Πριν πολλά πολλά χρόνια ο (αγαπημένος) Rod Stewart είχε δώσει μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο MTV. Στο -χιουμοριστικό- τρέιλερ της συνέντευξης ο Σκωτσέζος τραγουδοποιός ξεκινούσε λέγοντας ενθουσιασμένος: «Μπορείτε να με ρωτήσετε ό,τι θέλετε!». Εν συνεχεία, έπεφταν μία μία οι ερωτήσεις και ο Rod απαντούσε όλο και πιο ενοχλημένος: «Δεν ξέρω», «Δεν μπορώ να σας απαντήσω», «Άλλη ερώτηση παρακαλώ, «Σιγά που θα σας πω». Κρατήστε αυτό το blast from the past κλιπάκι. Θα το χρειαστούμε παρακάτω.
Όταν πρωτοεμφανίστηκε Το Ποτάμι δήλωσα ευχαριστημένος. Το έγραψα μάλιστα και σε άρθρο μου εδώ, στην φιλόξενη σελίδα της Athens Voice. Σήμερα, δεν έχω αλλάξει άποψη. Εξακολουθώ να πιστεύω πως το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη μπορεί να συσπειρώσει έναν μεγάλο αριθμό κεντροαριστερών ψηφοφόρων (οι οποίοι ενδεχομένως να μην έμπαιναν καν στον κόπο να ψηφίσουν στις 25 Μαΐου) και -θέλω να ελπίζω- να συνεργαστεί μετά τις ευρωεκλογές για την δημιουργία μιας ενωμένης και πανίσχυρης κεντροαριστεράς.
Πλέον όμως, είμαι και προβληματισμένος. Η όλη καμπάνια του Ποταμιού αφήνει πίσω της πολλά ερωτηματικά. Καταρχάς, ενδέχεται να μιλάμε για το πιο προσωποκεντρικό κόμμα όλων των εποχών (τουλάχιστον σε τέτοια δημοσκοπικά επίπεδα). Ο μόνος ομιλητής σε όλες της συγκεντρώσεις στην σύντομη ιστορία του κόμματος παραμένει ο ίδιος ο Θεοδωράκης, ο οποίος μάλιστα δεν συμμετέχει καν στο ευρωψηφοδέλτιο! Πως θα επιλέξουν ποιον θα σταυρώσουν οι ψηφοφόροι του κόμματος; Στις περισσότερες τηλεοπτικές εκπομπές δε, δεν υπάρχει εκπρόσωπος του Ποταμιού. Όχι φυσικά λόγω κάποιου μοχθηρού μποϊκοτάζ εκ μέρους των ΜΜΕ (μάλλον το αντίθετο συμβαίνει…) αλλά επειδή το ίδιο το κόμμα έχει προφανώς εκτιμήσει πως μια τέτοια στάση το ευνοεί. Και πως όχι όταν στις ελάχιστες εμφανίσεις τους τα (υπόλοιπα) στελέχη του Ποταμιού μιλάνε από λίγο έως καθόλου και αποφεύγουν συστηματικά να πάρουν θέση για οποιοδήποτε θέμα. Πρόσφατο παράδειγμα, ο –εξαιρετικός αθλητής αλλά και αρθρογράφος- Γιώργος Μαυρωτάς ο οποίος ερωτηθείς από τον Νίκο Χατζηνικολάου στον «Ενικό» για το σούπερ ντούπερ θέμα Μπαλτάκου αρκέστηκε να απαντήσει πως πρέπει να ευγνωμονούμε το Ποτάμι καθώς εκτόπησε από την τρίτη θέση στα γκάλοπ την Χρυσή Αυγή (τι σημαίνει αυτό; Η οργάνωση του Μιχαλολιάκου θα παίξει μπαράζ για να μπει στους ομίλους;). Sorry αλλά εδώ συμφωνώ απόλυτα με τον Πάνο Σκουρλέτη ο οποίος έκπληκτος αναφώνησε: «Μα γιατί δεν έχετε ονομάσει το κόμμα σας Ελβετία;»
Ο ίδιος ο Σταύρος έδωσε δύο μεγάλες τηλεοπτικές συνεντεύξεις μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες. Και κάπου εδώ, θυμηθείτε τον Rod Stewart που σας έλεγα πιο πάνω. Ειδικά στον Νίκο Ευαγγελάτο, ο ιδρυτής του Ποταμιού πέταξε ουκ ολίγες φορές την μπάλα στην εξέδρα. «Μη με ρωτάς τέτοια πράγματα», «Δεν μπορώ να απαντήσω αυτή την στιγμή», «Θα δούμε» ήταν οι πιο συνηθισμένες απαντήσεις του ενώ σε κάποια καυτά θέματα (π.χ. η νομιμοποίηση των «ελαφρών» ναρκωτικών) απέφυγε (με μαεστρία είναι αλήθεια) να απαντήσει.
Προσθέτουμε σε όλα αυτά την συνεχή απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών. Προσθέτουμε και το – πρωτοφανές- «Θα επιλέξουμε σε ποια ευρωπαϊκή πολιτική ομάδα θα ενταχθούμε μετά τις εκλογές». Με ποιο κριτήριο; Και ένας π.χ. σοσιαλδημοκράτης που θα ψηφίσει Ποτάμι και μετά θα το δει να καταλήγει στην ομάδα των Φιλελευθέρων πως θα πάρει την ψήφο του πίσω;
Στην Ελλάδα το πολιτικό φλου αρτιστίκ πουλάει. Όταν αποφεύγεις να πάρεις θέση γίνεσαι αρεστός σε όλους. Ας μην ξεχνάμε πως συγκεκριμένοι πολιτικοί στήριξαν στην συγκεκριμένη στάση ολόκληρη την καριέρα τους. Από κάποιες συνομιλίες που είχα με στον Σταύρο Θεοδωράκη και, κυρίως, από τις τηλεοπτικές εκπομπές του γνωρίζω πως δεν είναι τέτοιος τύπος. Πείτε το και συμβουλή αλλά για μένα πρέπει να αλλάξει στυλ. Να ρισκάρει, να προτείνει να συγκρουστεί. Να δώσει ένα σαφές ιδεολογικό στίγμα στο κόμμα του. Το έχω πει πολλές φορές: Η ζωή δεν τελειώνει στις ευρωεκλογές και ένα εντυπωσιακό εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί να εξαϋλωθεί μέσα σε λίγες μόνο μέρες.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
15°
