Τα δύο μεγάλα κόμματα, βάζοντας στα ψηφοδέλτιά τους έναν που έχει την πολιτική ευθύνη για ένα δυστύχημα και έναν καταδικασμένο για παράβαση καθήκοντος, στην πραγματικότητα τους επιβραβεύουν
Οι υποθέσεις των Κώστα Αχ. Καραμανλή και Νίκου Παππά και η υποψηφιότητά τους στις προσεχείς εκλογές.
Με δεδομένο ότι η χώρα, εκτός από την ψυχαγωγία που χαρίζουν οι διασκεδαστικές κοκορομαχίες, χρειάζεται και συναίνεση, δεν μπορώ παρά να χαιρετίσω την ταύτιση απόψεων των εκπροσώπων της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα της υποψηφιότητας δύο πολιτικών τους οποίους κάποιος συμπολίτης θα μπορούσε να χαρακτηρίσει μέχρι και ακατάλληλους για την πολιτική.
Μιλάω φυσικά για τον Καραμανλή τον Δ’ (δεν μετράω τον Λιάπη και ελπίζω να μην έχω ξεχάσει κανέναν) και τον κολλητό του Αλέκση, Παππά, οι οποίοι (αν η ΝΔ δεν ακολουθήσει το πολύ καλό σχέδιο το οποίο παρέθεσα χτες κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταλάβει ότι ένας ομοφώνως καταδικασμένος για παράβαση καθήκοντος δεν είναι ακριβώς κόσμημα για ένα ψηφοδέλτιο) θα είναι κανονικά υποψήφιοι βουλευτές σα να μην έχουν κάνει τίποτα ή σα να μην έχει συμβεί τίποτα που να τους αφορά.
Και οι δύο εκπρόσωποι των δύο κομμάτων εξουσίας απάντησαν πως για τους δύο πολιτικούς θα αποφασίσει «η ψήφος του λαού». Η συντρόφισσα Τσαπανίδου βέβαια το χόντρυνε κάπως (ή μήπως το σωστό είναι το έκανε plus size;) καθώς κατέστησε την «ψήφο του λαού» κατάλληλη να αποφασίσει και για την ορθότητα της καταδικαστικής δικαστικής απόφασης αλλά αυτό το εντάσσω στη γνωστή απέχθεια του κόμματος για τους θεσμούς της δημοκρατίας. Και σε κάθε περίπτωση αυτό δεν έχει τόση σημασία όσο το ότι και τα δύο κόμματα πετούν το μπαλάκι τους στους ψηφοφόρους.
Τυπικά δεν υπάρχει καμία απολύτως παρατυπία και σίγουρα θα υπάρχουν συμπολίτες στους οποίους θα φαίνεται σωστό να αποφασίζουν «οι ψηφοφόροι» αν θέλουν να τους εκπροσωπεί ένας καταδικασμένος για παράβαση καθήκοντος ή κάποιος που έχει την πολιτική ευθύνη για ένα πολύνεκρο δυστύχημα.
Μόνο που η αντίληψη αυτή έχει ένα μικρό πρόβλημα.
Βλέπετε, τα ψηφοδέλτια των κομμάτων δεν είναι τυχαίες λίστες από τις οποίες οι πολίτες θα διαλέξουν τους καταλληλότερους (ή για αν το πω πιο σωστά, αυτούς που νομίζουν καταλληλότερους). Τα ψηφοδέλτια είναι οι προτάσεις των κομμάτων στους ψηφοφόρους. Είναι αυτοί που το κάθε κόμμα θεωρεί τους καλύτερους από όσους θα ήθελαν να είναι υποψήφιοι. Η συμμετοχή λοιπόν στα ψηφοδέλτια του Καραμανλή του Δ’ και του κολλητού Παππά στην ουσία λέει ότι τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της Ελλάδας προτείνουν στους ψηφοφόρους τους έναν καταδικασμένο για παράβαση καθήκοντος και έναν με την πολιτική ευθύνη για ένα πολύνεκρο δυστύχημα.
«Ας μην τους ψηφίσει ο λαός» μπορεί να αντιτείνει κάποιος συμπολίτης ο οποίος πιθανότατα δεν θα ξέρει πώς εκλέγονται οι βουλευτές. Θέλω να πω, πως αν η εκλογή του Κωνσταντίνου του Δ’ ή του κολλητού Παππά εξαρτιόνταν από την ψηφο όλων των ψηφοφόρων της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα αυτό το επιχείρημα ίσως να είχε μια κάποια βάση (αν και πάλι θα έμενε το πρόβλημα των κριτηρίων με τα οποια ένα κόμμα επιλέγει υποψηφίους). Για να εκλεγεί όμως ένας βουλευτής το μόνο που χρειάζεται είναι να τον ψηφίσουν μερικοί (λιγότεροι ή και πολύ λιγότεροι απο τους μισούς) ψηφοφόροι του κόμματος στην περιφέρεια που κατεβαίνει. Το 2019 τον Καραμανλή τον Δ’ τον επέλεξαν 25.000 από τους 54.000 που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία στον νομό Σερρών και τον σύντροφο Παππά 29.000 από τους 117.000 που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στην εκλογική περιφέρεια του Νοτίου Τομέα Αθηνών.
Με λίγα λόγια, ακόμα κι αν ο «λαός» στην συντριπτική τους πλειονότητα δεν θέλει να βλέπει ζωγραφιστό τον Καραμανλή τον Δ’ και τον σύντροφο Παππά αρκεί η προτίμηση ενός μέρους (ούτε καν πλειοψηφικού) των ψηφοφόρων του κόμματος στην περιφέρεια τους για να εκλεγούν.
Πράγμα που σημαίνει ότι τα δύο μεγάλα κόμματα, βάζοντας στα ψηφοδέλτιά τους έναν που έχει την πολιτική ευθύνη για ένα δυστύχημα και έναν καταδικασμένο για παράβαση καθήκοντος, στην πραγματικότητα τους επιβραβεύουν.
Κάποιος που βλέπει το ποτήρι μισοάδειο μπορεί να σκεφτεί ότι ακριβώς αυτές οι συμπεριφορές είναι που οδηγούν τους πιο επιπόλαιους συμπολίτες στην αγκαλιά των ακραίων διαφόρων ιδεολογιών (δεν έχει έτσι κι αλλιώς σημασία η ιδεολογία, οι ακραίοι όπως οι χουλιγκάνοι είναι όλοι το ίδιο βλαβεροί). Μπορεί να πει ότι έτσι αποκτούν επιχειρήματα διάφοροι απατεώνες που πουλούν αντισυστημισμό ή ότι έτσι απογοητεύονται ακόμα και οι σοβαροί ψηφοφόροι. Όμως εγώ που βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο λέω πως πρέπει να χειροκροτήσουμε το ότι τα δύο μεγαλύτερα ελληνικά κόμματα επιτέλους συμφωνούν σε κάτι: ότι δεν έχουν και καμιά πρεμούρα να αλλάξουν όλα αυτά που σε κάθε ευκαιρία καταγγέλλουν. Και μπράβο τους.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
13°
