«Δεν πέρασε μια βδομάδα από την υποψηφιότητά σου κι άρχισες να μιλάς σαν πολιτικός». Αυτό ήταν το σχόλιο άσπονδου φίλου σχετικά με τα όσα είπα την προηγούμενη εβδομάδα στην τηλεόραση, ότι δηλαδή οι πολιτικοί πρέπει να ξυπνάνε και να κοιμούνται με δυο λέξεις: άνεργοι και νέοι. Όμως, η άποψή μου ότι οι νέοι πρέπει όχι μόνο να είναι το κύριο θέμα στην πολιτική συζήτηση αλλά και να αναλάβουν επιτέλους καίριες θέσεις στην πολιτική ζωή και την εξουσία ούτε καινούργια είναι ούτε, πολύ περισσότερο, μία προσπάθεια όψιμης εκλογικής κολακείας.
Δεν είναι καινούργια, γιατί ήδη εδώ και δύο χρόνια επιδιώκω να πείσω νέους ανθρώπους να μπουν ενεργά στην πολιτική ζωή. Πρώτα με την προτροπή να ιδρύσουν ένα κόμμα, ύστερα με την πίεση να οργανωθούν σε μια ανεξάρτητη κίνηση νέων, τέλος να φτιάξουν τουλάχιστον έναν όμιλο πολιτικού προβληματισμού. Κι αυτό, γιατί πιστεύω ότι οι νέοι έχουν ενδιαφέροντα, αγωνιούν για τα πολιτικά, έχουν νέες, πρωτοποριακές ιδέες, αλλά δεν έχουν φωνή. Η φωνή τους πνίγεται από τις κομματικές νεολαίες και παρατάξεις που απτόητες συνεχίζουν τον παραγοντισμό και τον παλαιοκομματικό συνδικαλισμό σκεπάζοντας όποιον επιχειρεί να αρθρώσει ανεξάρτητο λόγο.
Με όσους νέους συζήτησα, ήταν διστακτικοί σε κάποια οργανωμένη πολιτική δραστηριότητα. Δεν αποδέχονταν ότι οι νέοι έχουν να διαδραματίσουν ένα βασικότατο ρόλο. Υποστήριζαν ότι η ηλικία από μόνη της δνε είναι προσόν, και το ουσιώδες είναι οι θέσεις και οι ιδέες. Μπορεί να υπάρχουν νέοι σε ηλικία με παλαιοκομματικές νοοτροπίες και αντίστοιχα ηλικιωμένοι με φρέσκιες και προοδευτικές ιδέες. Το ότι η ηλικία από μόνη της δεν είναι προσόν είναι προφανές. Η γεροντοκρατία, όμως, άνευ ετέρου αποτελεί ελάττωμα.
Υπάρχει ένας βαθύς λόγος δικαιοσύνης που επιτάσσει τη διακυβέρνηση της κοινωνίας από νέους. Αυτοί που έχουν μπροστά τους το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους είναι δίκαιο να μπορούν να ορίζουν την τύχη τους. Η επιταγή αυτή είναι ιδιαίτερα επιτακτική την περίοδο της φοβερής κρίσης που διανύουμε όχι μόνον διότι οι νέοι έχουν καταβάλει το βαρύτερο τίμημα στην ανεργία και σε χαμένες ευκαιρίες αλλά και επειδή η αβεβαιότητα για το μέλλον είναι το μόνο πράγμα αυτό που τους εξασφαλίσαμε. Το μεγαλύτερο μερίδιο στην άσκηση της εξουσίας προκύπτει αβίαστα από ένα συλλογισμού του τύπου «αν είναι να ζήσουμε σε ένα ζοφερό περιβάλλον, αφήστε τουλάχιστον εμάς να το διαμορφώνουμε, αφήστε μας να φταίμε εμείς για ό,τι συμβαίνει.»
Το αίτημα «οι νέοι στην εξουσία» δεν είναι ούτε αξίωμα ούτε κανόνας απαράβατος. Περιέχει, όμως, ένα βαθύ στοιχείο δικαιοσύνης. Το ευτήχημα βέβαια θα ήταν να κυβερνήσουν οι πιο άξιοι νέοι. Άλλωστε, η αξιοκρατία είναι κι αυτή θεμελιώδης ηθικοπολιτική επιταγή. Αλλά για το ότι οι περισσότερες θέσεις ευθύνης πρέπει να καταλαμβάνονται από νέους δεν έχω καμία αμφιβολία. Όταν, λοιπόν, λέω, ότι θα κάνω το παν για να προωθήσω την εναλλαγή γενεών στην εξουσία, δεν λαϊκίζω. Εκφράζω μια θέση που προκύπτει από μια αίσθηση πολιτικής δικαιοσύνης.
8°
