Για μια πολύχρωμη σημαία

Για πολλούς τα φαινόμενα σχολικού εκφοβισμού είναι σύμπτωμα των γειτονιών με χαμηλό κοινωνικό-οικονομικό επίπεδο, δηλαδή περιοχών όπου οι χαμηλής τυπικής μόρφωσης και λαϊκής καταγωγής γονείς δεν έχουν μάθει στα παιδιά τους να σέβονται τον διπλανό τους. Για πολλούς, τα θύματα σχολικού εκφοβισμού είναι αδύναμοι χαρακτήρες, δηλαδή παιδιά που δεν έχουν μάθει να διεκδικούν χώρο και θέση για τον εαυτό τους. Για όλους αυτούς τους πολλούς, ο σχολικός εκφοβισμός είναι είτε κάτι συστημικό που αφορά την κοινωνική δομή και τον καπιταλισμό, είτε κάτι προσωπικό που αφορά την αυτοπεποίθηση που είτε σου εμφυσά, είτε όχι το γονεϊκό περιβάλλον. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως, είναι κάτι που δεν αντιμετωπίζεται με υπουργικές παρεμβάσεις που θα απαιτούσαν την αλλαγή της νοοτροπίας των διδασκόντων και κυρίως των διευθύνσεων των σχολείων.

Για αυτούς τους πολλούς, η σιωπή, οι παραλείψεις ή ακόμα και το «νίψιμο των χεριών» των σχολικών διευθύνσεων στις περιπτώσεις επιθέσεων σε βάρος μαθητών είναι πταίσματα. Κι όμως είναι οι αρχές των σχολείων εκείνες που με την ανοχή και τον ωχαδερφισμό τους δημιουργούν την αίσθηση ότι τα περιστατικά βίας και διασυρμού είναι μέρος μιας νέας «κανονικότητας». Όπως για παράδειγμα στην περίπτωση της διεύθυνσης του 1ου Γυμνασίου Πανοράματος στη Θεσσαλονίκη, η οποία στράφηκε σε βάρος μαθητριών που έφεραν στο σχολείο πολύχρωμες σημαίες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας κατηγορώντας τις για ανάρμοστη συμπεριφορά και φανατισμό, όταν εκείνες παραπονέθηκαν για βίαιη επίθεση και αρπαγή αντικειμένων τους από ομάδα συμμαθητών τους. Για τη διεύθυνση του συγκεκριμένου γυμνασίου δεν ήταν η πρώτη φορά, καθώς στο παρελθόν μαθήτρια που είχε καταγγείλει σεξουαλική παρενόχληση κατηγορήθηκε ως εκείνη που προκάλεσε την επίθεση σε βάρος της.

Η αντιστροφή του ρόλου του θύματος και του θύτη με ευθύνη των σχολικών διευθύνσεων είναι εξαιρετικά συχνή σε περιστατικά σχολικού εκφοβισμού. Είναι πιο εύκολο να στραφείς κατά του θύματος παρά κατά του θύτη ακόμα και αν δε συμμερίζεσαι τις ιδέες του τελευταίου. Το θύμα χαλάει την ησυχία σου άλλωστε, ενώ συχνά η προσωπικότητα και η συμπεριφορά του απέχει από τις κυρίαρχες αντιλήψεις περί του περιεχομένου της αρρενωπότητας, της μαγκιάς ή του πατριωτισμού. Όποιος δεν είναι straight, όποιος δεν φωνάζει με το βλέμμα του «έτσι γουστάρω», όποιος δεν ριγεί με την γαλανόλευκη είναι δεύτερης διαλογής μαθητής και ευθύνεται για την επίθεση σε βάρος του. «Ας πρόσεχαν οι γονείς του», είναι η απάντηση που ακούς από τα χείλη διευθυντών, διδασκόντων και των πιο πολλών γονέων, όταν το παιδί σου αποφασίσει να δείξει την ομοφυλοφιλία του, την πραότητά του ή την αντίθεσή του στον έκδηλο εθνικισμό. Σε όλα αυτά δηλαδή που τα ίδια τα σχολικά εγχειρίδια, αλλά κυρίως η ατολμία των εκάστοτε υπουργών να αλλάξουν τις νοοτροπίες των επόμενων γενεών, καλλιεργούν.

Οι γονείς των μαθητριών του 1ου Γυμνασίου Πανοράματος, όπως και πολλοί άλλοι πριν από αυτούς, κατέληξαν στη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης και στην Εισαγγελία Ανηλίκων. Και περιμένουν. Τον Διευθυντή της Δευτεροβάθμιας, τους Γενικούς Γραμματείς του Υπουργείου, την Υπουργό, την Εισαγγελέα να τους δικαιώσουν. Και θα περιμένουν πολύ, όσες πανομοιότυπες και ψεύτικες δηλώσεις στήριξης και αν γράψουν όλοι οι παραπάνω, αν και όταν τύχει και το κακό που βρήκε τα παιδιά τους πάρει μεγάλες διαστάσεις στη δημόσια σφαίρα. Προέχουν οι θέσεις και «η ζαχαρένια» της κάθε λογής εξουσίας. Όχι το κάθε θύμα του σχολικού εκφοβισμού. Τα σχολεία μας έχουν καταλήξει να είναι ένα αναγκαίο κακό για τη ζωή των παιδιών μας. Θα γίνουν μια μοναδική εμπειρία ζωής όταν θα μαθαίνουν στα παιδιά μας να τιμούν, όχι μόνο τη γαλανόλευκη, αλλά και την πολύχρωμη σημαία.