Σχόλιο για τη δήλωση του Γιώργου Τσίπρα «Η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός» στη Βουλή και τη στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την άμυνα στη χώρας
«Η άμυνα δεν είναι αυτοσκοπός». Και η ευτυχία; Μήπως είναι το παν η ευτυχία; Ο Γιώργος Τσίπρας θα μπορούσε να συνεχίσει να φιλοσοφεί από το βήμα της Βουλής. Άραγε έχει νόημα η ζωή; Ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης…
Η Βουλή όμως δεν είναι φόρουμ ιδεών. Δεν είναι ούτε καφενείο για να φιλοσοφεί κανείς μετ’ ευτελείας ρουφώντας σιγά σιγά τον καφέ του. Στη Βουλή παράγεται πολιτική. Οι ομιλούντες δεν εκφράζουν τον εαυτό τους ακόμη και αν περνούν κρίση μέσης ηλικίας. Όποιος ανεβαίνει στο βήμα εκπροσωπεί το κόμμα του. Τι μας είπε λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ; Κάτι που εγγράφεται ως αυτογκόλ και επιτρέπει στη ΝΔ να πλειοδοτήσει σε πατριωτικό φρόνημα: Μα φυσικά η άμυνα είναι αυτοσκοπός, εμείς δεν θέλουμε ξέφραγο αμπέλι τη χώρα, την αγαπάμε την πατρίδα μας, θα υπερασπιστούμε και την τελευταία σπιθαμή του χώματος με την τελευταία ρανίδα του αίματός μας.
Εντάξει, ο Γιώργος Τσίπρας δεν εννοούσε να πουλήσουμε τα κανόνια για να αγοράσουμε βούτυρο. Η αποστροφή του δεν οφειλόταν σε κάποια κρίση πασιφισμού, όπως δεν οφειλόταν σε κάποια κρίση μέσης ηλικίας. Εγγράφεται όμως σε μια σειρά από αποστροφές που, από την οικονομία και το μεταναστευτικό έως την άμυνα, κάνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να μοιάζει πως ζει σε άλλο μήκος κύματος από το πνεύμα των καιρών – αν όχι σε ένα ροζ σύννεφο. Θαλάσσια σύνορα; Μα δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα. Οι μετανάστες; Μα οι μετανάστες λιάζονται και μετά εξαφανίζονται. Το ευρώ; Δεν είναι και φετίχ. Πείνα; Ελάτε τώρα, τι χρειάζεται για να φτιάξετε ένα ταψί γεμιστά;
Αν τα γεμιστά της Θεανώς Φωτίου ήταν το νέο παντεσπάνι, ο «αυτοσκοπός» του Γιώργου Τσίπρα φαντάζει σαν ένα νέο αμυντικό δόγμα σε σχήμα σουρωτηριού. Η Άμυνα είναι γεμάτη τρύπες. Σε όλες τις περιπτώσεις, είναι σαν η ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ να δυσφορεί στο σώμα του. Σαν η καρδιά του να χτυπάει στο 3% και να μην μπορεί να διαχειριστεί το υπόλοιπο 30%, που του έλαχε στη ζωή, παρά μόνο με λαϊκιστικούς αυτοματισμούς. Το μνημόνιο; Το καταργούμε με ένα νόμο και ένα άρθρο. Οι νεκροί της πανδημίας; Ψηφίστε μας και δεν θα κλάψει άλλη οικογένεια.
Αν όμως από την προίκα του 30% έχει μείνει μόνο το 20% είναι επειδή ο λαϊκιστικός αυτοματισμός μοιάζει πλέον εξίσου εξωπραγματικός με τις φιλοσοφικές διερωτήσεις. Ποιος να πιστέψει πως ένα κόμμα ανασταίνει ακόμη και τους νεκρούς; Και ποιος να πιστέψει πως ένα κόμμα μπορεί να κάνει εξωτερική πολιτική με λουλούδια;
Όχι, ο Γιώργος Τσίπρας δεν εννοούσε να δώσουμε τα κανόνια για να πάρουμε βούτυρο. Αλλά το κόμμα του δεν έχει πάψει να αλείφει βούτυρο στο ψωμί των άλλων.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
