Από τη Ρωσία, αλλά όχι με αγάπη

Ο Πούτιν ως επικεφαλής ενός ολοκληρωτικού μηχανισμού βομβαρδίζει νοσοκομεία και σκοτώνει εσκεμμένα αμάχους γιατί στοχεύει στο ηθικό των αμυνομένων. Όταν χτυπάς γέρους, παιδιά, εγκύους και λεχώνες δείχνεις στον αντίπαλο ότι δεν φοβάσαι κανέναν, δεν υπολογίζεις κανέναν, δεν έχεις κανέναν ηθικό φραγμό. Συνεπώς, αν δεν το θέλεις και μπορείς, δεν σταματάς πουθενά. Αν είσαι τόσο σκληρός με τους αμάχους, τι θα είσαι άραγε με τους ενόπλους; Η δολοφονία των αθώων είναι στο αλφαβητάρι κάθε φασισμού. Η Ιστορία το έχει αποδείξει.

Ο Πούτιν εμπνέεται από τον μεγαλύτερο τεχνίτη του είδους, τον Αδόλφο. Δεν επιτίθεται μόνο στον στρατό της Ουκρανίας αλλά και στον λαό της. Μοιάζει σαν να θέλει να τον εξοντώσει, να τον εξαφανίσει. Ένα λαό πολύ συγγενικό με τους Ρώσους. Που χρόνια τώρα ζούσε μαζί τους, η αλήθεια είναι όχι πάντα ειρηνικά, αλλά ζούσε. Και μόνο το γεγονός ότι μιλούν σχεδόν την ίδια γλώσσα είναι αρκετό. Αν θέλεις να εξοντώσεις τους φίλους σου, τι θα κάνεις με τους εχθρούς σου; Αν ήθελε απλώς τις περιοχές που έχουν ρωσική συνείδηση θα έπαιρνε το Ντόνετσκ και το Λουγκάνσκ, όπως πήρε την Κριμαία, και θα τελείωνε. Και πολύ πιθανόν δεν θα του μίλαγε κανείς. Φαίνεται όμως ότι δεν του αρκούν, θέλει κάτι περισσότερο. Μπορεί και να τα θέλει όλα.

Και τα όλα είναι η «ήπειρος» της πάλαι ποτέ Σοβιετίας. Διότι η άλλη μεγάλη πηγή της έμπνευσής του είναι ο πατερούλης Στάλιν. Εξάλλου αυτόν αντιγράφει στο εσωτερικό της χώρας του, τηρουμένων των αναλογιών. Η Ρωσία απέκτησε δημοκρατισμούς θεσμούς μόλις τη δεκαετία του 1990. Και όπως ήταν φυσικό δεν ήξερε να τους δουλέψει, δεν είχε την κουλτούρα, τα πολιτικά εργαλεία αλλά ούτε και τους ανθρώπους να τους τρέξουν και να τους εγγυηθούν. Ο λαός της σύντομα απογοητεύτηκε από τη δημοκρατία, αποστασιοποιήθηκε από τα κοινά, τα «σιχάθηκε» και έπεσε εύκολα στην αγκαλιά ενός δικτάτορα όπως και οι Γερμανοί έπεσαν στην αγκαλιά του Χίτλερ. Όταν δύει η δημοκρατία, ανατέλλουν οι ισχυροί άνδρες και οι «μεγάλες ιδέες» τους.

Η πλειοψηφία της ρωσικής κοινής γνώμης έχει αγοράσει το αφήγημα της άμυνας στην επιθετικότητα της Δύσης. Στην περικύκλωση από νατοϊκές δυνάμεις που δήθεν ετοίμαζαν πόλεμο κατά της Ρωσίας. Εδώ το αγόρασαν πολλοί στη Δυτική Ευρώπη και βέβαια στη χώρα μας. Ως εκ τούτου μεγάλο μέρος του ρωσικού λαού πείθεται από το πρόσχημα της αποναζιστικοποίησης της Ουκρανίας, το θεωρεί ως νόμιμη άμυνα και συνεπώς χειραγωγείται από τον Πούτιν και το επιτελείο του. Σε μια χώρα που η δημοκρατία είναι προσχηματική, ο ολοκληρωτισμός είναι εύκολο να διεισδύσει παντού και σε καιρό πολέμου να κυριαρχήσει.  Η Ρωσία αυτή τη στιγμή πολεμά τη Δύση από την οποία θεωρεί ότι κινδυνεύει.

