Οι κυβερνήσεις συνεργασίας και το μοντέλο της αυτοδύναμης μονοκομματικής κυβέρνησης.
Ένα περίπου μήνα μετά αφ’ ότου εγκάλεσε και τη ΝΔ ότι αποφεύγει τις συγκλίσεις, ο σεβαστός πρόεδρος, κύριος Βενιζέλος, επανήλθε χθες ρίχνοντας πάλι βέλη εναντίον του Μητσοτάκη, επειδή επιδιώκει την αυτοδυναμία, λες και αυτό είναι κάτι το μη θεμιτό, δηλώνοντας:
«Τις κρισιμότερες αποφάσεις στην φάση της οικονομικής κρίσης τις έλαβαν κυβερνήσεις συνεργασίας. Γιατί πρέπει να εγκλωβιστούμε στο μοντέλο της αυτοδύναμης μονοκομματικής κυβέρνησης; Αυτό, ούτε το Σύνταγμα το επιβάλλει, ούτε είναι η κρατούσα ευρωπαϊκή πρακτική, ούτε συνδέεται με την ιστορία της χώρας. Άλλωστε, τις μεγάλες αποφάσεις τις έχουν λάβει κυβερνήσεις συνεργασίας».
Προφανώς και η κυβέρνηση συνεργασίας της περιόδου 2012-14 ήταν κάτι περισσότερο απο αναγκαία για τον τόπο, έκανε τεράστιο έργο, πήρε δύσκολες και επώδυνες αποφάσεις αλλά κατάφερε τότε και κράτησε την Ελλάδα στην ευρωζώνη και αν κάποιοι δεν της τράβαγαν το χαλί κάτω από τα πόδια, δεν θα είχαμε περάσει ποτέ τη λαίλαπα που ζήσαμε με τους Τσίπρα και Καμμένο.
Τότε όμως οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές.
Πρώτα απ’ όλα η χώρα είχε ήδη τσακιστεί στα βράχια έχοντας πτωχεύσει, εκλιπαρούσε για δανεικά και τις επώδυνες αποφάσεις που έπρεπε να ληφθούν δεν μπορούσε να τις σηκώσει στον ώμο του, ένα μόνο κόμμα.
Δεύτερον και εξίσου σημαντικό, εκείνη την εποχή, ηγείσθο του ΠΑΣΟΚ εσείς κύριε πρόεδρε που συμβαίνει να είστε πολιτικός άλλου διαμετρήματος, να έχετε όραμα για τη χώρα αλλά και άλλη αντίληψη για την πολιτική.
Σήμερα η Ελλάδα έχει μπει για τα καλά στις ράγες της ανάπτυξης έχοντας κάνει μιά πραγματική επανάσταση στην ψηφιοποίηση, απομειώνει ταχύτατα το χρέος έχοντας τεράστια σωρευτική ανάπτυξη του ΑΕΠ, φέρνει μεγάλες ξένες επενδύσεις, αποπλήρωσε πρόωρα τα πανάκριβα δάνεια του ΔΝΤ, αναβαθμίστηκε γεωπολιτικά και αντιμετωπίζει το μέλλον της με αισιοδοξία.
Το δυστύχημα όμως είναι ότι οι πολιτικοί ηγέτες της αντιπολίτευσης -του δικού σας χώρου συμπεριλαμβανομένου- είναι εντελώς κατώτεροι των περιστάσεων.
Πέραν τούτου, ο Μητσοτάκης, πρώτος απ’ όλους, δήλωσε ανοιχτός σε συνεργασίες αν αυτό αποφασίσει ο κόσμος με την ψήφο του.
Ο κύριος Ανδρουλάκης αντίθετα, έθεσε τέτοιους μαξιμαλιστικούς όρους που καθιστούν οποιαδήποτε συνεργασία -τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη ΝΔ- αδύνατη.
Διότι με ποιο σκεπτικό ζητά, ο αρχηγός του πρώτου κόμματος, ο Μητσοτάκης δηλαδή, να μην είναι πρωθυπουργός;
Και με ποιο σκεπτικό ζητά «κυβέρνηση με σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα», καταγράφοντας ο ίδιος δημοσκοπικές επιδόσεις της τάξεως του 11%;
Εκτός φυσικά αν εννοεί συγκυβέρνηση με τον Τσίπρα αν και πολύ φοβάμαι ότι δεν βγαίνουν τα κουκιά.
Ακόμα και η αείμνηστη Φώφη, φρόντιζε πάντα να δηλώνει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν θα άφηνε ποτέ τη χώρα ακυβέρνητη.
Πότε ακριβώς έκανε παρόμοια δήλωση ο κύριος Ανδρουλάκης;
Και μιας και μιλήσατε για την κυβέρνηση συνεργασίας του 2012-14, φέρνοντάς την ως παράδειγμα, πότε ακριβώς ο κύριος Ανδρουλάκης είπε δυο καλά λόγια γι’ αυτήν; Απ’ όσο θυμάμαι, ποτέ και αυτό μάλλον δεν είναι καθόλου τυχαίο.
Αν λοιπόν επιθυμείτε κυβερνήσεις συνεργασίας, ας απευθυνθείτε πρώτα στον αρχηγό του κόμματός σας.
Γιατί σε ό,τι αφορά τη Νέα Δημοκρατία, μάλλον λάθος πόρτα χτυπήσατε.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
