«Χορεύει το πρόβατο, τ’ αρνάκι βελάζει κι απ’ τον αγκαθόβατο, δροσούλα σταλάζει, στο Μάη που σήμερα, προβάλλει στη γη», γράφει ο Ιωάννης Πολέμης, σε ένα από τα πολλά ποιήματά του που μας υποχρέωναν να αποστηθίζουμε στο σχολείο.
Με μια πρώτη ματιά, η επιλογή του ποιητή να βάλει το πρόβατο να το ρίχνει στο χορό, είναι μάλλον ατυχής. Τα πρόβατα δεν φημίζονται ιδιαίτερα για τις χορευτικές τους ικανότητες. Για άλλα πράγματα είναι διάσημα: για την πραότητά τους, για την δειλία τους, για την υποτακτικότητα τους… Ίσως, όμως, ο μαγιάτικος αυτός χορός να συμβολίζει ποιητική αδεία και ένα άλλο στοιχείο του χαρακτήρα τους. Την βλακώδη ανεμελιά τους που τα κάνει να πορεύονται, δίχως την παραμικρή ανησυχία προς το μαχαίρι του σφαγέα τους.
Αυτού του είδους η αισιοδοξία, όμως, δεν χαρακτηρίζει μόνο τα προβάτα. Την έχουν και πολλοί άνθρωποι. Πρώτοι και καλύτεροι όλοι εμείς που κάποτε ξεστομίσαμε την, αφελέστατη όπως αποδείχτηκε, άποψη ότι η κρίση μπορεί και να μας βγει σε καλό. «Ποιος ξέρει», λέγαμε. «Μπορεί να μας κάνει να επαναπροσδιορίσουμε ορισμένα πράγματα. Να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα και τελικά, μέσα από όλη αυτή την περιπέτεια, η Ελλάδα να βγει καλύτερη».
Πραγματικά, εμείς επαναπροσδιορίσαμε ορισμένα πράγματα. Αρχίσαμε να χωρίζουμε σωστά τα σκουπίδια για την ανακύκλωση, να απαιτούμε αποδείξεις από τους υδραυλικούς, και να πληρώνουμε αγόγγυστα, τα χαράτσια, τις εισφορές αλληλεγγύης και τα τέλη επιτηδεύματος. Τα πρόβατα λοιπόν έκαναν και κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να βγει η Ελλάδα καλύτερη από όλη αυτή την περιπέτεια.
Την ίδια στιγμή όμως κάποια άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, συνεχίζουν κανονικά και με το νόμο τη δουλειά τους. Τα τρωκτικά εξακολουθούν να ροκανίζουν, οι καρχαρίες να καταβροχθίζουν, ενώ οι ύαινες, οι γύπες και τα άλλα πτωματοφάγα ζώα να τσιμπολογούν τα απομεινάρια. Μάλιστα, καθώς τα αξιαγάπητα αυτά πλάσματα νιώθουν ότι τα περιθώρια στενεύουν, άρχισαν να δρουν με την λογική του ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει το μέλος του σώματός μας που βρίσκεται κάτω από την ουρά.
Ευγενικός χορηγός τους σ’ αυτήν τους την δραστηριότητα, είναι η κυβέρνηση, η οποία κάθε λίγο και λιγάκι βγάζει τα ασημικά από τα συρτάρια και τα σκοτώνει, με τη σύνεση χαρτόμουτρου που χρωστάει χρήματα στον τοπικό μαφιόζο. Τώρα ετοιμάζει για σκότωμα την καλή σερβάντα της πατρίδας μας, τους αιγιαλούς και τις παραλίες. Το σχέδιο νόμου που τέθηκε σε δημόσια διαβούλευση μέχρι τις 5 Μαΐου, προβλέπει κάποιες εντυπωσιακές αλλαγές στο ισχύον πλαίσιο. Για παράδειγμα, όπως συνοψίζεται εδώ, αφαιρούνται όλες οι αναφορές στην υποχρέωση ελεύθερης πρόσβασης στον αιγιαλό, διευκολύνεται η δημιουργία μόνιμων κατασκευών από ιδιώτες, αφαιρούνται όλοι οι περιορισμοί στην έκταση που μπορεί να παραχωρηθεί για ξαπλώστρες και αναψυκτήρια, επιτρέπεται η επιχωμάτωση θαλάσσιου χώρου για την εξυπηρέτηση επιχειρηματικής δραστηριότητας, διευκολύνεται η παραχώρηση εκτάσεων που περιλαμβάνουν αρχαιότητες ή δάση…
Με δυο λόγια, επιλέγουμε να πετάξουμε στα σκουπίδια όλα τα πλεονεκτήματα που έχει η χώρα μας σε σχέση με τους ανταγωνιστές της και να ακολουθήσουμε ένα τουριστικό μοντέλο που, στην ουσία, έχει αποτύχει σε όσα μέρη έχει εφαρμοστεί. Ναι, λένε οι υπέρμαχοι του νομοσχεδίου, αλλά θα γίνουν μεγάλες επενδύσεις και ο κοσμάκης θα βρει δουλειά. Θα χτυπηθεί η ανεργία που είναι το νούμερο ένα πρόβλημά μας. Αν είναι έτσι, υπάρχουν κι άλλες ιδέες. Θα μπορούσαμε, για παράδειγμα, να κόψουμε όλα τα δάση ώστε να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για ξυλοκόπους και πωλητές καυσόξυλων. Ή να κατεδαφίσουμε κάποια από τα αρχαία μνημεία και να τα πουλήσουμε σαν υλικά οικοδομών. Όρεξη και κέφι να υπάρχει, ιδέες βρίσκονται!
Άραγε, όλα αυτά γίνονται ελαφρά τη καρδία ή υπάρχει κάποιου είδους συνεννόηση με συγκεκριμένους ενδιαφερόμενους που, όπως ήδη ακούγεται, περιμένουν με τα μαχαιροπίρουνα στα χέρια; Μέχρι να δοθεί απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να βελάσουμε, με κάθε τρόπο και σε κάθε τόνο, τις αντιρρήσεις μας, αρχίζοντας από την δημόσια διαβούλευση η οποία κλείνει άρον άρον σε λίγα εικοσιτετράωρα. Αλλιώς, μπορούμε απλά να διώξουμε τις σκοτούρες και να απαγγείλουμε λίγο ακόμη Ιωάννη Πολέμη.
«Η θάλασσα γίνεται καθρέφτης και πάλι, το κύμα της χύνεται κι ο φλοίσβος τον ψάλλει, στο Μάη που σήμερα προβάλλει στη γη»
13°
