Επειδή βλέπω πολλούς συμπατριώτες μου να χαίρονται και να πανηγυρίζουν με το επερχόμενο τέλος του Μνημονίου το οποίο θα σκιστεί, θα καταργηθεί και ό,τι μείνει από αυτό θα ριχτεί στην πυρά, αισθάνομαι την ανάγκη να προειδοποιήσω πως το συγκεκριμένο τέλος δεν πρέπει να είναι αιτία πανηγυρισμών αλλά ανησυχίας και το μόνο που δημιουργεί μια κάποια ανακούφιση είναι πως πρόκειται για ένα τέλος που μάλλον βρίσκεται κάπου στα σύνορα της φαντασίας και σ’ αυτό το ωραίο παιχνίδι λέξεων που ονομάζεται πολιτική που όπως ξέρουμε είναι η τέχνη του να παραμυθιάζεις πως το ανέφικτο μπορεί να γίνει εφικτό ή κάτι τέτοιο. Σε περίπτωση όμως που το τέλος του Μνημονίου έρχονταν στ’ αλήθεια και τη θέση του δεν έπαιρνε κάτι που θα ήταν ακριβώς το ίδιο με άλλο, πιο πιασάρικο όνομα, οι συνέπειες θα ήταν καταστροφικές. Επιτρέψτε μου να παραθέσω τις 4 πιο οδυνηρές.
1. Θα δίνονταν η ευκαιρία στον Αντώνιο τον Εντολέα ή τον Ανδρέα τον Τσίπρα ή οποιονδήποτε άλλον επιλέξει το εκλογικό σώμα για πρωθυπουργό, να κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι χωρίς εξωτερικούς περιορισμούς. Με δεδομένο πως το μόνο πράγμα που έχει βαθιά χαραγμένο μέσα του το κεφάλι των πολιτικών ηγετών είναι η επιθυμία για απόκτηση και διατήρηση της εξουσίας, καταλαβαίνετε πως οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές. Όσοι δεν τρέμουν από φόβο όταν ακούνε τη Σοφία τη Βούλτεψη ή τον Πάνο τον Σκουρλέτη να απειλούν πως έχουν δικό τους σχέδιο και σκοπεύουν να το βάλουν σε εφαρμογή, ίσως τρομάξουν με την υπενθύμιση πως το ίδιο ακριβώς είχαν και εφάρμοσαν οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί και οι παρατρεχάμενοί τους.
Δεν έχει σημασία πώς θα έρθει ή ποιος από τους δύο θα τη φέρει.
Αυτό που έχει σημασία είναι πως η χώρα θα ευημερήσει.
2. Δεν θα υπάρχει τίποτα για σκίσιμο με αποτέλεσμα να επιστρέψουμε στο πατροπαράδοτο σκίσιμο των καλσόν, αν και πολλοί ισχυρίζονται πως αυτή η ωραία συνήθεια δεν σταμάτησε ποτέ. Όπως και να έχει, η αφηρημένη αλλά βροντερή υπόσχεση για το σπάσιμο των εθνικών αλυσίδων ακούγεται πολύ πιο γοητευτική από οποιαδήποτε άλλη εξαγγελία. Ιδιαιτέρως από τη στιγμή που είναι μια υπόσχεση της οποίας η αδυναμία τήρησης μπορεί εύκολα να αποδοθεί σε μια ασαφή διεθνή οικονομικοπολιτικογεωστρατηγική συγκυρία και έτσι να δίνεται επ’ άπειρον από τους γενναίους πολιτικούς της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης και φυσικά να χειροκροτείται από τους σημαιοκουνούντες πελάτες τους.
3. Δεν θα έχουμε πια κατοχή και χούντα. Αυτό αν και εν πρώτοις ακούγεται καλό, στην πραγματικότητα είναι καταστροφικό. Ιδιαίτερα για τους αδάμαστους αγωνιστές οι οποίοι θα χάσουν τη χρυσή (με όλες τις έννοιες) δυνατότητα να αγωνίζονται εναντίον των ξένων κατακτητών (ή καταχτητών, όπως είναι η σωστή αγωνιστική γραφή) και των προσκυνημένων εντολοδόχων τους χωρίς ταυτόχρονα να κινδυνεύουν να υποστούν όλα όσα μπορεί κανείς να υποστεί όταν αγωνίζεται εναντίον μιας πραγματικής κατοχής ή μιας κανονικής χούντας. Είναι σαν να στερείς από κάποιον που αδυνατίζει τα προϊόντα που χαρίζουν όλη τη γεύση έχοντας ταυτόχρονα μηδέν λιπαρά: Σκληρό και άδικο. Σκεφτείτε πόσους αντιμνημονιακούς - αντικατοχικούς ήρωες θα στερηθεί ξαφνικά η χώρα. Σκεφτείτε τι θα απογίνουμε χωρίς τις απελευθερωτικές φωνές του Πάνου του Καμμενου, της Ραχήλ της Μακρή, του Γιώργου του Τράγκα, του Λάκη του Λαζόπουλου, του Μητροπολίτη του Σεραφείμ ή της Ελένης της Λουκά οι οποίοι ξαφνικά θα μείνουν χωρίς σκοπό και αντίπαλο. Θα γίνουμε μια χώρα χωρίς ήρωες και μια χώρα χωρίς ήρωες είναι καταδικασμένη σε κάτι που δεν μου έρχεται τώρα αλλά μάλλον είναι πολύ κακό και σίγουρα λιγότερο αστείο.
Ήρωες, άπαρτα βουνά κλπ κλπ
4. Δεν θα φταίνε για όλα οι ξένοι με αποτέλεσμα το σύνθημα « Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» να χάσει τον ωραίο τόνο διαμαρτυρίας και απαίτησης που έχει και να αποκτήσει το πραγματικό του νόημα: Αυτό της υπόδειξης της ρίζας όλως των προβλημάτων της χώρας... Βέβαια.. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτό μάλλον, και ευτυχώς, δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Δεν υπάρχει άλλωστε περίοδος της νεότερης ελληνικής ιστορίας κατά την οποία την κύρια ευθύνη για οποιαδήποτε καταστροφή να μην έχουν ξένοι με τον ίδιο τρόπο που δεν υπάρχει εθνικός θρίαμβος που να μην οφείλεται στο ντι το εν το έι, το φιλότιμο και την ψυχή των Ελλήνων, οπότε το παίρνω πίσω. Ό,τι κι αν συμβεί με το μνημόνιο, είναι βέβαιο πως θα εξακολουθήσουμε σαν απέθαντα βαμπίρ (ή μήπως νομίζετε πως είναι τυχαίο το τραγούδι που προειδοποιεί ότι η Ελλάδα Ποτέ δεν Πεθαίνει;) να μη βλέπουμε ποτέ τη φιγούρα μας σε κανέναν καθρέφτη και να κοβόμαστε συνεχώς στο ξύρισμα και μπράβο μας.
13°
