Τώρα τις προάλλες μου συνέβη, το τριήμερο της Πρωτομαγιάς. Δηλαδή διήμερο, αλλά για εμάς τους δημοσιογράφους του κυριακάτικου Τύπου ήταν τριήμερο σχεδόν, γιατί κλείσαμε πιο νωρίς την ύλη μας. Τέλος πάντων, δεν νομίζω ότι σας ενδιαφέρουν αυτά τα κλαδικά. Εκείνο που έχει πλάκα είναι δύο μίνι επεισόδια με πρωταγωνιστές βενζινοπώλες.
Όπως ξεκινούσα λοιπόν με τη Χανιώτισσα για παραλία, πρόσεξα ότι από βενζίνα δεν πήγαινε και πολύ καλά το όχημα. Σταμάτησα στην αρχή της Βουλιαγμένης κι επειδή δεν κράταγα λεφτά (ανάληψη έκανε λίγο πιο πέρα από ΑΤΜ) λέω του υπαλλήλου «βάλε 10 ευρώ». Τσουπ-τσουπ την έκανε τη δουλειά του μια χαρά και ταυτόχρονα μου καθάρισε εμπρός και πίσω τζάμι. Την ίδια ώρα, αφίχθη και ο υπεύθυνος του καταστήματος (μιλάμε για βενζινάδικο μεγάλο, με parking και πλυντήριο όλα κομπλέ) και γύρισε και μου είπε: «Όλα εντάξει, κύριε; Πάμε βόλτα, βλέπω. Να κεράσουμε ένα εσπρεσάκι όση ώρα περιμένετε;».
Δεν ξέρω αν κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου από ντροπή (να βάζεις βενζίνη 10 ευρώ και να σε κερνάνε και καφέ;) ή από έκπληξη (αμάξια μικρού μεγέθους σαν και το δικό μου, συνήθως τα στραβοκοιτάνε στα πρατήρια). Τέλος πάντων, πλήρωσα, ευχαρίστησα, μπήκα στο αμάξι, τα είπα στη Χανιώτισα, η Χανιώτισα γέλασε, έληξε εκεί το συμβάν.
Την άλλη μέρα πάλι παραλία ο δικός σου! Με είχε ενθουσιάσει το εαρινό μπάνιο και είπα να ξαναπάω. Άνευ κυρίας αυτή τη φορά, γιατί προτίμησε το χουζούρι απ' τη θάλασσα. Πήγα λοιπόν, κολύμπησα, βγήκα, ξανά μανά ανάγκη για βενζίνα. Ακόμη και τα μικρά αμάξια, βλέπετε, κάτι «καίνε», χώρια που έχει φτάσει στα ύψη η τιμή και ένα δεκάρικο δεν φτάνει ούτε για ζήτω. Σταματώ τέλος πάντων στη Βουλιαγμένη, έρχεται ο υπάλληλος, «βάλε 20 ευρώ». Βάζει 20 ευρώ κι όση ώρα τα ’βαζε, δώσ’ του τα τζάμια. Και όχι μόνο τα μπροστινά και τα πίσω παρακαλώ, αλλά και τα πλαϊνά, πράγμα που δεν έχει συμβεί ποτέ στον εποχούμενο βίο μου και σταυρό φιλάω. Ευγενέστατος, κύριος, χωρίς να την ψάχνει και καλά για φιλοδώρημα. Για μία ακόμη φορά παραλίγο να καταλήξει η σιαγών μου στην άσφαλτο.
Διότι αυτή τη συμπεριφορά δεν την ξέρω. Ως τώρα στα πρατήρια και χάρη μου κάνανε να μου μιλήσουν, εκτός κι αν έπεφτα σε κανένα δόλιο μετανάστη που έσπευδε να με εξυπηρετήσει, είτε λόγω ανάλγητου αφεντικού είτε λόγω ελπίδας φιλοδωρήματος. Στις ανωτέρω περιπτώσεις, ωστόσο, οι πρωταγωνιστές ήταν Έλληνες!
Φταίει η κρίση; Εννοείται ότι φταίει η κρίση, γιατί σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία η κατανάλωση βενζίνης μετά τις πρόσφατες αυξήσεις έπεσε κατά 12%, ενώ οι βενζινοπώλες ανεβάζουν το ποσοστό στο 20%. Εξ όνυχος τον λέοντα, θα μου πείτε, και ως ένα σημείο θα έχετε δίκιο, αλλά στη σχολή μάς μάθανε ότι τη γνώση την κερδίζεις μέσα απ’ το πείραμα και την παρατήρηση. Και η συγκεκριμένη παρατήρηση μου λέει ότι, καμιά φορά, εκεί που δεν δουλεύει το φιλότιμο δουλεύει το στανιό. Δεν μιλώ φυσικά για τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους που θα υποφέρουν άνευ αιτίας, μιλώ για όλον εκείνο τον τομέα του service που συνήθισε τόσα χρόνια στο άκοπο, αβασάνιστο και άφθονο κέρδος. Κι αν θέλουμε να δούμε τουρίστες του χρόνου (για φέτος δεν το συζητώ...), ήρθε η ώρα να φορέσουμε το καλό μας χαμόγελο!
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
11°
