Όταν πριν από χρόνια είχα σκοντάψει πάνω στον τίτλο της γνωστής ταινίας «Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται», παραγωγής FYROM, παραξενεύτηκα. Δεν αναφέρεσαι με αυτόν τον τρόπο όταν σε απασχολεί ένα δράμα ,πρωτοσκέφτηκα. Κατανόησα όμως αμέσως την ανοησία μου. Δεν υπήρχε πιo ανθρώπινος και τρυφερός συνάμα τρόπος να προσεγγίσει κανείς το ολοκαύτωμα της Πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Η «Athens Voice» είναι λοιπόν μια όμορφη εφημερίδα. Η ομορφιά της δεν προκύπτει μόνο από την αισθητική της παρουσία. Προκύπτει κυρίως από το λόγο που εκφέρει. Αποπνέει αγωνία, σκέψη, γνώση, ανοχή, αποδοχή του ξένου προς τα «καθ’ ημάς», αναζήτηση, ταξιδιάρικη διάθεση σε αυτόν τον κόσμο τον μικρό αλλά και τον μέγα, σεβασμό και …κυρίως κατανόηση των αδυναμιών και των «κληροδοτημάτων» με τα οποία πορεύεται αυτός ο τόπος. «Κληροδοτήματα» ανυπέρβλητα καμιά φορά, γονίδια ισχυρά, που κρατούν τους πολίτες αιχμαλώτους ιδεοληψιών και ιδεολογημάτων παλιών, σκουριασμένων από την τριβή με τον χρόνο, σε αυτό το σκωροφαγωμένο κιβούρι του χώρου που λέγεται βαλκανική Ελλάδα.
Η εφημερίδα αυτή προφανώς και ενοχλεί με τον τρόπο που διαχειρίζεται τον λόγο που εκφέρει. Καμιά φορά εξοργίζει γιατί απλά είναι ακατάληπτος από εκείνους που έργω και πράξει ανήκουν στον ευρύτερο κύκλο των «ψεκασμένων». Κύκλος υπαρκτός, στην «Άνω Πλατεία» συγκεκριμένα, κύκλος απωλεσθέντων συνειδήσεων, όχι με τη δική τους υπαιτιότητα.
Η ανεξάρτητη διαχείριση του λόγου, ιδιαίτερα του δημοσιογραφικού, του κοινωνικού, εκείνου της εφημερίδας και της ηλεκτρονικής της εκδοχής, προϋποθέτει και γνώση και ευαισθησία και σκέψη και ταλέντο και κουράγιο και ένστικτο, εκείνα τα υλικά δηλαδή που καθορίζουν την ειδοποιό διαφορά μεταξύ των μάχιμων, ενημερωμένων πολιτών και των άλλων που συνήθισαν να περνούν την ζωή τους ως σκιές που κινούνται από τοίχο σε τοίχο, στα στενά σοκάκια της του φόβου. Ναι…του φόβου.
Δεν υπάρχει πιο τρομοκρατημένο άτομο από εκείνο που αγνοεί, που δεν γνωρίζει, που δεν έμαθε, που δεν μαθαίνει, που δεν αρπάζει την γνώση με την παλάμη του και την ξεζουμίζει. Ο φόβος δεν φυλάει μόνο, αλλά και εξοπλίζει τα έρημα με το μοναδικό όπλο που διαθέτει στο οπλοστάσιό της η αγνωσιά. Το μίσος. Μόνον που το μίσος αυτό έχει να κάνει με τον καθρέφτη του καθενός. Πρώτα μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου και μετά εκείνους που διαβαίνουν πλάι σου. Όταν δεν ανέχεσαι τον εαυτό σου στον καθρέφτη τότε πολύ εύκολα απορρίπτεις τον διπλανό σου, εξοργίζεσαι από τη διαφορετικότητά του, ενοχλείσαι από τα χνώτα του και ασχολείσαι με την εξόντωση ή την ισοπέδωσή του.
Το κείμενο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα τη γνωστή δεν είναι αναρχικό. Δεν είναι «τίποτε». Κανείς από εκείνους που τόλμησαν να δοκιμάσουν τον εαυτό τους, κάθισαν σε μια καρέκλα και άνοιξαν τις σελίδες για να διαβάσουν αναβαθμίζοντας τα «στραβά τους» σε εργαλείο δουλειάς, όχι δουλείας, δεν αμφιβάλλει πως το κείμενο που δημοσιεύτηκε είναι αποκύημα μηρυκασμού κακοχωνεμένης τροφής. Ποτέ το επιχείρημα του αναρχικού δεν θα αναφερόταν έστω και με διάθεση διακωμώδησης, στην κυριακάτικη εργασία. Από πότε ο Θεός και ο Κροπότκιν συναντήθηκαν στα σοκάκια της γνώσης; Κάθε αναρχικό κείμενο την στιγμή της έκφρασης της επιθετικότητάς του, συνοδεύεται και από την έκφραση της ανθρωπιάς και της τρυφερότητας που διακατέχεται για τη ζωή, ναι την ζωή.
Η «Athens Voice» είναι μία όμορφη εφημερίδα γιατί δεν φοβάται. Αντιθέτως, λες και το κάνει επίτηδες, προτείνει τρόπους για την καταλαγή του φόβου. Γι΄αυτό και φοβίζει τους τρομοκρατημένους από την άγνοια. Έχω να διαβάσω πολύ καιρό κείμενα από το περιοδικάκι ,την «Διεθνή Βιβλιοθήκη» που με τόσο μεράκι, εκείνοι, ορισμένοι δεν υπάρχουν πιa στη ζωή, προσπαθούσαν με την δική τους φωνή να πείσουν πώς η ελευθερία είναι αποτέλεσμα της γνώσης και πώς ελεύθερος είναι εκείνος που ξέρει και άρα παλεύει συνειδητά για να διαφυλάξει την αλήθεια. Σκονισμένα πια τα φυλλάδια αυτά στα ράφια του χρόνου κάνουν παρέα με τις μνήμες. Όχι …το κείμενο που δημοσιεύτηκε δεν έχει τίποτε το αναρχικό, το αντίθετο, είναι πλήρως ανελεύθερο, βρίθει επαναφομοίωσης και είναι αφιερωμένο στην αναπαραγωγή του θεάματος της βίας που είναι και η ουσία της εξουσιαστικής πρακτικής.
Η εφημερίδα δεν κάηκε. Ενδεχομένως να «καψαλίστηκε» ελαφρώς. Οι επίδοξοι πυρπολητές ωστόσο έχουν ήδη καεί στην πυρά της «Νύκτας των Διαμαντιών» όταν σωροί γνώσης και εμπειριών εξαφανίζονταν στις φλόγες της άγνοιας και της απάθειας. Ο σημαντικότερος εχθρός της κοινωνίας είναι η απολίτικη ψυχή η οποία οδηγεί σε πυρκαγιές και εμπρησμούς.
8°
