Σχόλιο για τα δικαιώματα των γυναικών, τι δείχνει ο δείκτης ισότητας για τη χώρα μας και πώς μπορεί να αλλάξουν συμπεριφορές και στερεότυπα χρόνων
Έχουν περάσει 26 χρόνια από την ιστορική φράση «τα δικαιώματα των γυναικών είναι ανθρώπινα δικαιώματα». Εκφωνήθηκε από τη Χίλαρι Κλίντον το 1995 στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στην πρώτη ιστορική σύνοδο για τις γυναίκες. Από τότε μέχρι σήμερα δεν φαίνεται να έχουν αλλάξει και πολλά. Παρά τη μάλλον συγκυριακή ανάδυση και την παγκόσμια απήχηση του κινήματος #metoo, η εκπροσώπηση και η συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή παραμένει εκκωφαντικά περιορισμένη, τουλάχιστον για τη χώρα μας.
Το μεγαλύτερο μέρους του παγκόσμιου πληθυσμού υποεκπροσωπείται και αυτό αποδείχτηκε περίτρανα στην επετειακή σύνοδο του ΟΗΕ τον περασμένο Οκτώβρη. Στις 190 χώρες που εκπροσωπήθηκαν από προέδρους, πρωθυπουργούς και υπουργούς, οι γυναίκες-ηγέτες εκπρόσωποι ήταν ελάχιστες.
Σήμερα, από τη συμφωνία του 1995 για «την πλήρη και ίση συμμετοχή των γυναικών στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή σε εθνικό, περιφερειακό και διεθνές επίπεδο και την εξάλειψη κάθε μορφής διακρίσεων με βάση το φύλο», δεν φαίνεται να έχει υπάρξει και μεγάλη πρόοδος. Το θέμα ίσης αμοιβής στην εργασία, αν και αναδείχτηκε σε κυρίαρχο ζήτημα, αργεί δραματικά να λυθεί. Με τους ρυθμούς που προχωρούμε απαιτούνται 257 χρόνια για την επίτευξη ίσων αμοιβών μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Ο χρόνος της πανδημίας covid-19 δημιούργησε μία ακόμη πληγή, άνοιξε ένα ακόμη μέτωπο: αυτό της φρικτής ανόδου της βίας εναντίον των γυναικών και των κοριτσιών. Και βέβαια δεν μπορεί να μη σημειωθεί η ανησυχία που εκφράζεται ήδη για τη διαφαινόμενη αντεπίθεση με στόχο τον περιορισμό δικαιωμάτων που αφορούν στην αναπαραγωγή και την υγεία των γυναικών. Η τετραετία Τραμπ στην Αμερική κόντεψε να προκαλέσει σημαντικό πισωγύρισμα, που ευτυχώς έμεινε χωρίς συνέχεια. Η εκλογή στη θέση της αντιπροέδρου των ΗΠΑ της δυναμικής Καμάλα Χάρις και η επιλογή πολλών σημαντικών γυναικών στο κυβερνητικό σχήμα της προεδρίας Μπάιντεν αναβλύζουν αισιοδοξία που μένει να επιβεβαιωθεί. Γιατί δεν είναι μόνο απλά η εκπροσώπηση των γυναικών σε θέσεις ευθύνης για τις ζητούμενες αλλαγές. Είναι η δυνατότητά τους να επιφέρουν αλλαγές σε πολιτικές ισότητας ανατρέποντας συμπεριφορές και στερεότυπα χρόνων.
Τα νέα για τη χώρα μας όσον αφορά στον δείκτη ισότητας, δεν είναι καθόλου ευχάριστα. Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των φύλων (EIGE) βρισκόμαστε στην τελευταία θέση με 52,2 βαθμούς στους 100 (100 το άριστα) και υπολοιπόμαστε 15,7 βαθμούς από τον μέσο όρο της Ε.Ε., με τις ανισότητες να εστιάζονται στα πεδία εξουσίας, χρόνου και εργασίας. Στο πεδίο εξουσίας η υποεκπροσώπηση των Ελληνίδων σε υψηλές θέσεις και κέντρα λήψης αποφάσεων είναι μία πραγματικότητα που δεν φαίνεται να αλλάζει εύκολα. Είτε πρόκειται για θέσεις πολιτικές, ακαδημαϊκές, θεσμικές, θέσεις σε επιχειρήσεις και οργανισμούς. Η θετική εικόνα της εκλογής της πρώτης Ελληνίδας ΠτΔ πρέπει να έχει και συνέχεια. Το εργαλείο της ποσόστωσης, αν και χρήσιμο -η επιτυχής χρήση του έχει επιβεβαιωθεί στις σκανδιναβικές χώρες-, όταν καταστρατηγείται με επιλογές αμφίβολης αξίας, απαξιώνεται και ακυρώνεται στην πράξη. Στο θέμα της εργασίας η ΠτΔ επεσήμανε πρόσφατα την ανάγκη καθορισμού καλύτερων κανόνων για τη διασφάλιση της πρόσβασης των γυναικών σε αναπτυσσόμενους και καλά αμειβόμενους τομείς.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα γράφονται κείμενα, καταγράφονται προβλήματα, εκφράζονται ευχές. Τα ενδιάμεσα βήματα μικρά και μάλλον αδύναμα. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον του χρόνου ως χώρα να έχουμε βελτιώσει τον δείκτη ισότητας. Θα έχει μεταφραστεί και σε πολιτικές και σε αποτελέσματα. Ίδωμεν...
Η ενδυνάμωση των κοριτσιών και γυναικών, η πλήρης και ισότιμη αξιοποίησή τους μόνο θετικά θα συμβάλλει στην ανάπτυξη και ευημερία της χώρας. Οι ανισότητες, οι διακρίσεις και οι αποκλεισμοί αφαιρούν. Και κάθε αρνητικό πρόσημο οδηγεί σε αποτυχία. Αρκεί να το καταλάβουν αυτοί που θεσπίζουν τους κανόνες...
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
10°
