Μερικές συμβουλές προς τα κυβερνητικά στελέχη που συχνά να βάζουν τρικλοποδιές στον εαυτό τους.
Η καρδιά μου δεν είναι ιδιαιτέρως καλή. Αλλά αν ήταν, με την καλή μου την καρδιά (και με όλο το θάρρος) θα έδινα αυτές τις μικρές (και μάλλον για τα προφανή) συμβουλές στα κυβερνητικά στελέχη τα οποία, έχοντας απέναντί τους το τίποτα και τον κανένα, καταφέρνουν συχνά να βάζουν τρικλοποδιές στον εαυτό τους και δεν δείχνουν καμία διάθεση να προετοιμαστούν για τη στιγμή που απέναντί τους θα έχουν το κάτι και τον κάποιον.
1. Δεν υπάρχει κανένας λόγος τα κυβερνητικά στελέχη να επιχειρηματολογούν με πάθος εναντίον των μέτρων που δεν λαμβάνει η κυβέρνηση. Κάνοντάς το, διατρέχουν τον κίνδυνο να φανούν κάπως ασόβαροι κάθε φορά που η κυβέρνηση τελικά παίρνει με καθυστέρηση αυτά τα μέτρα. Δεν θα ήταν, ας πούμε, καλύτερο όλα αυτά τα κυβερνητικά στελέχη που πριν από λίγες εβδομάδες επιχειρηματολογούσαν εναντίον της επίδειξης πιστοποιητικού εμβολιασμού ή τεστ στις εισόδους τον εκκλησιών να μην το είχαν κάνει; Δεν θα ήταν καλύτερο να είχαν πει ένα απλό «προς το παρόν δεν κρίνεται απαραίτητο», και έτσι να είχαν γλιτώσει τους συνειρμούς που αναπόφευκτα φέρνει η κυβερνητική απόφαση για επίδειξη πιστοποιητικών και τεστ στις εισόδους των ναών που ελήφθη λίγες εβδομάδες μετά τα επιχειρήματα τους;
2. Η κυβέρνηση καλό είναι να μη συμπεριφέρεται σαν τάξη στην οποία μπαίνει διαγώνισμα με έπαθλο και οι μαθητές κρύβουν τα γραπτά τους από τους διπλανούς τους. Είναι κάπως ανησυχητικό για την ποιότητα της διακυβέρνησης να λέει ένας υπουργός «άσπρο» και μια μέρα μετά ένας άλλος υπουργός ή ένας γενικός γραμματέας να λέει «μαύρο». Υπάρχει κίνδυνος κανείς να πιστέψει ότι στην κυβέρνηση ακολουθείται το παραδοσιακό σύστημα «ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή» και ότι το επιτελικό κράτος είναι μια ωραία φράση πολιτικού μάρκετινγκ.
3. Ύφος και έπαρση είναι γενικά καλό να μην έχει κανείς. Αλλά κάπως θα το δικαιολογούσαμε αν βλέπαμε να το έχουν ο Μέσι, ο Φέντερερ, ο Χάμιλτον ή οποιοσδήποτε έχει καταφέρει κάτι πολύ σπουδαίο κόντρα σε σπουδαίους αντιπάλους. Τα στελέχη μιας κυβέρνησης η οποία προηγείται στις δημοσκοπήσεις κυρίως επειδή ο βασικός της αντίπαλος είναι πιο άχρηστος κι από ποδοσφαιριστή με τα πόδια στον γύψο καλό είναι να μην έχουν ούτε έπαρση ούτε ύφος. Κυρίως επειδή...
4. ...δεν θα έχουν για πάντα απέναντι τους έναν αντίπαλο που είναι πιο άχρηστος κι από ποδοσφαιριστή με τα πόδια στο γύψο. Ειδικά αν στο ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ, ή όπως αλλιώς λέγεται, εκλέξουν αρχηγό που να έχει ξεπεράσει τα ταμπού του 20ού αιώνα, να έχει απαλλαγεί από τη συντηρητική αριστερίλα της μεταπολίτευσης και δεν θα φοβάται να το δείχνει με συγκεκριμένες θέσεις και όχι γενικόλογα τίποτα, μπορεί να βρεθούν προ μεγάλης εκπλήξεως (που δεν θα είναι έκπληξη για κανέναν άλλο).
