Tα κριτήρια από τη μία πλευρά δικαιώνουν τον πρωθυπουργό και επαναφέρουν τη συζήτηση στο χώρο της πραγματικής πολιτικής. Από την άλλη πλευρά, όμως, τον εκθέτουν για τις προηγούμενες επιλογές του
Σχόλιο για τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, την υπουργοποίηση των Θάνου Πλεύρη και Χρήστου Στυλιανίδη και τη μικροπολιτική
Ο πρόσφατος κυβερνητικός ανασχηματισμός είχε όλα τα χαρακτηριστικά της μικροπολιτικής. Ήταν μια απόπειρα να ξεπεραστούν επικοινωνιακά οι εντυπώσεις από τις μεγάλες πυρκαγιές του Αυγούστου. Ήταν η συνέχεια της μετέωρης συγγνώμης του πρωθυπουργού. Μια συγνώμη γενικώς και αορίστως, πριν εντοπιστούν και αναφερθούν συγκεκριμένα λάθη.
Για τη θέση του υπουργού Πολιτικής προστασίας επιλέχθηκε ένας υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα. Επιδιώχθηκε, έτσι, να δοθεί η εικόνα της υπερκομματικής επιλογής. Η επιλογή, όμως, έγινε με καθαρά κομματικά κριτήρια. Πρώτα για να δείξει διείσδυση στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και έπειτα για να εξασφαλίσει τη μειωμένη αντίδραση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε μελλοντικές μεγάλες καταστροφές, αφού ο αρμόδιος υπουργός είχε κριθεί άξιος από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στην προηγούμενη υπουργική του θητεία.
Στην αρχή προτάθηκε στον ναύαρχο Αποστολάκη να είναι αναπληρωτής υπουργός, εκείνος ζήτησε να είναι κανονικός υπουργός και ο πρωθυπουργός έφτιαξε ένα ακόμη υπουργείο για να ικανοποιήσει την απαίτησή του. Με αυτή την ευκολία φτιάχνονται τα υπουργεία στην Ελλάδα. Έτσι έχουμε και υπουργείο Προστασίας του πολίτη και υπουργείο Πολιτικής προστασίας. Κάτι σαν το ΚΚΕ μ-λ και το Μ-Λ ΚΚΕ.
Η μικροπολιτική ήταν παρούσα και σε άλλες επιλογές του ανασχηματισμού. Ο Θάνος Πλεύρης φαίνεται να έγινε υπουργός Υγείας με κύριο προσόν την ακροδεξιά καταβολή του. Η αφελής σκέψη ότι ένας υπουργός με το συγκεκριμένο προφίλ θα ανακόψει τις απώλειες των αντιεμβολιαστών προς ακροδεξιά σχήματα υπερίσχυσε της ανάγκης να οριστεί υπουργός Υγείας ένα πρόσωπο με προσόντα και προϋποθέσεις αποτελεσματικότητας στην κρίσιμη περίοδο της πανδημίας.
Ο ανασχηματισμός της μικροπολιτικής κατέληξε σε φιάσκο. Στον ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβαν ότι δεν τους συνέφερε η υπουργοποίηση Αποστολάκη, έβγαλαν από το σταλινικό οπλοστάσιο το όπλο της ηθικής εξόντωσης και εξαπέλυσαν κατηγορίες περί αποστασίας. Το κόμμα που στήριξε την κυβέρνησή του, μετά την αποχώρηση Καμμένου, στις ψήφους βουλευτών που είχαν εκλεγεί με τέσσερα άλλα κόμματα (ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ) μίλησε για αποστασία. Οι κατηγορίες αυτές ήταν αρκετές να κλονίσουν τον νέο υπουργό, ώστε την τελευταία στιγμή να μην αποδεχτεί τον διορισμό του.
Η κυβέρνηση δέχτηκε ένα εντυπωσιακό αυτογκόλ και από μειονεκτική θέση θέλησε να δείξει ότι την ενδιαφέρει η μάχη με τα προβλήματα και η επιδίωξη της βελτίωσης της ζωής των πολιτών. Όρισε έτσι υπουργό Πολιτικής προστασίας το πρώην μέλος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Χρήστο Στυλιανίδη. Τα προσόντα και το βιογραφικό του νέου υπουργού εκπληρώνουν τις προϋποθέσεις για τη θέση που αναλαμβάνει. Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για την απόδοσή του. Θα κριθεί και αυτός, όπως και οι άλλοι. Αυτό που αξιολογείται σήμερα είναι τα κριτήρια της επιλογής του.
Αυτά τα κριτήρια από τη μία πλευρά δικαιώνουν τον πρωθυπουργό και επαναφέρουν τη συζήτηση στο χώρο της πραγματικής πολιτικής. Από την άλλη πλευρά, όμως, τον εκθέτουν για τις προηγούμενες επιλογές του, αυτές που έγιναν για μικροπολιτικούς σκοπούς.
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
11°
