Σχόλιο για την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για 35ωρο και τετραήμερη εργασία, αλλά με διατήρηση των μισθών
Στις περιόδους γενικής θλίψης και αβεβαιότητας ο ρόλος των κωμικών είναι πιο σημαντικός από ποτέ. Γιατί αυτές ακριβώς τις περιόδους είναι που έχουμε ανάγκη το γέλιο κι ας είναι και το πικρό γέλιο της σάτιρας. Γιατί αυτές ακριβώς τις περιόδους έχουμε ανάγκη τον ΣΥΡΙΖΑ.
Το κόμμα που (μαζί με το αδερφάκι ΜεΡΑ25) έχει ταυτιστεί με την πολιτική σάτιρα, συνεχίζει ασταμάτητα να προσφέρει το γέλιο. Είτε με ενοικιάσεις εξοχικών που οικονομικά βάζουν μέσα τον ιδιοκτήτη, είτε με βουλευτές που δεν ξέρουν τη διαφορά ανάμεσα σε έναν επιδειξιομανή και έναν επιδειξία (μέτριο αστείο, αν σκεφτούμε ότι μιλάμε για τη βουλευτή-κωμικό που μας έμαθε ότι ο Σβώλος ήταν γνωστός υποστηρικτής της δεξιάς), είτε με πολιτικές προτάσεις.
Την περασμένη εβδομάδα το κόμμα της αξιωματικής σάτιρας μας διασκέδασε με την πρόταση για υποχρεωτική ακρόαση ελληνικών τραγουδιών. Αυτή την εβδομάδα μας κάνει να χαμογελάσουμε με την πρόταση του για 35ωρο και τετραήμερη εργασία, αλλά με διατήρηση των μισθών αφού, όπως θα έλεγε και ο Γεώργιος του Ανδρέα του Παπανδρέου, λεφτά υπάρχουν.
Με δεδομένο ότι τα λεφτά που (θα) υπάρχουν θα είναι λεφτά που θα έρθουν μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης, είναι δηλαδή χρήματα που δοθούν από την Ευρωπαϊκή την Ένωση, υπάρχει στην Ελλάδα η κατάλληλη τεχνογνωσία ώστε να σκορπιστούν στους 5 ανέμους. Αν η σπατάλη κονδυλίων της Ένωσης ήταν σπορ, οι Έλληνες θα είχαν καπαρωμένο το χρυσό μετάλλιο και πιθανότατα με αυτό το σκεπτικό τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ κατέληξαν στην ωραία τους πρόταση.
Κάποιος μπορεί να παρατηρήσει πως δεν έχει περάσει ούτε ενάμισι έτος από την μέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ απολύθηκε από τη διακυβέρνηση της χώρας (την οποία ανέλαβε κάνοντας παρόμοια χωρατά) και πως το διάστημα είναι πολύ μικρό για να μη θυμούνται οι ψηφοφόροι τι συμβαίνει όταν ψηφίζεις κόμματα που υπόσχονται λεφτόδεντρα και γαϊδάρους με φτερά. Όμως αυτές οι σκέψεις νομίζω πως είναι αδιάφορες για τους ανθρώπους που είτε εμπορεύονται είτε αγοράζουν Αριστερά. Γιατί το βασικό χαρακτηριστικό του εμπορίου της Αριστεράς, αυτό που απαιτείται είτε για να την πουλήσεις είτε για να την αγοράσεις, είναι η πλήρης αδιαφορία για την πραγματικότητα και τις συνθήκες που επικρατούν σε αυτήν. Δεν είναι άλλωστε τυχαίος ο έρωτας που έχουν οι αριστεροί για εφηβικής αντίληψης τσιτάτα του τύπου «είμαστε ρεαλιστές, ζητάμε το αδύνατο».
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτα εναντίον της μείωσης των ωρών και ημερών εργασίας με διατήρηση ή ακόμα και αύξηση των αποδοχών. Άλλωστε, από τη βιομηχανική επανάσταση και μετά, αυτή ακριβώς είναι η πορεία της ανθρωπότητας. Προσωπικά μάλιστα το όνειρό μου (και είμαι σίγουρος και πολλών από εσάς) είναι να βρω έναν τρόπο να εισπράττω πολλά χωρίς να εργάζομαι ούτε λεπτό και, αν κάποιος μου ζητούσε να του περιγράψω την επαγγελματική ευτυχία, θα του έλεγα «ένας μισθός 20.000 με 25.000 χωρίς καμία υποχρέωση» (δεν κλείνω το μάτι σε κανένα κόμμα για τις επόμενες ευρωεκλογές, αλλά είμαι ανοιχτός σε προτάσεις). Δυστυχώς ξέρω ότι το όνειρό μου δεν γίνεται να πραγματοποιηθεί και ότι, μέχρι να κερδίσω το Τζόκερ, πρέπει να δουλεύω για πολύ λιγότερα.
Το συγκεκριμένο μου όνειρο μπορεί να είναι πολύ πιο ακραίο από τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ (αν δεν ήταν ακραίο δεν θα ήταν όνειρο, θα ήταν προσδοκία), αλλά πολύ φοβάμαι πως οι πιθανότητες να γίνει πραγματικότητα είναι ακριβώς οι ίδιες που έχει η επιτυχής εφαρμογή του τετραήμερου 35ωρου χωρίς μεταβολή αποδοχών σε μια οικονομία που εδώ και 10 χρόνια παλεύει να σταθεί στα πόδια της χτυπημένη είτε από τον Κωνσταντίνο τον Εργατικό, είτε από τον Γεώργιο τον Ικανό, είτε από τον Αλέκση τον Ευφυή, είτε από την πανδημία. Πολύ περισσότερο αν η εφαρμογή ανατεθεί σε ανθρώπους που ακόμα δεν έχουν καταφέρει να μάθουν ούτε το πώς χωρίζουν δυο γαϊδουριών τα άχυρα.
Αλλά επειδή ένα μεγάλο μέρος των συμπολιτών (62% την τελευταία φορά που μετρήθηκε με ακρίβεια) αρνείται να δει την πραγματικότητα και προτιμά να ζει στη χώρα των ονείρων (με αποτέλεσμα τα αναπόφευκτα απότομα ξυπνήματα να τους γεμίζουν οργή), σκέφτομαι πως δεν χάνω απολύτως τίποτα να κάνω κι εγώ μια πρόταση-ρελάνς.
Κρατάω λοιπόν το τετραήμερο 35 ωρών του ΣΥΡΙΖΑ και προσθέτω: διπλασιασμό των αποδοχών, 1.500 ευρώ κατώτατο μισθό, σύνταξη στα 50, αφορολόγητο στις 50.000, διαγραφή χρεών («σεισάχθεια» όπως έλεγαν και οι σύντροφοι το 2015) και ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο για αποκούμπι σε κάθε Έλληνα.
Ποιος δεν θα τα ήθελε όλα αυτά; Ποιος δεν θα ήθελε να γίνουν πραγματικότητα; Και τι σημασία έχει που (για τα επόμενα πολλά χρόνια τουλάχιστον) είναι πρακτικά αδύνατον να γίνουν πραγματικότητα; Και τι πειράζει που, ζητώντας το αδύνατο, χάνεται το δυνατό; Εγώ, όπως και οι σύντροφοι, να πουλήσω θέλω. Και αφού υπάρχει αγοραστικό κοινό, δεν βλέπω κανέναν λόγο να μην το κάνω. Και μπράβο μου.
15°
