Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος, αυτοί που θέλουν να παίξουν εμφύλιο και η διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που απεχθάνονται τον κομμουνισμό και αυτούς που στοχοποιούν παιδιά
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρακολουθώ κάποιους (ευτυχώς όχι πολλούς) συμπολίτες που νομίζουν ότι ο Μπογδάνος διεγράφη από την Κ.Ο. της Ν.Δ. ως αντικομμουνιστής. Ή ότι η διαγραφή του ήταν μια ασπίδα προστασίας της Νέας της Δημοκρατίας στο ΚΚΕ. Πρόκειται για τους συμπολίτες που δεν μπορούν να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα σ’ έναν δημοκράτη που, αναπόφευκτα, απεχθάνεται τον κομμουνισμό και σ’ έναν πολιτικάντη που πουλάει εμφυλιοπολεμικό σανό, στοχοποιεί νήπια και πρωτοστατεί σε δήθεν πατριωτικές εκδηλώσεις που στην πραγματικότητα είναι πανηγύρια εμφυλιοπολεμικού οπαδισμού.*
Είναι οι ίδιοι που διαμαρτύρονται επειδή «ο Παφίλης και ο Μπαλαούρας λένε τα αντίστοιχα χωρίς να τους διαγράφει κανείς» και δεν καταλαβαίνουν ότι στην πραγματικότητα αυτό που ζητούν είναι το κόμμα τους να μοιάσει με τον ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ. Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό που ζητούν είναι έναν γαλάζιο Παφίλη και έναν γαλάζιο Μπαλαούρα και αργότερα (γιατί όχι;) έναν γαλάζιο Πολάκη σε έναν γαλάζιο ΣΥΡΙΖΑ ή ένα γαλάζιο ΚΚΕ που θα πληρώνει τον κόκκινο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ με το ίδιο νόμισμα. Θέλουν δηλαδή το κόμμα τους να μοιάσει σε ύφος και ήθος με τα αντίπαλα που τάχα δεν τους αρέσουν.
Μοιάζουν με κάποιους «χριστιανούς» που, όταν κοροϊδεύω κάτι που έχει σχέση με τη θρησκεία, μου λένε «στη Σαουδική Αραβία δεν θα τα έλεγες αυτά», χωρίς να καταλαβαίνουν ότι με τη φράση τους αυτή αποκαλύπτουν τη βαθύτερη τους επιθυμία: να γίνει η Ελλάδα μια χριστιανική Σαουδική Αραβία στην οποία την ημισέληνο θα αντικαταστήσει ο σταυρός, αλλά η ανοχή στους «απίστους» και τους «ασεβείς» θα είναι αντίστοιχη ενός σκληρά ισλαμιστικού κράτους. Φυσικά και δεν θα τα έλεγα αυτά στη Σαουδική Αραβία και καθόλου δεν θα ήθελα η Ελλάδα να μοιάζει με τη Σαουδική Αραβία. Αντιστοίχως, καθόλου δεν θα ήθελα το κόμμα που ψήφισα πριν από δύο χρόνια, για να απαλλαγεί η χώρα που ζω από τον συριζαϊσμό και τις εμφυλιοπολεμικές του εμμονές, να συριζίζει και να κάνει οπαδικά εμφυλιοπολεμικά καθρεφτάκια.
Κοροϊδεύω το κόλλημα της Αριστεράς με τον Εμφύλιο, αλλά το καταλαβαίνω. Είναι λογικό να κολλάς με το παρελθόν όταν όχι μόνο είσαι πικραμένος από την ήττα, αλλά ξέρεις και ότι η ίδια σου η ιδεολογία είναι μια αντίκα. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το γιατί να αποκτήσει το ίδιο κόλλημα η Κεντροδεξιά. Για να ικανοποιήσει την οπαδική παρόρμηση κάποιων ψηφοφόρων που αντιμετωπίζουν τα κόμματα όπως τις ομάδες;
Και ακόμα περισσότερο δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να γίνει ανεκτό αυτό το το κόλλημα όταν εκδηλώνεται απλώς για να εξυπηρετήσει τις προσωπικές ανάγκες ενός βουλευτή σε μια δύσκολη εκλογική περιφέρεια. Και μάλιστα κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης στην οποία η αντιπολίτευση είναι στριμωγμένη στην γωνίτσα της και ανακουφισμένη βλέπει έναν βουλευτή της συμπολίτευσης να της πετάει την εμφυλιοπολεμική μπάλα για να παίξουν, και μάλιστα χρησιμοποιώντας ρήση μιας από τις πιο μοιραίες (και είμαι ήπιος) προσωπικότητες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Υπάρχει και κάτι άλλο που δεν καταλαβαίνω και είναι μάλλον σοβαρότερο: το πώς βρέθηκε ο Μπογδάνος υποψήφιος με τη ΝΔ. Tο πώς ο Μητσοτάκης δέχτηκε αυτό το μπαλόνι για το οποίο το στοίχημα δεν ήταν αν θα έσκαγε, αλλά πότε και πώς (στο κάτω κάτω οι άνθρωποι που θα τον σταύρωναν θα ψήφιζαν έτσι κι αλλιώς Νέα Δημοκρατία, οπότε εκλογικά οφέλη σίγουρα δεν υπήρχαν). Το παράξενο γίνεται ακόμα πιο παράξενο αν σκεφτεί κανείς πως η ίδια η Νέα η Δημοκρατία λίγους μήνες πριν από τις εκλογές, με αφορμή εκείνα τα τουίτ με την ΕΡΤ και τα τανκς και μέσω της τότε εκπροσώπου της Μαρίας Σπυράκη, είχε αποφανθεί ότι ο Μπογδάνος δεν θα είναι υποψήφιος επειδή «τέτοιου είδους συμπεριφορές δεν γίνονται ανεκτές από τη ΝΔ». Τελικά, για το κακό της ΝΔ και το καλό της ψυχαγωγίας, οι συμπεριφορές αποδείχτηκαν ανεκτές και τα σπαρταριστά αποτελέσματα της ανοχής τα απολαμβάνουμε τις τελευταίες ημέρες: το μπαλόνι (με τη βοήθεια και της απλής αναλογικής των επόμενων εκλογών) παραφούσκωσε και εξερράγη και μάλιστα με απανωτές εκρήξεις. Και μπράβο του.
*Επειδή κάποιοι δεν καταλαβαίνουν γιατί οι γιορτές στον Γράμμο είναι οπαδικές και γράφουν κάτι για «γιορτή της δημοκρατίας που νίκησε» θα προσπαθήσω να το εξηγήσω: ο Εμφύλιος τελείωσε με νικητή την περισσότερο δημοκρατική παράταξη και ηττημένους τους κομμουνιστές. Αυτό είναι ευχάριστο, αν και η συμφωνία των νικητών του Β΄ΠΠ θα έκανε πολύ δύσκολο το αντίθετο. Όμως ένας εμφύλιος (επειδή σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στους άλλους πολέμους, οι αντιμαχόμενες πλευρές εξακολουθούν να συνυπάρχουν και μετά το τέλος του) είναι ένας πόλεμος που πρέπει να ξεπερνιέται. Να πέφτει μαύρη πέτρα πίσω του. Η υπενθύμισή του ωφελεί μόνο όσους θέλουν να τον κρατούν ζωντανό (ή στη δική μας περίπτωση, νεκροζώντανο) για προσωπικά ή/και κομματικά οφέλη.
