Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει για την γίδα στην πλάτη που έχουν οι ΣΥνένοχοι της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς και δεν θέλουν να τη διώξουν.
Το αναμφισβήτητο είναι ότι ο Νικόλας ο Παππας πιάστηκε με μια γίδα στην πλάτη. Μπορεί να την έκλεψε, μπορεί να του την έκαναν δώρο, μπορεί να είναι μια γίδα την οποία μεγαλώνει από μωρό και την έχει για κατοικίδιο, αλλά η ουσία παραμένει μια: η γίδα είναι στην πλάτη του και η θέση του δεν δικαιολογεί γίδες στην πλάτη. Στην πραγματικότητα η γίδα στην πλάτη για άνθρωπο της θέσης του δεν σημαίνει τίποτα καλό ακόμα κι αν την έχει σηκώσει για να την ξεκουράσει.
Όμως η γίδα στην πλάτη δεν βαραίνει μόνο τον σύντροφο Παππά. Βαραίνει (αναπόφευκτα) και το κόμμα του. Η γίδα στην πλάτη του συντρόφου Παππά γίνεται γίδα στην πλάτη όλου του ΣΥΡΙΖΑ και το περίεργο είναι ότι το κόμμα του Αλέκση δεν κάνει τίποτα απολύτως για να τη διώξει από πάνω του.
Ο σύντροφος Παππάς, όπως πια δεν αρνείται ούτε ο ίδιος, είπε ακριβώς όσα ακούσαμε και με τη σειρά που τα ακούσαμε. Πιθανόν να υπάρχουν και άλλα που θα ακούσουμε στο μέλλον, αλλά και αυτά που ακούσαμε αρκούν για να καταλάβουμε ότι κάτι από πολύ περίεργο εώς πολύ κακό συνέβαινε την περίοδο που η ο σύντροφος Παππάς είχε πολύ ψηλή θέση στο Μαγαζί, όπως του άρεσε να λέει την κυβέρνηση της Πρώτης Φοράς Αριστεράς.
Αν ο πρόεδρος και τα υψηλόβαθμα στελέχη του κόμματος είχαν άγνοια για αυτά τα οποία λέει ο σύντροφος Παππάς, αν είχαν άγνοια για τις δουλειές του Μαγαζιού έτσι όπως αυτές περιγράφονται στο ηχητικό, ο παλιόφιλος του Αλέκση θα είχε ήδη διαγραφεί. Δεν θα είχε καμία λογική ένα κόμμα εντίμων να δέχεται να μπαίνει στη θέση του υπόπτου σύσωμο επειδή ένα υψηλόβαθμο στέλεχος ακούγεται να λέει τεράτα σε μια ηχογράφηση. Κανένα κόμμα δεν είναι τόσο αυτοκαταστροφικό ώστε να φορτωθεί τις αμαρτίες ενός στελέχους του.
Εκτός αν οι αμαρτίες δεν είναι ενός στελέχους αλλά κοινές. Εκτός αν ο Αλέκσης, ο Ευκλείδης, ο Γιάννης, η Όλγα, ο Πάνος, ο Νίκος, ο Γιώργος και όλα τα παιδιά, είχαν γνώση όλων όσων συνέβαιναν στο Μαγαζί και περιγράφει ο σύντροφος Παππάς στον Μυωνή. Εκτός αν ο σύντροφος Παππάς δεν έκανε τίποτα από μόνος του κι απλώς είχε κι αυτός, όπως όλοι, ένα πόστο στο μαγαζί της Πρώτης Φοράς Αριστεράς.
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, κάθε μέρα που ο Νικόλας ο Παππάς παραμένει στέλεχος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι μια μέρα στην οποία αποδεικνύεται πως ό,τι έκανε και έλεγε ήταν σε πλήρη γνώση όλης της ηγετικής ομάδας και ειδικότερα του Αλέκση. Κάθε μέρα που περνάει με τον Νικόλα τον Παππά στον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια απόδειξη ότι ο Αλέκσης και τα υπόλοιπα παιδιά κάτι φοβούνται. Κάτι που τους κάνει να προτιμούν να κρατήσουν κοντά τους τον σύντροφο Παππά και τις αμαρτίες του.
Διαφορετικά ο σύντροφος Παππάς θα είχε ήδη συνδυάσει την ανάληψη της ευθύνης με μια ωραία παραίτηση και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έδειχνε ότι όχι μόνο δεν έχει τίποτα να κάνει με πολλά λεφτά, outsourcing και μαγαζιά αλλά και ότι όλα αυτά τους είναι απεχθή.
Η διαγραφή του συντρόφου Παππά θα ήταν μια σοβαρή ένδειξη αποδοκιμασίας και μια σοβαρή προσπάθεια απόδειξης εντιμότητας. Το ότι αυτή η προσπάθεια δεν γίνεται μόνο ένα πράγμα μπορεί να σημαίνει. Συνενοχή και φόβο. Και μπράβο τους.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
