Περί δημοτικών και περιφερειακών εκλογών

Συμπολίτες, αρκετά διασκεδάσαμε. Ας σκεφτούμε τώρα τα περί των εκλογών της 8ης Οκτωβρίου, οι οποίες σε μερικούς φαίνονται «βαρετές»: το φιλοθεάμον κοινό περιμένει από την πολιτική να έχει πλάκα — πράγματι, οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν έχουν και τόση πλάκα. Ευτυχώς: αν κατακτήσουμε την πλήξη στην πολιτική ζωή θα έχουμε γίνει πολιτισμένη χώρα.

Το θέμα αυτές τις μέρες δεν είναι μόνο ποιους θα ψηφίσουμε αλλά και ποια είναι η προοπτική της τοπικής αυτοδιοίκησης: μήπως ήρθε ο καιρός να ενισχύσουμε τον ρόλο της; Όσοι παραπονιούνται για έλλειμμα δημοκρατίας —κυρίως αριστεροί που διεκδικούν, υποκριτικά, συμμετοχική και άμεση δημοκρατία— έχουν την ευκαιρία να συμμετέχουν στη διοίκηση. Ας το κάνουν λοιπόν.

 Το δίλημμα των προσώπων είναι κυριολεκτικά δίλημμα μεταξύ του κ. Μπακογιάννη και του κ. Δούκα

Στις επερχόμενες εκλογές στην Αθήνα αντιμετωπίζουμε, εκτός από το δίλημμα των προσώπων, πολλά θεσμικά διακυβεύματα και το μόνιμο πρόβλημα των προτεραιοτήτων. Το δίλημμα των προσώπων είναι κυριολεκτικά δίλημμα μεταξύ του κ. Μπακογιάννη και του κ. Δούκα: νομίζω ότι οι υπόλοιποι υποψήφιοι πρέπει να αποκλειστούν, είτε λόγω ροπής προς τον ολοκληρωτισμό, είτε λόγω μη αντιπροσώπευσης των Αθηναίων στις ιδέες, στο ήθος και στις προαναφερθείσες προτεραιότητες. Ο κ. Μπακογιάννης δεν είναι αποτυχημένος δήμαρχος: αποτυχημένους δημάρχους είχαμε πολλούς — δεν θα αναφέρω ονόματα· ας μην πικραθούμε τώρα. Αν και μπορούμε να έχουμε αντιρρήσεις για τη μεγαλόπνοη και, κατά τη γνώμη μου, άχρηστη ανακατωσούρα στο κέντρο της Αθήνας, καθώς και για την προτεραιοποίηση των έργων στην πόλη, νομίζω ότι είναι άδικοι όσοι ισχυρίζονται ότι ο κ. Μπακογιάννης «δεν έκανε τίποτα» όπως μερικοί τοπικοί άρχοντες στο παρελθόν. Αντιθέτως, έκανε και έχω προσωπική εμπειρία: ο δήμος με βοήθησε να οργανώσω μαθήματα για τους μετανάστες και έλυσε στο πι και φι ένα πρόβλημα πολεοδομικής παρανομίας στη γειτονιά μου. Για τους καλοπροαίρετους που ενημερώνονται για όσα συμβαίνουν στις γειτονιές της Αθήνας είναι σαφές ότι ο απερχόμενος δήμαρχος έχει ασχοληθεί με σοβαρότητα με διάφορα θέματα όπως το πράσινο, οι παιδικές χαρές, τα πεζοδρόμια, η αποκατάσταση των υποδομών. Δεν έγινε κανένα θαύμα· οι δήμαρχοι δεν είναι θαυματοποιοί· εξάλλου, η Αθήνα συνιστά Mission Impossible, το παραδεχόμαστε όλοι — και φταίμε όλοι.

 Θα ήταν ευχής έργον να βρεθούν στο δημοτικό συμβούλιο άνθρωποι που έχουν υπερβεί το εμφυλιοπολεμικό ύφος και που είναι πρόθυμοι να επιλύσουν μερικά από τα προβλήματα της πρωτεύουσας αναβαθμίζοντάς την σε ευρωπαϊκή μεγαλούπολη

