Στον δρόμο προς μία πράσινη Ευρώπη, η εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία παίζει έναν καταλυτικό παράγοντα επιτάχυνσης
Με τον τρόπο της, η Ευρωπαϊκή Ένωση συμμετέχει και αυτή ενεργά στον πόλεμο κατά της βαρβαρότητας, του αναθεωρητισμού και της ανελευθερίας. Μετά τα εμπορικά, δημοσιονομικά και άλλα πλήγματα που κατάφερε στη Ρωσία, η ιστορική συμφωνία της περασμένης εβδομάδας να διακοπούν οι εισαγωγές αργού πετρελαίου κατά 90% μέσα στο επόμενο εξάμηνο είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Η πουτινική Ρωσία οδεύει προς τον απόλυτο απομονωτισμό και την περιθωριοποίηση.
Θα πλήξει και την ίδια την Ευρώπη αυτή η δέσμη πολεμικών αποφάσεων που έλαβε; Προφανώς. Ήδη οι τιμές που πληρώνουμε για καύσιμα είναι αστρονομικές, επηρεάζουν όλη την οικονομία, δυσχεραίνουν την καθημερινότητά μας, και θα ανέβουν κι άλλο. Οι συνέπειες των περαιτέρω αυξήσεων στην ενέργεια —συνοπτικά: ακρίβεια, άνοδος πληθωρισμού και λαϊκισμού— δεν θα είναι διόλου αμελητέες, μολονότι (α΄) αν μη τι άλλο δεν είμαστε εμείς στα χαρακώματα και δεν τρώμε εμείς τους πυραύλους στα κεφάλια μας, και (β΄) θα απορροφηθούν και αυτή τη φορά, όπως γίνεται πάντα. Όμως το κέρδος θα είναι πολλαπλό. Και όχι μόνο ηθικό, επειδή τασσόμαστε στη σωστή (στην ολόσωστη) πλευρά της ιστορίας. Το βασικότερο κέρδος μας θα είναι —ω της παραδοξότητος— οικονομικό.
Εδώ και τουλάχιστον μία γεμάτη δεκαετία οι προσπάθειες της Δύσης να απαλλαγούμε από τα ορυκτά καύσιμα είναι σημαντικές. Οι λόγοι είναι τόσο περιβαλλοντολογικοί, καθώς ο πλανήτης δεν αντέχει άλλες εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου —θυμίζουμε ότι δεν μιλάμε πλέον για κλιματική «αλλαγή» αλλά για κλιματική ΚΡΙΣΗ—, όσο και γεωπολιτικοί, καθώς ο ελεύθερος κόσμος δεν μπορεί να ανεχτεί άλλο την εξάρτησή του από πετρελαιοπαραγωγές χώρες που μπορούν να ασκούν πολιτική μέσω των γεωτρυπάνων και των αγωγών τους. Με δυο λόγια: αρκετά ώς εδώ. Τελειώσαμε.
Η αυτοκινητοβιομηχανία αυξάνει σημαντικά την παραγωγή ηλεκτρικών οχημάτων και συσσωρευτών, που μέσα στην επόμενη δεκαετία θα κυριαρχούν στους δρόμους, η πράσινη ενέργεια από αιολικά, φωτοβολταϊκά και υδροηλεκτρικά πάρκα ξεπερνά αυτή των υδρογονανθράκων για πρώτη φορά στο μείγμα ηλεκτροπαραγωγής των ευρωπαϊκών χωρών (στην Ελλάδα φτάσαμε αισίως στο 50%, αν δεν το ξεπεράσαμε ήδη), ενώ όλες οι χώρες της Ευρώπης μειώνουν χρόνο με τον χρόνο τα ποσοστά εξάρτησής τους από το πετρέλαιο και τις λοιπές μη ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Μάλιστα, δειλά-δειλά κερδίζει και την κοινή γνώμη η σκέψη ότι η πυρηνική ενέργεια δεν είναι δα ο μπαμπούλας που μας έμαθαν παλιά ότι ήταν — ίσως μάλιστα να είναι και πράσινη, ψελλίζουν οι πιο τολμηροί.
Λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, μάλιστα —ή, αν θέλετε, ΧΑΡΗ στον πόλεμο—, αναλυτές υποστηρίζουν βάσιμα ότι πολύ σύντομα θα δούμε «μία τεράστια μετατόπιση των funds και της βιομηχανίας σε ηλεκτρικά οχήματα, βελτιώσεις δικτύου, γραμμές μεταφοράς και μεθόδους αποθήκευσης μακράς διαρκείας που θα μπορούσε να μετατοπίσει με τη σειρά της ολόκληρη την αγορά από την εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας».
Καθώς οι εξελίξεις στην καρδιά της Ευρώπης έχουν ήδη σπρώξει τα κράτη και τις εταιρίες να επιταχύνουν τα σχέδιά τους για απαλλαγή από τους υδρογονάνθρακες, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα οξύμωρο: μια βάρβαρη κατάσταση —που έχει οδηγήσει και σε τεράστια οικολογική, και όχι μόνο ανθρωπιστική, καταστροφή, πράγμα που θα μας απασχολήσει μετά το τέλος του πολέμου, κάπου στις αρχές του χειμώνα— θα βοηθήσει εντέλει, άθελά της, τη διατήρηση της οικολογικής ισορροπίας του πλανήτη. Ο Πούτιν, μόνη πηγή πλούτου του οποίου είναι ακριβώς το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο —πράγματα για τα οποία δεν θα υπάρχει η παραμικρή ζήτηση μετά από μια χούφτα χρόνια, οπότε και θα επέλθει το τέλος της Ρωσίας ως περιφερειακής δύναμης—, μας λέει ότι ήρθε ο καιρός για μία ραγδαία, μία εκρηκτική επιτάχυνση των τεχνολογικών καινοτομιών μας.
Ας είμαστε δίκαιοι: πρέπει να του το πιστώσουμε αυτό.
Υ.Γ. Θέλουμε πολύ να δούμε τη χώρα μας να ηγείται αυτής της κούρσας απεξάρτησης από το πετρέλαιο, με όποιον τρόπο μπορεί. ΑΥΤΟ είναι το μεγάλο στοίχημα της δεκαετίας, και είναι καλό και πολλαπλά ωφέλιμο να είμαστε οι πρωτοπόροι.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
14°
