Όταν αποφασίζεις να μετατρέψεις την πολιτική σε σόου, αυτομάτως δυσχεραίνεις τη θέση όσων προσπαθούν να κάνουν πολιτική με επιχειρήματα και στοιχεία.
Ακόμα κι αν δεν είδατε την ορκομωσία του νέου προέδρου των ΗΠΑ είμαι σιγουρος ότι θα ξέρετε πως επρόκειτο για ένα ψυχαγωγικό σόου στο οποίο εκτός από τον Τζον τον Μπάιντεν πρωταγωνίστησαν η Λέιντι η Γκάγκα, το φόρεμά της, η σε φυσικό μέγεθος καρφίτσα ενός επιχρυσομένου πτηνού που φορούσε, το χρυσό της μικρόφωνο, η Τζένιφερ η Λοπέζ, ο Γκάρθ ο Μπρουκς, χιλιάδες αμερικάνικες σημαίες όλων των μεγεθών και φυσικά ο Θεός των Χριστιανών ο οποίος αναφέρονταν σε κάθε δεύτερη φράση που ακούγονταν στη σκηνή. Μια σκηνή γεμάτη πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια αλλά και αρκετό νταϊβέρσιτι. Με λίγα λόγια ήταν ένα λαϊκό ψυχαγωγικό σόου του οποίου η παρακολούθηση εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο και γιατί εξελέγη ο Τραμπ και γιατί ο παράφρων πορτοκαλής όχι μόνο δεν ήταν ένα πυροτέχνημα, αλλά μάλλον η αρχή μια πυρκαγιάς που αργά ή γρήγορα θα κάψει τις ΗΠΑ.
Βλέπετε οι συνάνθρωποι στην άλλη μεριά του Ατλαντικού έχουν αποφασίσει εδώ και πολλά χρόνια ότι οι δημόσιες πολιτικές εκδηλώσεις, είτε αυτές είναι ορκομωσίες, είτε πολιτικές ομιλίες, είτε προεκλογικές συγκντρώσεις, είτε πολιτικές διαφημίσεις, θα έχουν να κάνουν περισσότερο με την ψυχαγωγία και λιγότερο με την πολιτική. Ότι θα είναι θεάματα που στις καλές τους εκδοχές θα μοιάζουν με καλά ψυχαγωγικά σόου και στις κακές τους με ριάλιτι αλλά, σε κάθε περίπτωση, ελάχιστα θα έχουν να κάνουν με την πολιτική.
Όταν όμως αποφασίζεις να μετατρέψεις την πολιτική (τουλάχιστον στο κομμάτι της επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους) σε σόου, αυτομάτως δυσχεραίνεις τη θέση όσων προσπαθούν να κάνουν πολιτική με επιχειρήματα και στοιχεία, αυτούς δηλαδή που ασχολούνται με την καθόλου φωτογενή αλλά πολύ σημαντική ουσία της πολιτικής και ευνοείς τους σόουμεν. Ευνοείς αυτούς που θα κρατήσουν το κοινό στις θέσεις του είτε γιατί θα είναι γοητευτικοί και κουλ τυπάκια όπως ο Ομπάμα, είτε γιατί θα είναι καραγκιόζηδες που κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους βγαίνουν από μέσα πορδες, όπως ο Τραμπ*.
Σε ένα ψυχαγωγικό σόου και μάλιστα ένα λαϊκό ψυχαγωγικό σόου που σκοπό έχει να κάνει νούμερα, οι καραγκιόζηδες κάθε άλλο παράταιροι είναι. Και παρά τις προσπάθειες να δούμε το μέλλον με αισιοδοξία και να πειστούμε πως ο Τραμπ ήταν μια ανωμαλία του συστήματος, μια θλιβερή εξαίρεση η οποία δεν πρόκειται να επαναληφθεί στο μέλλον επειδή η «μεγαλύτερη δημοκρατία στον κόσμο μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα», η αλήθεια είναι ότι ο Τραμπ ταίριαξε, στον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι Αμερικάνοι την πολιτική, σαν γάντι. Μπορεί η σύνθεση του γαντιού να γέμισε το χέρι σπυριά, αλλά καλό είναι να μην ξεχνάμε πως χωρίς την πανδημία και την κωμικοτραγική διαχείριση, αυτός ο τρομερά χαμηλού επιπέδου μοχθηρός κλόουν, αυτός ο Pennywise, μάλλον θα κέρδιζε και δεύτερη θητεία. Ακριβώς γιατί μόνο παράταιρος δεν είναι με αυτό που είναι η πολιτική στις ΗΠΑ.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, αν μια χώρα έχει αποφασίσει ότι η εκλογική διαδικασία και η πολιτική γενικότερα είναι ένα σόου, τότε αυτοί που θα εκλέγονται αναπόφευκτα θα εκλέγονται από τους ψηφοφόρους με τα ίδια κριτήρια που παρακολουθούν ψυχαγωγικά προγράμματα. Κι επειδή, όπως συμβαίνει και στην πραγματική σόου μπιζ, οι πραγματικά ταλαντούχοι και γοητευτικοί είναι λιγότεροι και οι καραγκιόζηδες που κερδίζουν την προσοχή κάνοντας φασαρία περισσότεροι, το αμερικάνικο μέλλον θα έχει περισσότερους Τραμπ. Κι επειδή ο κυριάρχος πολιτισμός αναπόφευκτα επηρεάζει και τους υπόλοιπους, καθόλου δεν αποκλείται ο τραμπισμός (η πολιτική δηλαδή ως ριάλιτι, ως το ευτελέστερο αλλά τρομερά πετυχημένο, είδος σόου) να είναι το μέλλον της Δύσης. Και μπράβο μας.
*Στην πραγματικότητα, παρότι τόσο διαφορετικοί, Ομπάμα και Τραμπ έχουν ένα κοινό στοχείο το οποίο είναι πιθανόν να έπαιξε το μεγαλύτερο ρόλο στην εκλογή και των δύο: είναι σόουμεν. Το σόου τους (όπως και η συγκρότηση τους) είναι τελείως διαφορετικό, όμως δεν παύει να έχει κεντρικό ρόλο στην πολιτική τους υπόσταση και εν τέλει να είναι αυτό που πούλησαν στους ψηφοφόρους τους.
18°
