Οι φετινές εθνικές εκλογές και οι πολιτικές ομοιότητες διαφορές μεταξύ του σύγχρονου φιλελεύθερου και του σοβαρού αριστερού σοσιαλδημοκράτη.
Στην αυγή του νέου έτους, όλοι νιώθουμε πλέον το πολιτικό ρολόι να επιταχύνει προς την στιγμή των κρίσιμων φετινών εθνικών εκλογών. Και ήρθε πλέον η στιγμή που, θέλοντας ή όχι, αναλογίζεσαι με ποιους θα βρεθείς μαζί και με ποιους απέναντι στην καθοριστική πολιτική αναμέτρηση που πλησιάζει. Με αυτό το ερώτημα, εκτιμώ πως ένας πραγματικός φιλελεύθερος και ένας σοβαρός αριστερός πρέπει να ξεκαθαρίσουν ορισμένα πράγματα στο μυαλό τους.
Λοιπόν, η δικιά μου άποψη είναι πως λίγα πράγματα στην πραγματικότητα χωρίζουν σήμερα στην Ελλάδα έναν πραγματικό σύγχρονο φιλελεύθερο από έναν σοβαρό αριστερό σοσιαλδημοκράτη. Και θα εξηγηθώ ακριβέστερα στο τι εννοώ…
Διαφωνούμε, λοιπόν, πως το ζήτημα της κοινωνικής ανισότητας στις μέρες μας είναι σημαντικό και πρέπει να τους δοθεί μεγάλη προσοχή στο άμεσο μέλλον ώστε να κρατηθεί υπό έλεγχο και να περιοριστεί; Όχι.
Διαφωνούμε στην σημασία της κοινωνικής αλληλεγγύης που πρέπει να έχει έμπρακτο περιεχόμενο, ιδιαιτέρως έναντι των ασθενέστερων στρωμάτων της κοινωνίας μας; Όχι, αναμφίβολα.
Διαφωνούμε μήπως στο πώς πρέπει να αντιληφθούμε με έναν πιο ευαίσθητο, θαρραλέο και αποτελεσματικό τρόπο τις περιβαλλοντικές προκλήσεις της εποχής μας, σε εθνικό αλλά και σε πλανητικό επίπεδο; Φυσικά και όχι.
Διαφωνούμε άραγε στην μεγάλη σημασία που έχει ο συστηματικός περιορισμός των διακρίσεων μεταξύ των πολιτών με οποιοδήποτε κριτήριο, είτε φύλου, είτε καταγωγής, είτε κοινωνικού στρώματος, είτε οποιοδήποτε άλλου; Επ’ ουδενί.
Διαφωνούμε στην ανάγκη στήριξης των ιδεών και των αρχών της ανεκτικότητας, της μετριοπάθειας και της πολυφωνίας σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής μας συμβίωσης; Και πάλι όχι.
Διαφωνούμε, μήπως, στην ανάγκη στοχευμένων μεταρρυθμίσεων που θα βελτιώνουν την λειτουργία του κρατικού μας μηχανισμού δημιουργώντας τις συνθήκες για την παροχή καλύτερων υπηρεσιών στους πολίτες; Καθόλου, εκτιμώ.
Διαφωνούμε, λέτε, στην αναγκαιότητα του σταδιακού μετασχηματισμού του παραγωγικού μοντέλου της χώρας προς μια αναπτυξιακή κατεύθυνση πιο εξωστρεφή, ανοιχτή σε όλους, πιο ανταγωνιστική και, συγχρόνως, πιο συμπεριληπτική και ισόρροπη; Δεν το βλέπω.
Διαφωνούμε, τέλος, στην Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας μας, στην γρήγορη εμβάθυνση και ενίσχυση των θεσμών της κοινής μας ευρωπαϊκής οικογένειας στο μέλλον; Δεν θα μπορούσαμε ούτε εδώ να διαφωνούμε.
Τι μας χωρίζει λοιπόν; Δεν βλέπω εδώ κάτι το πραγματικά απαγορευτικό. Πού βλέπω όμως απολύτως ουσιώδεις και αγεφύρωτες ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές;
Τις βλέπω στις απόψεις που προανέφερα, από την μια πλευρά, και στην -παραδόξως;- κοινή ιδεολογικοπολιτική πλατφόρμα και της λαϊκίστικης δεξιάς και της λαϊκίστικης αριστεράς από την άλλη. Είμαστε και οι δύο πολιτικές κατευθύνσεις που προανέφερα απέναντι στις ψευδαισθήσεις και στην δημαγωγία. Είμαστε κόντρα -και πρέπει να παραμείνουμε σθεναρά κόντρα- στο παραμύθιασμα του λεφτόδεντρου, της δημοσιονομικής αφροσύνης, της ισοπεδωτικής κριτικής των θεσμών της πολιτείας μας, της επίκλησης μαγικών κοινωνικών λύσεων, του ψευτοτσαμπουκά στις διεθνείς μας σχέσεις και της εκμετάλλευσης κατασκευασμένων και αστοιχείωτων σεναρίων συνωμοσιολογίας.
Όχι, με αυτή την ασπόνδυλη, τυχοδιωκτική, ψευδολόγα, λαϊκίστικη αριστερά και δεξιά δεν μας χωρίζουν απλώς πολλά. Ένας γκρεμός μας χωρίζει. Ο γκρεμός της χρεοκοπίας που πέσαμε, που ζήσαμε στο πετσί μας και στον οποίο δεν θέλουμε να επιστρέψουμε…
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
