Σχόλιο για τα φαινόμενα και τα επεισόδια μικρο - τρομοκρατίας στην Ελλάδα
Δυο φαινόμενα της πολιτικής μας ζωής και της καθημερινότητάς μας που θα έπρεπε να κρατάμε μακριά από τη δημοσιότητα είναι τα επεισόδια μικρο-τρομοκρατίας και οι υστερικές κρίσεις αγροίκων πολιτικών. Αμφότερα είναι συνηθισμένα ―δεν μας δείχνουν τίποτα που να μην ξέρουμε ήδη― άρα, από αυτή την άποψη, έχουν δευτερεύουσα, ή καμιά, σπουδαιότητα. Ξέρουμε τη χώρα όπου ζούμε ― από τη μία πλευρά, το πού έχουν οδηγήσει οι θωπείες του αναρχοφασιστικού χώρου εκ μέρους του κράτους, των κομμάτων και των ΜΜΕ· από την άλλη πλευρά, το ότι ανάμεσά μας κινούνται απολίτιστα άτομα που εκλέγονται από, πιθανότατα, ομοίους τους. Αυτό το τελευταίο δεν είναι σίγουρο.
Η δημοσιότητα που προσφέρουν τόσο οι παθόντες της μικρο-τρομοκρατίας, όσο και γενικότερα τα ΜΜΕ που έχουν διαρκή ανάγκη από ύλη είναι, θα συμφωνήσουμε όλοι, ο στόχος των αναρχοφασιστών. Υποτίθεται ότι πρέπει να φοβηθούμε τις λεγόμενες αντιεξουσιαστικές οργανώσεις ―μπου!― και να αναδείξουμε τα μηνύματά τους «Κάτω το κράτος!», «Ρουφιάνοι δημοσιογράφοι» κτλ ως πολιτική. Αλλά, δεν είναι πολιτική· είναι νωθρότητα του νου, ατροφία της φαντασίας, ανικανότητα συμμετοχής στη ζωή των ανθρώπων. Πράγματι, όταν οι βίαιες πράξεις γίνονται παρουσία κοινού είναι δύσκολο να συγκρατηθεί η δημοσιότητα: οι άνθρωποι τείνουν να εντυπωσιάζονται από προπηλακισμούς, ρίψη αβγών, αλευρώματα, επιθέσεις με μπουνιές, φτυσίματα και τα τοιαύτα. Αλλά, συχνότερα, οι μικρο-τρομοκράτες δρουν χωρίς κοινό: τοποθετούν γκαζάκια, βανδαλίζουν επιφάνειες κτιρίων, καίνε αυτοκίνητα με όσο πιο κρυφό τρόπο μπορούν ―και ο παθών αντιμετωπίζει, εκτός από πιθανώς τον κίνδυνο για την ακεραιότητά του, υλικές ζημιές, οι οποίες μπορούν να επιδιορθωθούν μέσω των ασφαλιστικών εταιρειών. Τα περισσότερα συμβόλαια ασφάλισης κατοικιών περιλαμβάνουν το ενδεχόμενο της τρομοκρατικής ενέργειας. Θέλω να πω: η ορθή αντίδραση μπροστά σε τέτοιες επιθέσεις θα έπρεπε να είναι θεσμική· μήνυση κατ’ αγνώστου ή κατά υπόπτου ―οι ύποπτοι στην Ελλάδα είναι γνωστοί― και ενεργοποίηση των σχετικών διαδικασιών. Η ανακοίνωση και η λεπτομερής περιγραφή τους στα ΜΜΕ εξυπηρετεί τον αντίθετο στόχο: οι δυστυχισμένοι νέοι που παίζουν με εύφλεκτα υλικά απολαμβάνουν μια στιγμή έκστασης, για να ξαναπέσουν στην αριστερή μελαγχολία όταν η είδηση ξεχαστεί.
Ομοίως, η επίδειξη θρασυδειλίας και έλλειψης κοινωνικών τρόπων εκ μέρους διαφόρων εκλεγμένων μού φαίνεται “unfit to print”. Δεν αποτελεί είδηση με την οποία θα έπρεπε να ασχολούμαστε στα ΜΜΕ και στις συναναστροφές: ο σχολιασμός της, εκτός του ότι μας παρασύρει στον βδελυρό κόσμο αυτών των ανθρώπων, πολλαπλασιάζει το βήμα τους· δημιουργεί διαδοχική ηχώ σε φωνές και ανοησίες. Και πάλι, η θεσμική αντιμετώπιση είναι δυνατή και επιθυμητή: όποιος υπερβαίνει τα εσκαμμένα σε τρόπο ομιλίας, σε πράξεις, σε χειρονομίες υφίσταται τις προβλεπόμενες κυρώσεις. Το κουτσομπολιό γύρω από ήδη κουτσομπολίστικες πρακτικές αναδεικνύει άτομα και μορφές συμπεριφοράς που θα έπρεπε να πλαισιώνονται με αυστηρότητα και να απομονώνονται. Η μνημόνευσή τους μού φαίνεται κατάλληλη μόνο για σατιρικές εκπομπές, αν και δεν είμαι σίγουρη ούτε γι’ αυτό.
