρρυθμιστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας επιδιώκοντας με αξιώσεις την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Ο λαϊκισμός και οι ιδεοληψίες ανήκουν στο παρελθόν.