5. Οι άνθρωποι στους οποίους απευθύνονται μπορεί να μην είναι τόσο σοφοί όσο τα στελέχη της κυβέρνησης, αλλά δεν είναι και εντελώς χαζοί. Αν κάτι δεν δικαιολογείται, δεν χρειάζεται να γίνεται απόπειρα να δικαιολογηθεί. Η από καιρού εις καιρόν παραδοχή συγκεκριμένων λαθών (και όχι γενικόλογες αναφορές του τύπου «ναι, έχουμε κάνει και λάθη») κάνει πολύ πιο αξιόπιστη την υπεράσπιση των επιτευγμάτων. Κανείς δεν εμπιστεύεται κάποιον που φέρεται σαν να μην κάνει λάθη ή σα να μην έχει καμία διάθεση να τα αναγνωρίσει περιγράφοντάς τα.
6. Οι συνεχείς επικλήσεις στην ατομική ευθύνη και η ανάδειξή της σε μοναδικό ρυθμιστή των πάντων, υπονομεύουν το κράτος και τους ίδιους ως λειτουργούς του. «Αν όλα εξαρτώνται από μας, τότε εσείς τι χρειάζεστε;» μπορεί να ρωτήσει κάποιος που θα πάρει στα σοβαρά αυτή την (όχι πολύ καλά) καλυμμένη ευθυνοφοβία.
7. Η ατολμία και η πάση θυσία αποφυγή των απαραίτητων για την αλλαγή της χώρας συγκρούσεων, και μάλιστα σε περίοδο πολιτικής παντοδυναμίας, ενδεχομένως να κάνουν πολλούς ανθρώπους να αναρωτιούνται τι ακριβώς θα έκανε η κυβέρνηση σε περίπτωση που τα γκάλοπ έδειχναν κοντά το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. «Αν φοβούνται όταν είναι μπροστά με διψήφιο, τι θα συμβεί αν η διαφορά μειωθεί; Θα μοιραστούν τη διακυβέρνηση; Ή μήπως δεν φοβούνται και δεν είχαν ποτέ τη διάθεση να αλλάξουν πολλά πράγματα;», μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος που (πιθανώς κακώς) δεν δείχνει τυφλή και κουφή εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση.
8. Καλό είναι η κυβέρνηση να μην καταθέτει νομοσχέδια και να μη ζητά την υπερψήφιση νόμων που δεν είναι σε θέση ή διάθεση να εφαρμόσει και να επιβάλει. Ειδικά η συγκεκριμένη κυβέρνηση ψηφίστηκε και για να επιβάλει τη νομιμότητα και το να αρνείται ή να μην μπορεί να το κάνει ακόμα και στους νόμους για τους οποίους τα κυβερνητικά στελέχη καμάρωναν σα γύφτικα σκερπάνια όταν ψηφίζονταν ίσως να είναι κάπως προβληματικό. Όπως προβληματική μπορεί να θεωρηθεί η διατήρηση και αυτής της κυβέρνησης της κρατικής φροντίδας και στοργής για τους παραβατικούς συμπολίτες.
9. Το ίδιο ακριβώς πρέπει να κάνει και με τις μεγαλεπήβολες εξαγγελίες. Κανείς δεν θα σε εγκαλέσει αν δεν ολοκληρώσεις (ή δεν ξεκινήσεις καν) κάτι που δεν υποσχέθηκες, αλλά αρκετοί θα έχουν πολλά να πουν για όλα αυτά που εξαφανίστηκαν αμέσως μετά την πομπώδη εξαγγελία τους.
10. Τη νίκη στις εκλογές τη δίνει το «κέντρο». «Κέντρο» όμως δεν είναι ούτε το «δεν πειράζω για να μην ενοχλήσω» ούτε η τήρηση ίσων αποστάσεων. Το ένα είναι ανημποριά, το άλλο απουσία θέσεων. Και (παρά την πεποίθηση πολλών για το αντίθετο) το «κέντρο» έχει συγκεκριμένες θέσεις και του αρέσουν οι άνθρωποι που θέλουν και μπορούν να τις κάνουν πράξη. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
13°
