Παλεύω αρκετά εδώ και καιρό με την επιθυμία να γράψω κάτι για το Ποτάμι, το κόμμα του Σταυρού Θεοδωράκη. Δεν είναι ότι ήθελα να δω πρώτα κάποια πράγματα πριν σχολιάσω, έχω την εντύπωση πως από την αρχή κατάλαβα αρκετά καλά πού το πήγαινε ο δημοφιλής δημοσιογράφος. Δεν σχολίασα, κυρίως λόγω της θέσης μου στη Δράση, ώστε να μη θεωρηθεί πως οι απόψεις μου εκφράζουν και το κόμμα. Σήμερα όμως θα το κάνω.
Παλεύω αρκετά εδώ και καιρό με την επιθυμία να γράψω κάτι για το Ποτάμι, το κόμμα του Σταυρού Θεοδωράκη. Δεν είναι ότι ήθελα να δω πρώτα κάποια πράγματα πριν σχολιάσω, έχω την εντύπωση πως από την αρχή κατάλαβα αρκετά καλά πού το πήγαινε ο δημοφιλής δημοσιογράφος. Δεν σχολίασα, κυρίως λόγω της θέσης μου στη Δράση, ώστε να μη θεωρηθεί πως οι απόψεις μου εκφράζουν και το κόμμα. Σήμερα όμως θα το κάνω.
Διαβάζω καθημερινά τις θέσεις που υπάρχουν στο site του του Ποταμιού (εξαιρετική επιλογή ονόματος), παρακολουθώ στα social media όλα τα ανεβασμένα βίντεο όπου αναπτύσσονται οι απόψεις του Σταύρου και των συνεργατών του και συμφωνώ σε πολλά από αυτά που υποστηρίζουν.
Εκεί όμως που έμεινα κυριολεκτικά έκπληκτος είναι οι θέσεις του κόμματος για την Ευρώπη, όπως μπορεί κανείς να διαβάσει σε ένα όχι πολύ εκτεταμένο αλλά σίγουρα καλογραμμένο και εύστοχο κείμενο που δόθηκε στη δημοσιότητα. Είναι νομίζω πρώτη φορά που ένα κόμμα στη χώρα μας διατυπώνει τόσο σαφείς φιλοευρωπαϊκές θέσεις, αντιμετωπίζει με σπάνια ψυχραιμία και ορθολογισμό τα λεγόμενα εθνικά θέματα, ενώ δεν διστάζει να κάνει στοχευμένη κριτική στην πορεία της ένωσης.
Οφείλουμε πιστεύω όλοι όσοι θεωρούμε εαυτούς προοδευτικά σκεφτόμενους να αναγνωρίσουμε πως ο λόγος του Ποταμιού έως τώρα είναι από τους πιο τολμηρούς που έχουν διατυπωθεί ποτέ από κόμμα στην Ελλάδα. Διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας, ιδιωτικά πανεπιστήμια, ευρωφεντεραλισμός, ναρκωτικά, σύμφωνο συμβίωσης, μετανάστες, οικολογία, και πολλά ακόμη που έχει ήδη πει είναι σε πολύ σωστή, τολμηρά διατυπωμένη, προοδευτική κατεύθυνση, θέσεις που υποστήριξαν κατά καιρούς και άλλα κόμματα, όπως η Δράση με περιορισμένη (ή και καθόλου) επιτυχία μέχρι σήμερα.
Το γεγονός ότι αυτό το κόμμα ξεκίνησε από τα μίντια και έναν άνθρωπό τους έχει και τις αρνητικές του διαστάσεις, όπως σωστά πολλοί υποστηρίζουν. Η μιντιοκρατία είναι μια μάστιγα της εποχής μας και το κακό δημοσιογραφικό κατεστημένο βασικά υπεύθυνο για το χάλι της χώρας μας.
Δεν είναι όμως όλοι οι δημοσιογράφοι το ίδιο, όπως βεβαία δεν είναι και όλοι οι πολιτικοί. Ο Σταύρος στη δουλειά του έχει να επιδείξει αξιοθαύμαστα κατορθώματα. Οι εκπομπές του είναι δημοφιλέστατες παρά το γεγονός ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να θεωρηθούν ελαφρές, πράγμα σπάνιο για την ελληνική τηλεόραση, ενώ και η αρθρογραφία του αλλά και η δημιουργία του protagon.gr ανήκουν επίσης στα θετικά του.
Το επόμενο δημιούργημα του Θεοδωράκη, του νέου αυτού Μίδα της επικοινωνίας, το κόμμα του, παρουσιάζει εξίσου μεγάλη επιτυχία, κάτι που όπως ήταν αναμενόμενο ξάφνιασε και τρόμαξε πολλούς.
Είναι λοιπόν η δημιουργία ενός κόμματος από τηλεοπτικό αστέρα μια φυσιολογική και θετική εξέλιξη; Θεωρητικά όχι, στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως ναι.
Είναι αλήθεια πως για να μπορέσει να σταθεί ένα τέτοιο κόμμα και να έχει επιτυχία στην φοβική Ελλάδα θα έπρεπε να βρεθεί ένας άλλος τρόπος διείσδυσης στο πολιτικό γίγνεσθαι από τον συμβατικό που πολλά νέα κόμματα κατά καιρούς έχουν επιλέξει, αλλά δεν τα κατάφεραν. Ο τρόπος αυτός ήταν η χρησιμοποίηση της αναγνωρισιμότητας του Σταύρου Θεοδωράκη ως ενός ας πούμε «Δούρειου Ίππου» που θα μπορέσει να περάσει τις απόψεις αυτές μέσα από τα τείχη ενός καλά προστατευμένου από το κατεστημένο συστήματος.
Καλώς ή κακώς ο Σταύρος ξέρει καλά το συστημικό παιχνίδι και το παίζει με μεγάλη επιτυχία για την ώρα. Δεν μένει λοιπόν παρά να δούμε αν θα τα καταφέρει να σταθεί όρθιος απέναντι στον πόλεμο που θα δεχτεί που θα είναι σκληρός.
Χρέος όλων των προοδευτικών πολιτών είναι να ευχόμαστε να κρατήσει, ακόμη και αν δεν θα είμαστε από τους πρώτους που θα ψηφίσουν το ποτάμι του!
Το πρόβλημα δεν είναι στην ποιότητα της δημοκρατίας και στους θεσμούς, αλλά στην εφαρμογή των νόμων που έχει θεσπίσει η δημοκρατία και στον διάχυτο λαϊκισμό μιας μεγάλης μερίδας του πολιτικού μας συστήματος