Ο Πούτιν οδηγεί τον στρατό του και την πλειοψηφία του λαού του κατ’ αρχάς στην ισοπέδωση της Ουκρανίας. Η αναφορά του στα πυρηνικά δεν απευθύνεται μόνο στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό του. Είναι δηλωτικό της ισχύος της Ρωσίας, τονώνει την αυτοπεποίθηση των μηχανισμών, αλλά και συσπειρώνει το λαό γύρω από τον ηγέτη του. Όταν εμπλέκεσαι σε πόλεμο η ιδέα της διαπραγμάτευσης και της ειρήνης υποχωρεί. Ζητάς το απόλυτο όπλο για να νικήσεις και όταν το διαθέτεις σου ανοίγει η όρεξη να το χρησιμοποιήσεις. Ξεκινώντας ο ρωσικός στρατός γι αυτήν τη μεγάλη και απρόκλητη περιπέτεια προφανώς και είχε τα χημικά και τα πυρηνικά όπλα στην ατζέντα του. Πώς αλλιώς;

Η Δύση απάντησε στον όλεθρο με ρητορικές υποστήριξης της Ουκρανίας και καταδίκης της εισβολής, αλλά και με πολύ σκληρά και πρωτόγνωρα οικονομικά μέτρα. Ικανά να τσακίσουν σε μικρό βάθος χρόνου την ήδη επιβαρυμένη ρωσική οικονομία. Αλήθεια πιστεύει κανείς ότι ο Πούτιν δεν τα περίμενε; Ότι δεν έχει ένα σχέδιο άμυνας; Το βρίσκω απίθανο. Ένας τέτοιος πόλεμος, όχι εναντίον μιας χώρας αλλά εναντίον ενός κόσμου, δεν μπορεί να μη βάζει αναγκαστικά και αυτήν την παράμετρο στην εξίσωση. Διότι ακόμα δεν έχουμε δει την εξέλιξη, δεν έχουμε δει τη ρωσική απάντηση. Μπορεί βέβαια και να μην υπάρχει. Και η οικονομική κατάρρευση να σημάνει και το τέλος όχι μόνο της εισβολής αλλά και του συνολικού εγχειρήματος κατά της Δύσης.

Κυκλοφορεί η άποψη ότι ο Πούτιν έχει ήδη ηττηθεί αλλά μπορεί να μην το ξέρει. Ότι η ενωμένη Ευρώπη και οι ΗΠΑ,, τις οποίες η βάρβαρη επίθεση ένωσε ισχυρά τον έχουν ήδη συντρίψει. Αλλά και ο Χίτλερ όταν άρχιζε την επίθεση στην Ευρώπη και την κλιμάκωνε επιτιθέμενος στη Σοβιετική Ένωση δεν ήξερε ότι θα τους βρει όλους εναντίον του; Πόσο μάλλον σήμερα που η συμμαχία του ΝΑΤΟ είναι δεδομένη. Και όμως ο Χίτλερ το έκανε, όπως το κάνει σήμερα και ο Πούτιν. Δεν γίνονται όλοι οι πόλεμοι με λογικούς συνειρμούς δεν χρειάζονται πάντοτε αποδεκτά προς όλους επιχειρήματα. Ειδικά στην εποχή των πυρηνικών όπλων όπου η ισχύς του πυρός είναι μάλλον το πιο χειροπιαστό και ατράνταχτο επιχείρημα.

Η κατάσταση δεν είναι απλώς κρίσιμη. Και η εισβολή στην Ουκρανία να τελειώσει, η ειρηνική περίοδος της Ευρώπης είναι παρελθόν. Μπαίνουμε ταχύτατα σε μια νέα εποχή αδιανόητων εξοπλισμών, εκσυγχρονισμού των πιο ευφάνταστων οπλοστασίων και βέβαια σε νέα εποχή της παγκόσμιας ηλεκτρονικής και ψηφιακής κατασκοπείας. Οι χώρες της Δύσης, και ειδικά αυτές που συνορεύουν με τη Ρωσία, προφανώς και δεν μπορούν όχι απλά να κοιμούνται ήσυχες αλλά ούτε να ζουν και να εργάζονται χωρίς την αγωνία να δουν στον ουρανό τους έναν βαλλιστικό πύραυλο. Για ολόκληρη τη Δύση η Ρωσία σήμερα φαντάζει ως το απόλυτο κακό. Και με δεδομένη τη συνεργασία της με την ολοκληρωτική Κίνα η απειλή για τον ελεύθερο, δημοκρατικό κόσμο είναι τεράστια.

Προφανώς και η Δύση θα κοιτάξει να απεξαρτηθεί σύντομα από τα ρωσικά καύσιμα. Ακόμα και αν αποσυρθούν τα οικονομικά μέτρα ή έστω κάποια από αυτά, η πολεμική ατμόσφαιρα δεν θα εκλείψει. Ακόμα και αν «αποσυρθεί» ο Πούτιν από την ηγεσία της Ρωσίας, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα βρεθεί ένας άξιος συνεχιστής του; Διότι για τις χώρες που έμαθαν να ζουν με τον ολοκληρωτισμό και να αποστρέφονται τη δημοκρατία είναι το μόνο εύκολο να παράγουν Πούτιν. Ή και χειρότερους. Συνεπώς «είμαστε σε πόλεμο, μην το ξεχνάς, μωρό μου» που έλεγε και ο ποιητής. Τώρα αν υπάρχουν αφελείς δυτικοί που αμέσως ή εμμέσως υποστηρίζουν τον Πούτιν και τη Ρωσία του, τι να πω; Είναι γνωστό ότι η βλακεία είναι άπειρη. Άπειρη είναι και η αγάπη για τον ολοκληρωτισμό. Η δεύτερη, σίγουρα.