Ο Θαναθάκης, ο πιο πρόσφατος ήρωας του Αρκά, είναι γνωστός για την εμμονή του με τις τηγανητές πατάτες και για την αδυναμία του στη συμμαθήτριά του, τη Θίθυ (Σίσυ). Ο Θανασάκης, πάλι, έχει τις δικές του εμμονές και αδυναμίες. Λατρεύει τα ραδιενεργά μαρούλια σοβιετικής προέλευσης (αυτά του Τσερνόμπιλ ειδικά, λένε ότι είναι εξαιρετικά). Επίσης, θέλει διακαώς να δει «έναν μεγάλο κόκκινο ήλιο» να υψώνεται πάνω από την Ελλάδα, αλλά ο ήλιος μάλλον δεν του δίνει σημασία. Όπως ο Θαναθάκης έχει νεύρα όταν η μαμά του δεν του φτιάχνει τηγανητές πατάτες ή όταν η Θίθυ δεν του δίνει σημασία, έτσι και ο Θανασάκης (στο εξής, Θανάσης) έχει πολλά νεύρα τον τελευταίο καιρό. Δικαιολογημένα, ο άνθρωπος. Τίποτα δεν πάει καλά για το κόμμα του, για τον αρχηγό του, για την εφημερίδα του. Οι δημοσκοπήσεις χάλια, ο αρχηγός ντεφορμέ, η εφημερίδα κλείνει-δεν κλείνει. Άσ’ τα να πάνε, σας λέω. Πώς, λοιπόν, να μην έχει νεύρα ο Θανάσης; Και βέβαια, όταν οι άνθρωποι έχουν νεύρα, ξεσπάνε. Πολλώ μάλλον οι κομμουνιστές, που δεν έχουν την παραμικρή αμφιβολία ότι πάντα το δίκιο είναι με το μέρος τους. Στο κάτω κάτω, δεν είναι μια απλή παράταξη, ένα απλό κόμμα. Είναι οι ενσαρκωτές του Λόγου της ιστορίας, η «πρωτοπορία» που προορισμός της και αποστολή της είναι να οδηγήσει την ανθρωπότητα στον σοσιαλισμό.
Όταν λοιπόν ο Θανάσης έχει νεύρα, βρίζει. Και βρίζει άσχημα. Δεν μπορεί να συγκρατηθεί, κι ας είναι χρόνια στο κουρμπέτι. Ακόμα και οι παλιοί του συμμαθητές στα θρανία του δογματισμού και του παλαιοημερολογιτισμού, πριν ο Θανάσης αλλάξει (που λέει ο λόγος…) «σχολείο», πιο ευπρεπείς είναι. Αν μη τι άλλο, έχουν μάθει ότι δεν βρίζουμε χυδαία κάθε φορά που τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θα θέλαμε και όπως ορίζουν οι βασικές αρχές του μαρξισμού-λενινισμού.
Είναι γεγονός ότι η πιθανότητα να επανέλθουν στην κυβέρνηση τα παιδιά της Κουμουνδούρου όλο και απομακρύνεται, το ίδιο και το ενδεχόμενο να επιστρέψει ο Θανάσης στο Μέγαρο Μαξίμου. Μια φορά συμβαίνουν αυτά. Τέτοια συναστρία δεν είναι διόλου εύκολο να «κάτσει» πάλι, άσε που πρέπει και να βρεθούν άλλα συνεταιράκια, τώρα που ο Καμμένος το έκλεισε το μαγαζί. Κι όμως, τη «δεύτερη φορά» μπορεί τα πράγματα να γίνονταν αλλιώς, να έπαιρναν όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά και την εξουσία (σ’ αυτό το σημείο, ο Παύλος, η Μπέτυ, η Τασία, αλλά και ο Βλάντιμιρ Ίλιτς από το κάδρο, χαμογελάνε με νόημα).
Για να πούμε πάντως και του στραβού το δίκιο, μπορεί ένας πολιτικός κληρονόμος του Ζαχαριάδη, του Κολιγιάννη και του Λουλέ να ανεχθεί να κυβερνάει τη χώρα ένας απόφοιτος αμερικάνικου πανεπιστημίου, που επιπλέον δηλώνει και φιλελεύθερος; «Ε, όχι, νισάφι πια! Θα το βάλω στη θέση του το παλιόπαιδο», σκέφτηκε προφανώς ο Θανάσης. Έτσι, αφού πρώτα, για ορεκτικό, τον είπε «λιμοκοντόρο» και του τα ’χωσε για το «Κολάμπια» (το πιάσαμε το υπονοούμενο, Θανάση), του σέρβιρε για κύριο πιάτο ένα μεγαλοπρεπές «Άντε γ…», στη δυτικότροπη εκδοχή «GFY», και φύλαξε για το τέλος ένα μάλλον παραδοσιακό ανατολίτικο, ένα σοροπιαστό «Α… σιχτίρ».
Όμως ο Θανάσης, εκτός από πολιτικός κουτσαβάκης, είναι και πονηρός, ή μάλλον κουτοπόνηρος. Ψαρεύει στα θολά νερά. Πρώτον, δηλώνει ότι δεν είναι «προδότης», λες και αυτή είναι η συζήτηση, και αφού βέβαια το κόμμα του πρόκοψε λέγοντας τους αντιπάλους του «γερμανοτσολιάδες». Προσπαθεί, λοιπόν, να προσεταιριστεί εμμέσως, με τον πιο παλαιοσυνδικαλιστικό τρόπο, ανθρώπους όπως τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Γρηγόρη Φαράκο και τον πρόσφατα εκλιπόντα Μίμη Δαρειώτη. Α, ρε, και να ζούσε ο Λεωνίδας! Θα άστραφτε και θα βρόνταγε, διαβάζοντας ότι τον επικαλείται κάποιος που, όχι μόνο επί είκοσι χρόνια (από το 1968 έως το 1988) έβριζε ασύστολα τις ιδέες του, αλλά και κατεβάζει την πολιτική αντιπαράθεση στο επίπεδο του «GFY». Το «ηθικό πλεονέκτημα» σε όλο του το μεγαλείο! Θα τρίζουν τα κόκαλα του Λεωνίδα, που δίδασκε πολιτική ευπρέπεια. Όπως, άλλωστε, και του Μίμη Δαρειώτη, του οποίου το κόμμα (ΚΚΕ Εσωτερικού / ΕΑΡ) επί είκοσι χρόνια «αναθεωρητική ομάδα» το ανέβαζαν, «ουρά της δεξιάς» το κατέβαζαν, ο Θανάσης και οι ομοϊδεάτες του. Ακόμα και ο Γρηγόρης Φαράκος, είμαι βέβαιος ότι καθόλου δεν θα χαιρόταν να τον επικαλείται ένας υβριστής.
Και κάτι τελευταίο, αφού πρώτα επισημάνω ότι τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα όσο και τα κορυφαία στελέχη του τσιμουδιά δεν έβγαλαν για τα εμέσματα του Θανάση. Τι κατάντια για την «Αυγή», για την οποία κάποτε τρέχαμε να μαζέψουμε ό,τι χρήματα μπορούσαμε προκειμένου να σωθεί, να φιλοξενεί τέτοια κείμενα!
7°
