Έξω από την κλοτσοπατινάδα και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες με τη συνεπαγόμενη παρατεταμένη προεκλογική πολιτική αστάθεια, το παλιό πολιτικό σύστημα δεν άφησε ούτε τον κορυφαίο θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου για να παρατείνει τη θητεία της μέχρι το 2016, παρά τις αποτυχημένες πολιτικές και τις απανωτές γκάφες, και ο ΣΥΡΙΖΑ για να καταλάβει εδώ και τώρα την εξουσία και να μάθουμε επιτέλους και εμείς ποια ακριβώς πολιτική θα εφαρμόσει.
Και από μεν την υπερσυντηρητική Ν.Δ και το εξουσιολάγνο ΠΑΣΟΚ το παιχνίδι με τον ΠτΔ είναι αναμενόμενο. Η αριστερά όμως που θα έπρεπε να είναι ο υπερασπιστής της θεσμικής ομαλότητας και νομιμότητας έχει τεράστια ευθύνη. Με απίστευτη ελαφρότητα έχει κάνει σημαία της το ζήτημα της διαδοχής του ΠτΔ, για να προκαλέσει εκλογές και να αναδείξει «δικό της» πρόεδρο από την επόμενη Βουλή. Με ιδεολογική εμμονή, προχειρότητα και σκοπιμότητα, συγχέει τα πράγματα και τους ρόλους. Δεν κάνει τη στοιχειώδη διάκριση ανάμεσα στο ζήτημα της ομαλής λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος και των θεσμών και στο ζήτημα της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής.
Να θυμίσουμε ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα της Ελλάδας (άρθρα 35-48), στις αρμοδιότητες του ΠτΔ περιλαμβάνονται: ο διορισμός του πρωθυπουργού και των μελών της κυβέρνησης, η διάλυση της Βουλής, η περιορισμένη αναπομπή νόμων, η έκδοση διαταγμάτων για την εκτέλεση νόμων, η προκήρυξη δημοψηφισμάτων για κρίσιμα εθνικά θέματα και κάποια άλλα ζητήματα που σχετίζονται με τις ένοπλες δυνάμεις και τις διεθνείς συνθήκες. Πουθενά δεν αναφέρεται ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνδιαμορφώνει ή αποφασίζει για την ασκούμενη οικονομική πολιτική, για την παιδεία, την υγεία, για το εκλογικό σύστημα ή για άλλες πολιτικές της κυβέρνησης.
Εύλογο λοιπόν το ερώτημα: τι ακριβώς αναμένει από έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο ΣΥΡΙΖΑ και όσοι ασπάζονται τις απόψεις του, όπως εσχάτως η ΔΗΜΑΡ που συνδέει και αυτή, για να μην χάσει, την προεδρική εκλογή με αλλαγή των ασκούμενων πολιτικών;
Θα έπρεπε δηλαδή ο ΠτΔ να αποτελεί ανάχωμα και «να αντιστέκεται» σε ό,τι κρίνει η αριστερά ως αντιλαϊκό μέτρο; Τι θα έπρεπε να κάνει; Σε ρόλο Τσάβες, να αναπέμπει διαρκώς τα κυβερνητικά νομοσχέδια και να καταγγέλει μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση, με την οποία τυχόν διαφωνεί, ως γερμανόδουλη, ως υπηρέτη των Βρυξελλών, των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, κλπ, και να προτρέπει τον λαό στην ανατροπή της; Θα πρόκειται για σαφή κατάλυση της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας και για τερατώδη υπέρβαση των συνταγματικών αρμοδιοτήτων και του ρόλου του Προέδρου, ο οποίος από εγγυητής θα μετατρεπόταν σε παράγοντα αποσταθεροποίησης της δημοκρατίας και της ομαλής λειτουργίας του πολιτεύματος και των θεσμών.
Μέσα σε όλο αυτό το παράλογο σκηνικό των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων και του ευτελισμού του κορυφαίου θεσμού, οι δηλώσεις του Σταύρου Θεοδωράκη, κατά την έξοδό του από το προεδρικό μέγαρο, έδειξαν ότι μπορεί να υπάρχει και άλλος δρόμος που σέβεται τους θεσμούς και ανταποκρίνεται στις ανάγκες της χώρας και της δημοκρατίας.
Τόνισε τέσσερα πράγματα. Πρώτο, να εκλέξουμε Πρόεδρο με μεγάλη πλειοψηφία από την παρούσα Βουλή για να είναι Πρόεδρος όλων των Ελλήνων και όχι της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης. Δεύτερο, αυτή η Βουλή να ξεκινήσει τις διαδικασίες αλλαγής του Συντάγματος. Να πάψει η ασυλία των υπουργών και των βουλευτών. Τρίτο, να αλλάξουμε τον εκλογικό νόμο. Να σπάσουν οι μεγάλες περιφέρειες που ευνοούν τα παιδιά των πλουσίων και τους αγαπημένους των καναλιών. Να κατανεμηθεί αναλογικά το μπόνους των 50 εδρών. Και τέταρτο, να διαμορφώσουμε μια πατριωτική πρόταση για το χρέος, γιατί δεν μπορεί να το χειριστεί μόνο του το 25% της δεξιάς ή το 25% της αριστεράς.
Αφού κάνει αυτά η παρούσα Βουλή να πάμε αμέσως μετά σε εκλογές και συγκεκριμένα τον Νοέμβριο του 2015. Μετά από ένα ακριβώς χρόνο, ώστε και αυτά να προλάβουν να γίνουν και να μην σπάσει η αρχόμενη τουριστική σεζόν με πρόωρες εκλογές τον Μάρτιο.
Πρόταση τεκμηριωμένη, με λογική και χρονική συνοχή. Δυστυχώς, είναι περισσότερο από σίγουρο ότι η μεν κυβέρνηση θα κωφεύσει επιδιώκοντας πάσει θυσία την εξάντληση της τετραετίας, η δε αντιπολίτευση θα κινηθεί στα στερεότυπα ότι δήθεν Το Ποτάμι στηρίζει την συγκυβέρνηση. Ευτυχώς που όλο και περισσότεροι πολίτες, όπως καταγράφεται και στις δημοσκοπήσεις, αντιλαμβάνονται τα παραμύθια και τις ιδιοτέλειες του παλιού πολιτικού συστήματος και στρέφουν το βλέμμα τους με αναζωογονημένη την ελπίδα προς Το Ποτάμι.