Τα επιχειρήματα εναντίον του κ. Μπακογιάννη είναι συχνά προσωπικά: πολλοί ενοχλούνται διότι ανήκει στην «κυβερνώσα» οικογένεια κι ότι, λόγω ιδιοσυγκρασίας και «φιλελεύθερης» τοποθέτησης, έχει κάποια ροπή στα επιλεγόμενα έργα βιτρίνας. Έτσι κι αλλιώς, νομίζω ότι ο κ. Μπακογιάννης και η πολύ καλή ομάδα του θα ωφελούνταν από μια σοβαρή αντιπολίτευση που δεν θα ήταν αντιπολίτευση à la grecque, αλλά θα συνεργαζόταν στις θετικές αποφάσεις και θα έκανε αντιπροτάσεις σε ό,τι θα έκρινε σπάταλο, περιττό και εντέλει «βιτρίνα». Για μένα, το πρωταρχικό ζήτημα αυτών των εκλογών —τις οποίες, περί άλλα τυρβάζοντες, έχουμε παραμελήσει— είναι η ανάδειξη αυτής της δεύτερης αυτοδιοικητικής δύναμης, την οποία βλέπω να ενσαρκώνει ο κ. Χάρης Δούκας. Τα πολύ ελκυστικά χαρακτηριστικά του —η νεότητα, η γνώση σε καίριους τομείς, όπως η ενέργεια και οι έξυπνες πόλεις, το ότι δείχνει να ακούει, να «αφουγκράζεται», όπως συνηθίσουμε να λέμε— μπορούν να πληρώσουν τα κενά της δημαρχίας και ταυτοχρόνως να συμβάλουν σε ένα σκηνικό χωρίς πολιτικά και προσωπικά πάθη στην αυτοδιοίκηση. Με λίγα λόγια, θα ήταν ευχής έργον να βρεθούν στο δημοτικό συμβούλιο άνθρωποι που έχουν υπερβεί το εμφυλιοπολεμικό ύφος και που είναι πρόθυμοι να επιλύσουν μερικά από τα προβλήματα της πρωτεύουσας αναβαθμίζοντάς την σε ευρωπαϊκή μεγαλούπολη. Να το δω κι ας πεθάνω. Ή μάλλον να το δω προτού πεθάνω.

Σχετικό Άρθρο

Πολιτικη & Οικονομια Προτάσεις και προτεραιότητες για την Αθήνα

Σώτη Τριανταφύλλου 01.07.2020, 14:59

Εν πάση περιπτώσει, ιδού μερικά πράγματα που πιστεύω ότι πρέπει να γίνουν πέραν των όσων συζητούμε κάθε μέρα: π.χ. τα σκουπίδια, την ανακύκλωση, τις συγκοινωνίες (προχθές περίμενα ένα λεωφορείο που, σύμφωνα με την ένδειξη, θα περνούσε σε 62 λεπτά: το ’κοψα με τα πόδια), τη συντήρηση των δρόμων και των πεζοδρομίων, τα τραπεζοκαθίσματα, την ηχορύπανση, την αποκατάσταση παλιών κτιρίων και τα τοιαύτα.

• Η Αθήνα πρέπει να μεγαλώσει, να γίνει ένας μητροπολιτικός δήμος που να περιλαμβάνει συνοικίες οι οποίες σήμερα, λόγω της αδράνειας και των τοπικών συμφερόντων, αποτελούν ξεχωριστούς δήμους. Θα έβλεπα, ενδεικτικά, τη συμπερίληψη στην πρωτεύουσα των περιοχών της Νέας Ιωνίας, του Ψυχικού, της Καλλιθέας, της Νέας Σμύρνης, του Αλίμου, του Ελληνικού, της Ηλιούπολης, της Αργυρούπολης, του Βύρωνα, του Υμηττού, του Ζωγράφου, του Χαλανδρίου, με διοικητική διαίρεση τύπου τομέων. (Ξέρω ότι αυτό το σχέδιο προκαλεί οργή: προτείνω, όπως συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, ξιδάκι.)
• Η Αθήνα πρέπει να αποκτήσει δημοτικές βιβλιοθήκες, πολλές βιβλιοθήκες, αξιοποιώντας άδεια κτίρια (κατά προτίμηση ισόγεια για λόγους στατικής, να τα λέμε κι αυτά, αν και ακούγονται στοιχειώδη… Πάντως, υπάρχουν τέτοια κτίρια στην Αθήνα) και ενθαρρύνοντας ιδιώτες και εκδοτικούς οίκους για δωρεά βιβλίων. Σας διαβεβαιώ ότι η ανταπόκριση για τη δωρεά βιβλίων θα είναι εντυπωσιακή: οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι, θέλουν να κάνουν κάτι καλό.
• Η Αθήνα πρέπει να αναζητήσει ιδιωτικούς πόρους: ο δημόσιος προϋπολογισμός της είναι πάρα πολύ μικρός (μπορεί κανείς να τον δει αναλυτικά στο cityofathens.gr) και δεν επαρκεί για μεγάλα έργα στα οποία έχουν προστεθεί ενεργειακές προσαρμογές ευρείας κλίμακας για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Χρειάζονται ιδιωτικές πηγές, «εθνικοί ευεργέτες» κατά κάποιον τρόπο. Αν δεν μου λένε ψέματα, πολλοί Ελληνο-αμερικανοί είναι πρόθυμοι να κάνουν δωρεές αν τους δοθεί ένα συγκεκριμένο κίνητρο.

Τέλος, πρέπει να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει αν δεν τηρούνται οι νόμοι. Η τοπική αυτοδιοίκηση πάσχει από το μείζον πρόβλημα που αποτελεί κατεστημένο στη χώρα μας: η αυστηρή, η σχολαστική τήρηση των υπαρχόντων νόμων θα διευκόλυνε το έργο της δημαρχίας — καινούργιοι νόμοι δεν χρειάζονται. Ωστόσο, αν και προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη, όταν σκέφτομαι τη σχέση της τοπικής αυτοδιοίκησης με το «κράτος» νιώθω θλίψη για την πόλη στην οποία γεννήθηκα και μεγάλωσα. Κι αναρωτιέμαι αν είναι αυτή που μας αξίζει.