Η Ακρόπολη και πώς τα «τσιμέντα» της έγιναν αντικείμενο διαφωνιών από τις δύο συνήθεις κατηγορίες σχολιαστών.
Στο «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε» ο Πιραντέλο βάζει τους ήρωές του να προσκολλούνται τόσο έντονα στην εκδοχή της ιστορίας που τους βολεύει, ώστε στο τέλος οι αντικρουόμενες «αλήθειες» συνυπάρχουν στη σκηνή. Κάτι, δηλαδή, σαν αυτό που συμβαίνει στα social media σε κάθε ευκαιρία. Με τη διαφορά πως εμείς, ίσως και εξαιτίας της νοητικής τεμπελιάς στην οποία μας ωθεί ο σύγχρονος τρόπος ζωής, δεν έχουμε ο καθένας από μία άποψη, αλλά τείνουμε να συντασσόμαστε πίσω από εκείνη που υιοθετεί το διαδικτυακό tribe μας. Εκείνοι, δηλαδή, που θα μας πατήσουν like αν η γνώμη μας ταιριάζει με τη δική τους.
Πρόσφατο παράδειγμα η ιστορία του διαδρόμου που κατασκευάστηκε στην Ακρόπολη για να διευκολύνει την περιήγηση των επισκεπτών. Σε αυτή τη μάχη παίρνουν μέρος δύο βασικές παρατάξεις. Οι μεν, κρίνοντας αρχικά αποκλειστικά από τις φωτογραφίες αφού δεν είχαν ακόμη ανοίξει οι αρχαιολογικοί χώροι, χαρακτήριζαν τον διάδρομο ακαλαίσθητο και προχειροφτιαγμένο και μιλούσαν για ένα κανονικότατο τσιμέντωμα του ιερού βράχου. Οι δε –και αυτοί κρίνοντας αποκλειστικά από τις φωτογραφίες- δεν έβρισκαν τίποτα το προβληματικό. Ίσα ίσα έλεγαν, ο διάδρομος είναι διακριτικός, καλοφτιαγμένος και ακολουθεί ακριβώς τη χάραξη του προηγούμενου διαδρόμου ο οποίος με τα χρόνια είχε φαγωθεί. «Καλά, ανεβείτε πρώτα πάνω να τον δείτε με τα μάτια σας και μετά τα ξαναλέμε» έγραφαν και οι μεν και οι δε. Σημειωτέον πως και στις δύο πλευρές υπάρχουν και γνώστες του αντικειμένου, δηλαδή αρχαιολόγοι, αρχιτέκτονες, ιστορικοί, μηχανικοί κλπ.
Όλως παραδόξως, οι δύο παρατάξεις έχουν εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις και σε ό,τι αφορά τον χειρισμό της πανδημίας από την κυβέρνηση, τον εορτασμό των 200 ετών από την επανάσταση, τα σελφ τεστ των μαθητών κ.ο.κ.. Ο λόγος αυτής της σατανικής σύμπτωσης δεν είναι μεταφυσικός. Απλώς οι μεν πρόσκεινται πολιτικά στην προηγούμενη κυβέρνηση και δε στην τωρινή. Εκεί, λοιπόν, που οι πρώτοι ανακαλύπτουν διαρκώς τραγωδίες, καταστροφικούς χειρισμούς και σκοτεινά σχέδια, οι δεύτεροι βλέπουν τον ορισμό της συνετής διακυβέρνησης, έναν καινούριο χρυσό αιώνα του Περικλέους για την πολύπαθη –εξαιτίας της προηγούμενης κυβέρνησης- χώρα. Περιττό να πούμε πως μέχρι τον Ιούνιο του 2019 συνέβαινε ακριβώς το αντίστροφο. Οι μεν τα έβρισκαν όλα ονειρικά και οι δε μοιρολογούσαν σε εικοσιτετράωρη βάση.
Όπως και να έχει, οι αρχαιολογικοί χώροι άνοιξαν και πολλοί άνθρωποι ανέβηκαν στην Ακρόπολη για να δουν ιδίοις όμμασι τον διάδρομο και, άντε με την ευκαιρία και τα μνημεία. Και τι έκπληξη! Απλά επιβεβαίωσαν τις προειλημμένες απόψεις τους. Οι μεν είδαν έναν αεροδιάδρομο που καταστρέφει τα μνημεία χειρότερα και από τις βόμβες του Μοροζίνι και οι δε ένα θαύμα της αισθητικής, ισάξιο αν όχι ανώτερο του Παρθενώνα. Τράβηξαν μάλιστα και φωτογραφίες για να αποδείξουν του λόγου το αληθές. Τίποτα δεν απέδειξαν, φυσικά. Ακόμη και στις λήψεις όπου ο φωτογράφος έχει ξαπλώσει μπρούμυτα για να φαίνεται μεγαλύτερο το πάχος του τσιμέντου ή χρησιμοποιεί έξυπνα τρυκ για τονίσει το υπέροχο ταίριασμα του διαδρόμου με τα μνημεία, ο καθείς βλέπει εκείνο που επιθυμεί.
Δεν είναι κακό να έχεις άποψη και να την υποστηρίζεις με πάθος. Κάθε άλλο μάλιστα. Ο διάλογος είναι το άλφα και το ωμέγα στη δημοκρατία. Όταν όμως οι πάντες γνωρίζουν τη θέση σου πριν την πεις -και πολλές φορές πριν καν προκύψει το κάθε ζήτημα- τότε απλά συμβάλλεις στη δημιουργία ενός αντιπαραγωγικού και άκρως ενοχλητικού θορύβου.
20°
