Η Τζένιφερ η Λόρενς έχει βυζιά!

Η παραπάνω φράση βγήκε αυθόρμητα από το στόμα μου όταν, ως μέλος της παγκόσμιας κοινότητας, ως συνειδητοποιημένος κάτοικος αυτού του μεγάλου χωριού που ονομάζεται Γη, πήρα κι εγώ μάτι τις πόζες της πρωταγωνίστριας της περιπέτειας εφηβικής ακμής που (προφητικά) τιτλοφορείται «Τα παιχνίδια της Πείνας». Η διαπίστωση πως η Τζένιφερ η Λόρενς διαθέτει στήθος ήταν μια αποκάλυψη που με συντάραξε και μάλλον εξηγεί και το πάθος με το οποίο δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι έψαξαν να βρουν τις γυμνές της φωτογραφίες. Παρόλα αυτά, η συγκλονιστική αποκάλυψη των μεμέ της Τζένιφερ, αν και καθόλου αμελητέα για την πορεία της ανθρωπότητας προς την ερωτική αυτοδιάθεση, δεν είναι το θέμα μου. Το θέμα μου είναι το γυμνό γυναικείο (τα ίδια ισχύουν και για και το αντρικό, αλλά το γυναικείο νομίζω πουλάει περισσότερο) σώμα γενικότερα.

Παλιότερη φωτογράφηση στην οποία υπάρχει ένδειξη αλλά όχι απόδειξη στήθους

Πρέπει να υπάρχει κάτι το πολύ αηδιαστικό, κάτι το απολύτως σατανικό και βαθιά εκφυλιστικό στο γυναικείο σώμα. Κάτι που εξοργίζει τα μέλη του Εθνικού του Συμβουλίου της Ραδιοτηλεόρασης τόσο πολύ ώστε να μην υπάρχει ενημερωτική εκπομπή στην τηλεόραση που να έδειξε τις επίμαχες, ή και άλλες για τις οποίες καμία μάχη δεν δόθηκε, φωτογραφίες χωρις να καλύψει το στήθος της, λες και ήταν το πρόσωπο κατηγορούμενου για παιδεραστία. Πριν και μετά είδαμε πολύ πόλεμο και ακόμα περισσότερη δυστυχία. Ακούσαμε ομιλίες του Ευάγγελου του Βενιζέλου, δηλώσεις υπουργών της κυβέρνησης του Αντώνη του Παπανδρέου και μελλοντικών υπουργών της κυβέρνησης του Αντρέα του Τσίπρα χωρίς ούτε ένα μπιπ, πιθανότατα επειδή η λύσσα για εξουσία δεν είναι τόσο δυσάρεστη ούτε μπορεί να διαφθείρει με τον τρόπο που μπορεί να το κάνει ένα γυμνό γυναικείο σώμα.

Την ίδια άποψη για το γυναικείο σώμα έχει και το face το book αλλά και το instagram στα οποία ενώ μπορείς να αναρτήσεις από φωτογραφίες με εμετικά συμπτώματα δερματικών ασθενειών μέχρι και αποσπάσματα από βιβλία του Πάολο του Κοέλιο τα οποία μπορεί και να είναι υπεύθυνα για τις εν λόγω δερματικές ασθένειες χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα, είναι κάπως δύσκολο να ανεβάσεις ένα βίντεο που μπορεί να βρεις στο x το hamster ή σε άλλες σελίδες των οποίων η επισκεψιμότητα αποδεικνύει πως η μεγαλύτερη επανάσταση που έφερε το ίντερνετ είναι στον αυνανισμό.

Η σωστή στάση μπροστά στον υπολογιστή είναι με τα χέρια κάτω απο το γραφείο

Την ίδια ακριβώς άποψη έχει και η Εκκλησία. Κάποιοι ελεεινοί άθεοι ισχυρίζονται πως η στάση της Εκκλησίας είναι, από επιχειρηματικής απόψεως, η μόνη λογική και εξηγήσιμη καθώς κάποιος που εμπορεύεται αυτό που ακολουθεί το θάνατο δεν είναι δυνατόν να βλέπει με καλό μάτι οτιδήποτε μας κάνει να τον ξεχνάμε. Αυτά φυσικά είναι αντιχριστιανικά παραληρήματα των ίδιων ανθρώπων που τολμούν να ισχυρίζονται πως ο μόνος λόγος που μπορεί κάποιος να ενοχλείται από την ανοιχτή ερωτική επιθυμία κάποιου είναι επειδή του υπενθυμίζει πως πρέπει να έχει τη δικιά του κλειστή και κλειδωμένη στο ντουλάπι και τον κάνει να νιώθει σαν κάτοικος μουσουλμανικής χώρας που αγαπημένο του φαγητό είναι η χοιρινή η μπριζόλα. Προφανώς πρόκειται για απαράδεκτες απόψεις τις οποίες καταδικάζω αλλά, όπως είπα, το θέμα μου είναι άλλο.

Φρίκη εις τετραπλούν

Για να μην παρεξηγηθώ, να πω πως δεν αμφισβητώ τη φρίκη ενός γυμνού γυναικείου σώματος. Για να ομονοούν τόσοι σπουδαίοι οργανισμοί και φορείς, αλλά και μεμονωμένες θείτσες, δεν μπορεί παρά τα πράγματα να είναι έτσι και σίγουρα κάτι το εξαιρετικά φρικτό να υπάρχει σε ένα γυναικείο σώμα. Κάτι που δεν υπάρχει, ας πούμε, στην εικόνα ενός βομβαρδισμού μιας κατοικημένης περιοχής. Ή σε μια εικαστική έκθεση στην οποία το πιο διάσημο έκθεμα είναι ένα ξέστρωτο κατουρημένο κρεβάτι. Δυστυχώς όμως, κοιτάω και ξανακοιτάω τις φωτογραφίες της Λόρενς αλλά και των άλλων σταρ, που αν διαχειρίζονται τα κλειδιά του σπιτιού τους όπως τις φωτογραφίες τους μάλλον θα τα αφήνουν στην εξωτερική πλευρά της εξώπορτας τους, αλλά δε νιώθω τίποτα κακό. Καταλαβαίνω πως το θέαμα θα έπρεπε να μου προκαλεί αηδία αλλά δεν καταφέρνω να τη νιώσω. Δε νομίζω πως πάω καλά. Πολύ φοβάμαι πως έτσι όπως πάω μπορεί ν’ αρχίσω κι εγώ να πιστεύω πως αν η ζωή σου είναι μια δυστυχία είναι μάλλον λογικό να ενοχλείσαι στη θέα των οργάνων που σου τη χάρισαν και δεν το θέλω.