Ο Ανδρέας Παπαδόπουλος γράφει για τις κυβερνητικές δυσλειτουργίες και το ενδεχόμενο ανασχηματισμού μετά την τελευταία συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου
Η χθεσινή συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου ήταν αποκαλυπτική. Καταρχάς, ήταν η πρώτη συνεδρίαση από τότε που ανέλαβε την πρωθυπουργία ο Κυριάκος Μητσοτάκης που απουσίαζαν τα χαμόγελα. Τα καρφιά έδιναν και έπαιρναν, όπως και τα υπονοούμενα. Μέσα σε μόλις 15 μήνες είναι εμφανές ότι οι υπουργοί δεν έχουν και τις καλύτερες σχέσεις μεταξύ τους. Όχι σε φιλικό επίπεδο, αυτό δεν μας αφορά, αλλά σε επίπεδο στοιχειώδους συνεργασίας. Για τις πολλαπλές αστοχίες του τελευταίου διαστήματος ο ένας ρίχνει το μπαλάκι στον άλλο. Φρονώ πως όλα τα προαναφερθέντα αποτυπώθηκαν τόσο στο το ύφος όσο και στα μηνύματα που θέλησε να περάσει ο πρωθυπουργός.
Ανεξάρτητα από τις θριαμβευτικές δημοσκοπήσεις, η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τις πρώτες δυσλειτουργίες. Έχει κάτσει, κατά το κοινώς λεγόμενο. Το γεγονός ότι παίζει-μέχρι νεοτέρας-χωρίς αντίπαλο ενισχύει τον εφησυχασμό, τη χαλάρωση, την αλαζονεία. Επιφέρει μεταρρυθμιστική κόπωση.
Έχει περάσει αρκετός χρόνος από τις εκλογές με αποτέλεσμα ο πρωθυπουργός να έχει ξεκάθαρη εικόνα για το ποιοι μπορούν και ποιοι όχι. Ποιοι είναι διατεθειμένοι να κάνουν μεταρρυθμίσεις και ποιοι όχι. Ποιοι έχουν σχέδιο και ποιοι όχι. Το ίδιο ισχύει και για την έμπειρη ομάδα του Μαξίμου που καταγράφει τα πάντα και ελέγχει τους υπουργούς. Πλην του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, που έχει παράξει ουσιαστικό και κυρίως φανερό έργο, ή κάποιους υπουργούς και υφυπουργούς, που προσπαθούν πραγματικά σε διάφορα υπουργεία μέσα σε δύσκολες συνθήκες, η συνολική εικόνα είναι κυβέρνηση δυο ταχυτήτων.
Αρκετοί, ωστόσο, σπαταλούν το χρόνο τους παρελαύνοντας στα ΜΜΕ. Αναλώνονται σε ανούσιες αντιπαραθέσεις ή βαρύγδουπες εξαγγελίες. Ενδιαφέρονται για το προσωπικό τους μέλλον και την τοπική τους πελατεία. Πιστεύουν πως αν δεν κάνουν τίποτα ή το πολύ πολύ κανένα «μπάλωμα», θα διασωθούν.
Συν τοις άλλοις, το στοιχείο της επικοινωνίας είναι κυρίαρχο και για κάποιους υπουργούς είναι ως και προκλητικό. Πολλές φορές η προβολή και το γλείψιμο των δημοσιογράφων κάνει μεγαλύτερο κακό από ένα επικριτικό σχόλιο που μπορεί, στο τέλος της ημέρας, να λειτουργήσει αφυπνιστικά.
Ουδείς παραγνωρίζει τη συνθετότητα των προβλημάτων. Όμοιο φαινόμενο σαν και αυτό του κορωνοϊού και μάλιστα με απίστευτες παρενέργειες σε όλα τα επίπεδα δεν έχει ξανασυμβεί. Ούτε το θέμα της Τουρκίας είναι εύκολο, πολύ περισσότερο όταν ελλοχεύει ο κίνδυνος ενός ατυχήματος. Αλλά έτσι συμβαίνει στην πολιτική. Δεν προγραμματίζεις τα γεγονότα. Τα αντιμετωπίζεις και κρίνεσαι αντιστοίχως. Όπως αντιμετωπίστηκαν με μεγάλη επιτυχία μια σειρά ζητημάτων το πρώτο διάστημα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη.
Είναι, λοιπόν, προφανές ότι το κυβερνητικό σχήμα θέλει ώθηση και τόνωση. Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει λόγο να δειλιάσει προκειμένου να εξυπηρετήσει εσωκομματικές ισορροπίες. Τόσους δικούς του, τόσους σαμαρικούς ή τόσους καραμανλικούς. Μόνο θυμηδία προκαλούν πλέον στην κοινωνία αυτές οι αναφορές ή αυτοί οι παλαιοκομματικοί διαχωρισμοί. Ο γνώμονας στην εποχή μας είναι μόνο η αποτελεσματικότητα.
Στις διαρθρωτικές αλλαγές του καλοκαιριού, για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός «τόλμησε» και τοποθέτησε στο υπουργείο Εργασίας τον καθηγητή, Πάνο Τσακλόγλου. Τέτοιου επιπέδου και συμβολισμού θα είναι οι επιλογές στον-θέλω να πιστεύω, άμεσο-ανασχηματισμό. Πρόσωπα με εμπειρία, σφαιρική γνώση και μεταρρυθμιστική λογική.
Στην πολιτική ο χρόνος που περνάει δεν ξαναγυρνάει πίσω και ήδη χάνεται χρόνος εξαιτίας μιας σειράς αποτυχημένων προσώπων. Δεν έχει κανέναν λόγο να τα «χρεώνεται» ο κ. Μητσοτάκης…
Οι κυβερνήσεις είχαν κάθε λόγο να μετατρέψουν τους αγρότες σε δημόσιους υπάλληλους και οι αγρότες στην πλειονότητά τους δέχθηκαν πρόθυμα αυτόν τον ρόλο
12°
