Ο Μάνος Βουλαρίνος γράφει 10 πράγματα που είναι πιο δύσκολα και πιο σκληρά από το να φοράς μάσκα για να προστατευτείς από τον κορωνοϊό.
Συνεχώς ακούω (και είμαι σίγουρος πως ακούτε κι εσείς) γκρίνια για τις δυσκολίες που έχει η τήρηση των μέτρων ατομικής προφύλαξης για τον κορωνοϊό. Πιθανότατα κι εσείς που διαβάζετε τώρα να έχετε παραπονεθεί για το πόσο οδυνηρό είναι να φοράς τη μάσκα για ώρα, πόσο μανούρα είναι να πλένεις συνεχώς τα χέρια σου και να προσέχεις πού τα βάζεις, πόσο δύσκολο είναι να μη συνωστίζεσαι και να μην είσαι διαχυτικός με ανθρώπους που δεν ζεις μαζί κ.ο.κ.
Και (αν εξαιρέσω τις ανταλλαγές σάλιου με γνωστούς και φίλους που η διακοπή τους δεν καταλαβαίνω ποια δυσκολία παρουσιάζει) έχετε απόλυτο δίκιο. Είναι δύσκολο να φοράς μάσκα για ώρα, είναι δύσκολο να έχεις συνεχώς το νου σου στα χέρια σου, είναι δύσκολο να θυμάσαι να τα καθαρίζεις κάθε τρεις και λίγο, είναι δύσκολο να πεις «όχι εγώ δεν πάω να στριμωχτώ, θα πιω το ποτό μου κάπου που θα υπάρχει χώρος», είναι δύσκολο να κρατηθείς δυο μέτρα μακριά από γνωστούς και φίλους που, όταν σου μιλάνε, θέλουν να είναι τόσο κοντά ώστε να μπορούν να ρίξουν και μια ματιά στις αμυγδαλές σου. Είναι όντως δύσκολο να τηρήσεις τα μέτρα προστασίας. Είναι σκληρό.
Ξέρετε τι είναι ακόμα πιο δύσκολο και πιο σκληρό;
Να αρρωστήσεις και να μείνεις σε απομόνωση 14 ημέρες, ενώ ταυτόχρονα ανησυχείς μήπως έχεις κολλήσει και κάποιο μέλος της οικογένειάς σου ή κάποιον φίλο σου. Να περάσεις την οδυνηρή, ακόμα και γι' αυτούς που δεν νοσηλεύονται, ασθένεια μόνος.
Να χάσουν μεροκάματο άνθρωποι, όχι επειδή εκείνοι έκαναν κάποιο λάθος, αλλά επειδή εσύ είχες κολλήσει και δεν το ήξερες και πήγες να φας στο εστιατόριο που δουλεύουν.
Να κινδυνεύσει το μέλλον μιας επιχείρησης επειδή εκεί ψώνισες ή αγόρασες τις υπηρεσίες τους ενώ ήσουν φορέας του ιού.
Να χάσεις μεροκάματα και ίσως τη δουλειά σου επειδή αυτή η επιχείρηση θα είναι αυτή στην οποία εργάζεσαι εσύ.
Ένα λοκ νταουν στη γειτονιά σου. Ή στο χωριό σου. Ή στο νησί σου.
Οι ενοχές επειδή έστειλες κάποιον δικό σου στο νοσοκομείο.
Το να πας εσύ στο νοσοκομείο. Μέρες και μέρες χωρίς κανένας δικό σου να μπορεί να σε επισκεφθεί.
Το να διστάζουν να σε πλησιάζουν ακόμα και στα δύο μέτρα, ακόμα και οι δικοί σου άνθρωποι, όταν (και αν) αποθεραπευτείς.
Η εντατική.
Ο θάνατος.
Από την άλλη δεν αποκλείεται το να φοράς μάσκα στο λεωφορείο ή στα ψώνια ή στο πλοίο να είναι πολύ πιο δύσκολο και σκληρό από όλα αυτά. Και μπράβο σου.
10°
